دفتر پنجم
قیمت : 99,900,000 تومان
بســم الله الرحمن الرحیم
دفــتر پنجــم
به حول وقوه الهــی در تاریخ 25 خــرداد ماه 1387
شــــروع شــد
هر غزلی که در این جا نوشته می شود یاد داشت شود که در کدام دفتر یادداشت شده است
غزل های جدیدی که به دفتر غزل جدید منتقل می شوند قبل از انتقال ویرایش می شوند
اشعاری که به رنگ آبی می باشد انتخاب شده و به 183غزل
اضافه شده است
شماره
غزل ها
شماره
غزل
مطلع غزل
فهرست ندارد
در کتاب 3 غزل
618در کتاب2 غزل جدید
620در کتاب 1 غزل 31
621 در کتاب2 غزل جدید
در کتاب2 غزل جدید
اولین غزل جدید48
624در کتاب 1 غزل 42
1
2
3
4
5
6
7-635در کتاب 2 غزل
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18-647در کتاب 2 غزل
19
20کتاب2
21
22
23
23
24
25
26
27
28
29
30
---
31دفتر؟
32
33
34
35
36
37
38
39
40-671
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50-681
682
683
684
685
686
687
688
689
690
691
692
693
694
695
696
697
698
699
700
701
702
703
704
705
706
707
708
709
710
711
712
713
714
715
716
717
718 به جای غزل 101 دفتر1
719
720
721
722
723
724
725
726
727
728
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
741
742
743
744
745
746
747
748
749
750
751
752
753
754
755
756
757
758
759
760
761
762
763
764
765
766
767
768
769
770
771
772
773
774
775
776
777
778 برای شهید احمد کاظمی
779
780
781
782
783
784
785
786 دفتر-1
787
788
789
790
791
792
793
794
795
796
797
798
799
800
801
802
803
804
805
806
807
808
809
810
811
812
813
814
815
816
817
818
819
820
821
822
823
824
825
826
827
828
829
830
831
832
833
834
835
836
837
838
839
840
841
842
843
844
845
846
847
848
849
850
851
852
853
854
855
856
857
858
چهارمین واگویه کتاب 1
860
861
862
863
864
865
866
867
868
869
870
871
872
873
874
875
876
877
878
879
880
881
882
883
884
885
886
887
888
889
890
891
892
893
894
895
896
897
898
899
900
901
902
903
904
905
906
907
908
900
901
902
903
904
905
906
907
908واسه مادر زن خوبم
909
910
911
912
913
914
915 آقاد آ نه نه
916
917
918
919
920
921
922
923
924
925
926
927
928
929
930
931
932
933
934
935
936
937
938
939
940
941
942
943
944
945
946
616
617
618
619
620
621
622
623
624
625
626
627
628
629
630
631
632
633
634
635
636
637
638
639
640
641
642
643
644
645
646
647
648
649
650
651
652
653
654
655
656
657
658
659
660
661
662
663
664
665
666
667
668
669
670
671
672
673
674
675
676
677
678
679
680
681
682
683
684
685
686
687
688
689
690
691
692
693
694
695
696
697
698
699
700
701
702
703
704
705
706
707
708
709
710
711
712
713
714
715
716
717
718
719
720
721
722
723
724
725
726
727
728
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
741
742
743
744
745
746
747
748
749
750
751
752
753
754
755
756
757
758
759
760
761
762
763
764
765
766
767
768
769
770
771
772
773
774
775
776
777
778
779
780
781
782
783
784
785
786
787
788
789
790
791
792
793
794
795
796
797
798
799
800
801
802
803
804
805
806
807
808
809
810
811
812
813
814
815
816
817
818
819
820
821
822
823
824
825
826
827
828
829
830
831
832
833
834
835
836
837
838
839
840
841
842
843
844
845
846
847
848
849
850
851
852
853
854
855
856
857
858
859
860
861
862
863
864
865
866
867
868
869
870
871
872
873
874
875
876
877
878
879
880
881
882
883
884
885
886
887
888
889
890
891
892
893
894
895
896
897
898
899
900
901
902
903
904
905
906
907
908
900
901
902
903
904
905
906
907
908
909
910
911
912
913
914
915
916
917
918
919
920
921
922
923
924
925
926
927
928
929
930
931
932
933
934
935
936
937
938
939
940
941
942
943
944
945
946
یاد حرف های سهراب
617
618 یک خواهش
619
620گناه محض
621 شـــروط عاشقی
622 ا د بـــا ر
623 فرصت عبور
624 پرهیز
625
626
627 همسایه
628 ارتباط
629 عاقــبت عاشقی
630 غم تازه
631 برای چشمانت
632 هم نشین خوب
633 سر نوشت چشم
634 ما و تو
635همراهی
636 چندین بار
637 بدون هیچ ادعـا
638چه می کردم
639
بهرهمندی 640
تلافی 641
رضایت 642
تیره بختی643
سر انجام عقل644
645 عیش مستدام
پای بندی 646
647 خـــود کرده
648 الهی نامهاول کتاب منتق
کار عمد 649
650 پیری
وای چشم 651
652 خدای دو چشمت
653 قناعت
استفاضه 654
655 برای حضرت رضا (ص)
کرم 656
اضطراری657
658 بی کاری
659 مناسبت وفات مادر
660تکراری
661اگر گوئی.....
اقتباس 662
بی اطلاعی
راه تکامل664
واهمه 665
سر زلف 666
روز های خجسته 667
عصر هسته ای شدن668
669 دوشـنبه هــا
670 دو شـــنبه ها
لطف صاحبخانه 671
یعنی که چه 672
673 بهاریه
کار شمع 674
چشم امید 675
676 بی جــهت
677 بتــــمرگ
678تو درس ات را بخوان
679 انهـــزام
680 ســـد راه
681 آرزوی من
682 مرگ پس انداز
683شکست
684 رنگ بر گشته
685
686
687
688
689
690
691
692
693
694
695
696
697
698
699
700
701
702
703
704
705
706
707
708
709
710
711
712
713
714
715
716
717
718 اخلاص
719
720
721
722
723
724
725
726
727
728 آشتی
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
741
742مرا بیدار کن
743
744 افطار رطب
745آرامش در یک نگاه
746
747
748
749
750
751
752
753
754
755التماسهای یک.....
756
757
758
759
760
761
762
763
764
765
766
767
768
769
770
771
772
773
774
775
776
777
778
779
780
781
782
783
784
785خره
786
787
788
789
790خیلی بیشتر
791
792
793
794خیلی چیزها
795
796
797
798
799
800
801 کس خبر ندارد که
802
803
804
805
806دور از وطن
807دردسر عشق
808
809
810
811
812
813
814محتاج یک فاتحه
815
816یادت هست ؟
817
818
819
820
821
822
823
824
825
826
827
828
829
830
831
832
833
834
835
836
837
838
839
840
841
842
843
844
845
846
847
848
849
850
851
852آلزایمری عاشق
853
854
855
856
857
858
859
860بحر پر ز غصه
861
عصیان 862
راز دوست863
در خواست نمره 864
آخر عشق865
تواضع 866
867
868
869
870
871
872
873
874با وی آن شب
875
876
877قسم های من
878
879
880
881
882
883
884
885
886
887 مرگ مسافر
888
889
890
891
892
893
894
895
896
897
898
899
900
901
902
903
904
905
906
907مرا بد جور
908
900
901
902
903
904
905
906
907
908
909
910
911
912
913
914
915 آقاد آ نه نه ت
916
917
918
919
920
921
922
923
924
925
926
927
928
929
930
931 عشق های زور زورکی
932
933
934
935
936
937
938
939
940
941
942
943
944
945
946
1
دیشب از بسیاری غم تا سحر خوابم نبرد
اگر بنشینم و دست و قلم بر
من تشنه دیدار تو ماهم دو سه ماهی است
عاشق ار در کوی آن دلبـر گذر می بایدش
عمردر محنت گذشت و خسته ام از این لحاظ
دو باره ســــینه ام پر ا ز تب غــرور می شود
من از تــقوی گـــریزانم مــده از باده پرهــیزم
خودش بود وغـمش تا نا کجا ها بود و نخلـستا ن
بر لبانت بی تعارف صد تبســـّم بود دوش
هیچ کس مثل تو با اعصاب من همسایه نیست
به هم پیچیده اعصاب و روان و تار و پود من
مـی کشم هـر روز وشب از سـینۀ تفــتیده آه
خدا را شکرمی خوابیم هر شب با غمی تازه
خرابم می کند هر صبح و شب صـد بار چشمانت
هر آن که دلبرکی شوخ و خوش قدم دارد
وه که آورد چه هـا جور و جــفا بر سر چشم
ای صــفا بخـش دل غمزده ، ای خــوب جــمال
منِ سادۀ خام بی عقل و هوش
ز دســت هجــر تو قلــبم شکست چندین بار
بــه دیــده آب کـرده ام بــدون هـــیچ ادعا
اگر با عشق خوبان سر نمی کردم چه می کردم
639 این شعر در مورد فوت مادر است
پیـوسته دارم بر دلم از هـجر خـوبان خـار ها
میان بـوتـۀ غـم گـر بجـزغانـد دل مـا را
هر جفائی که به ما می رسد ازدست شماست
تا شدم بی حال وبی هوش و دماغ از دست تو
خدا را شکر دل این روز هـا عـاقل نمی گردد
645 شــنیدی کار من امــشب تمام است
چو دستم بر سـر موی تو بند است
647 اگر با غم ز خاطر رفع غم کرد م خــودم کردم
648 تا کی زنم از هجر و غـــمت زار الهی
تا ز رویت ای پری صـورت نقاب افکنده ای
گر انـسان در جـوانی با طـراوت یار می گـــردد
نیک اگر بنشینی ای دور از حـقایق جـای چشم
مرا بخوان ز طراوت از ابتدای دو چشمت
هـر که شد چون دل ما نقطۀ پرگار همـه
654گرفتی دین و ایمـان را بیا بستان تو جان را هم
گفتی تو ای عزیز ، چـــرا دیــر کـرده ایم
یک شب آخــر دامـنم را پر ز غــم خواهم نمود
می کـنم از بـس که احساس فــراق از دست تو
دارد انگــار از کـفم اعصاب من سر می رود
در کـنار شهدا دور از این جـاست دو قــبر
به چشمم دیده ام یک عـمر منـظر های تکراری
اگر گوئی که عمری هست سر مستی نمیدانم
می گـذارم با وجودم بر پری رویان سپاس
من از جنس کدام آواز می باشــــم نمی دانم
در حضور شمع می گـفت این سخن پـروانه ای
من از بـرق نگـاهـت ای پـری رخسار می ترسم
گـفت اگـر افـشا کـنم زلف دراز خویـش را
بیـا برس عزیز من کـمی به درد جمعه ها
هـنوز در هـبوط گـرم و شـبهه نـاک داغ هـا
طلوع می کـند چـو مهـر قامتت دو شـنبه ها
اگر چه سخـت غرق در ملامتم دوشـنبه ها
چــه رمزی هست در دستت که تا وا می کنی آن را
شـهره ام بنـمودی و بی آبـرو یعـنی که چه ؟
شبی خـوش است و تجـلی ماه و فصل بهار
می خورم قسم به جان دوســتان یا جان شمع
شِکوِه هـا هر چـند من زان ماهـرو دارم هنوز
بــس که محــو آن رخ مانند مـاهم بی جهت
بر ســـر جای خودت ای دل غــافل بتـــمرگ
678دخترم گر من گرفتم زن تو درس ات را بخوان
679شکـست داده ای در عـاشقی مـــرا هــم و
680چه می شود که می شوی مدام سـد راه من
681فرصـت خوبی ار به من نیمه شبی دست دهد
682بـا حـقوق آخـر این بـرج در فازی قـشنگ
683شـدم به صـید که انـدازمـش به دام و نشد
684از آینـه چـشمانت امـروز چه دلگـــیرند
685
686
687
688
689
690
691
692
693
694
695
696
697
698
699
700
701
702
703
704
705
706
707
708
709
710
711
712
713
714
715
716
717
718 دل ما جز به مهر عاشقان آذین نمی گردد
719
720
721
722
723
724
725
726
727
728 وقتی نگاهـم روی چـشمت نور پاشـید
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
741
742 مرا بیدار کن یک لحظه زین خواب زمستانی
743
744 یارب این مـویپریشان ز کدامین نسـب است
745 هر از گاهی ز چـشم مست تو الهام می گـیرم
746
747
748
749
750
751
752
753
754
755 بیا ای زن بیــا ای مونـس تنهائی ام بر گـرد
756
757
758
759
760
761
762
763
764
765
766
767
768
769
770
771
772
773
774 نگاهت می کنم ، وان را به سرعت باز می گیرم
775
776
777
778 بیائیـد این طـرف آخ ایـن بـرادر ! ای بـرادر هـا
779
780
781
782
783
784
785دوستت دارم پری گل جان داداشم خره
786
787
788
789
790 دوستت دارم خـدائی خـیلی از جان بیشتر
791
792
793
794 می کـند یک مـرد را افـسرده خـیلی چـیز ها
795
796
797
798
799
800
801 عشق را نپرس از من کز چه روی شیرین است
802
803
804
805
806 آیا شده در شهر خود دور از وطن باشی
807 عشق بد است و بی جهت با همه تا نمی کند
808
809
810
811
812
813
814 بر سنگ مزارم ننویسید که این مرد
815
816 خـیسی مـطلق چشمان تـرم یـادت هست !؟
817
818
819
820
821
822
823
824
825
826
827
828
829
830
831
832
833
834
835
836
837
838
839
840
841
842
843
844
845
846
847
848
849
850
851
852مرا انگار کن مانند یک محکوم زندانی
853
854
855
856
857
858ای دل عاشق ز ناز و غمز یار اندیشه کن
859 فسرد و رفـت و پلاسید خـنده روی لبش
860 عمری همه در سوز و گداز و تعب ما
861
862 از اول هم تو کودن بودی ای مرد
863 مرا زن از زمین و از زمان به
864 شهابی را شرار و شور برق آسا بده آقا
865 نیستی و غمت در دل ما هاست رفیق
866 باز کن ای خواجه بر افتادگان آغوش را
867
868
869
870
871
872
873
874با وی آن شب پشت آن دیوار حرفم را زدم
875
876
877به سر جدا شدنت حاضرم قسم بخورم
878
879
880
881
882
883
884
885
886
887 آیا شده یک کوچ به سر داشته باشی
888
889
890
891
892
893
894
895
896
897
898
899
900
901
902
903
904
905
906
907مرا بد جور خامم کرده چشم مست مخمورش
908
900
901
902
903
904
905
906
907
908پول دارد به خدا تا این هوا مادر زنم
909
910
911
912
913
914
915 به آجیم گفتم او مردی پکر و لات آقادس
916
917
918
919
920
921
922
923
924
925
926
927
928 چو با دیوانه ها و ابلهان بی خِرَد جورم
929
930
931 بابت اش با خواهرم چندیست جورم جور نیست
932
933
934
935
936
937
938
939
940
941
942
943
944
945
946
پایان شعر های دفتر پنجم .....
شماره غزل 615
615-1
قا لب قدیم
قیمت دلدادگی
بس که یاد از آن نگـار لعـل شیرین می کنم روز و شب روح و روان را شمع آجین میکنم
جـای جای یـک دل بیمار را با تـرس و لـرز با مدد جسـتن ز ضـرب داغ آذیـن می کنم
او ز من دل برد و من هـم در کمـال عاجزی با خیال روی او تجــدیـد آئیــن می کنم
آن کسی راهم که باعث شـد زمن دل بر کند صـبح تا شب از صمـیم قلب نفـرین می کنم
دلــربائی کرده با صـد ها هزاران غـمز و من دلربائی مـثل اورا ســخت تمــکین می کنم
قـیمت ایـن دلـــبری را او معـین می کـند قـیمت د لــدادگی را بنـده تعیین می کنم
هر زمان می بینمش با این همه تقوی و دین می برم از عهد و ترک مذهب و دین می کنم
می نشینم در فـراق روی او هـم صـحبتی با شهـاب و زهره و مهتاب و پروین می کنم
فــروردین مـــاه 1387
شماره غزل 616
1
لطائف الحــیل
در دفتر غزل های جدید یادداشت گردید
یاد حرف هــای سهراب
دیشب از بـسیاری غم تا سحر خوابم نبـرد چون که از دست قضا همسایه ای دق کرد ومرد
پنـج دختر دور آن بیچـاره را بگـرفته بود لابد از بس روز و شب از بهر آنهاغصه خورد
یک شب این بد بخت آمد ساعتی با من نشست غصه های خو یش را یک یک برایم برشمرد
گفت عفریت غم آن ها نمی دانی چـطور پنجه اش را در گلوی نیمه جان من فشرد
یـاد سهراب اوفتادم با کلام نغز او او که جزغید عمری و بـا نا امیدی جان سپرد
تا شقایق هست بایـد زندگانی کرد و هم غصه ها را سفت و سخت از عمق دل باید سترد
حیف شد افسوس هم خوردم زیا د امّا چه سود روستای مـا تمـام از نوجوان و پیر وخرد
دشت هایش از شـقایق مـوج می زد ولی کس ز سهراب و شقایق های او فرمان نبرد
بیسـتم خـرداد ماه هشـتاد وهفت
-------------------------------------
شماره غزل 617
شماره 617-2
لطائف الحــیل
تصــمیم کــبری
کبری کتا ب خویش را یک روز جــمعه زیر درخت توت منزل جای بگذاشت
امّا چه بد شد موقعی کز زیر باران آن را به پیچیده و پـژمرده برداشت
* * *
بسیارشد غمگین که باران با کـتابش آن رو ز بارا نی ز یک غفلت چها کرد
شد جمع درچشمان کبری اشگ گرمی وقتی کتاب خویش را بنشست و وا کرد
* * *
رفتیم و مثل سالیان پیش خواندیم با بی نمازی ها ، نمازی بهر باران
دل ها شکست آن جا و چشم روستا خیس باران برای ما گنهکاران نیامد
* * *
هـر کـار خیری بود مــا کردیم امّــا یـک قـطــره باران د ر بهــارما نیــامد
جان هــا به لـب آمد ز بی بـارانی امّــا بـاران بـرای مــا گـنهکاران نیــامد
* * *
امّــا چـه می گویم کــه ازبخــت بـد ما امسـال هـم در روسـتا باران نیـامد
جــان هــا به لب آمــد ز بـی بـارانی امـا بـاران بـرای مـا گـنهکاران نیــامد
* * *
امسـال هم چون پارسال و سـال هـا پیــش بحث تمـام اهـل د ه روی کـم آبی است
بعــضی از این مـردم به ما گفــتند عـلّت مال یکی چیزاست وآنهم بد حجابی است
* * *
هـر کـار خــیری بود مـــا کـردیم امــا یک قـطره باران در بهــــار مــا نیامد
یا مـا سـر قـول و قـرارخود نرفــتیم یــا او ســر قـول و قـرار مــا نیــامد
* * *
مـن هــم کـتاب دومّـم را مــثل کـبری بردم د و روز پیش از ا ین زیر درختـان
خوشحال از ین بودم که روی خشک او را شـاید کـمی تـر می کـند چشمان باران
* * *
اشگم درآمد چون که دیدم قـهرکـرده است هـم بـا مـن و هم با کـتاب مـن همیشه
با چشم خـود می دیــدم آن جـا قهر باران با روح ما مفلوک ها سنگ است وشیشه
12 خـــرداد مـاه 1387
شماره غزل 618
618-1
غزلیات در واژه جدید
یک خواهــش
اگر بنشــینم ودسـت وقلم بر صـفحه بگذارم کدامــین قصـۀ نا شــاد خود را با تو بنـگارم
کدامین درد و دل های خودم را با تو بنویسم کدام امّیـد خود را بر جفا ها ی تو بســـپارم
نمی خواهــم بگـویم آســمان ابـری خـود را چطور از دست حرمانهای بی اندازه می بارم
بیا بنشین ببـین اینجا منِ مـفلوک سرگردان چه اوضـاعی زدست جور بی اندازه ات دارم
تمام طول شب های سـیاه عمر را بی شک دو چشمم را به در میدوزم و تا صبح بیدارم
من از دسـت تمـام آن اذیّـت هـای پنـهـانی که درحـق منِ بیــچاره کـردی سخت بیـزارم
فقط یک خواهشی دارم تو را جان عزیزانت مرا مــثـل شـهاب ســاده تا ایـن حد نیــازارم
نهم اســفند مـاه 1386
------------------------------
شماره غزل 619
619-1
هـزلیا ت
ســـودا زده
ای کـه عــمرت ندهـد بیـش زیک مـاه کـفاف به چه فکـری که شوی محرم وافتی به طواف
وللّـه ایــن مرگ که در موقـع پیـری آیـد بهـتر است ای دل بیـچاره زصــد صــبح زفاف
گریه ات سود نبخشد چو شــوی عاشـق ره پراز سنگ وکـلوخ است و نمیگردد صاف
قورمه سبزی همه با گوشت شود خوشـمزه چه تفــاوت که به غــین اش بنویـسی یا قـاف
به یک وسـمه وماتیک نمی گــردد تنـگ هـم راست نگردد نکـــشـد ســرتا ناف
رفت عــمری و تــو هـم توبـه نکردی حـالا بعـد یک عــمر گـنــه جامۀ اخـلاص مباف
منتسب بر پـدر و مـادر خـود هـیـچ مــبـاش کـه نگـیـرند تـو را نـو پسـرعبد مناف
این کـه گوینـد گـناه هــمـه را بخـشاینـد همه اش ورد ودروغ است بسی روشـن ولاف
غافل از خویش مشو مثل شهابی که یک عمر کرد با این هـمه فـطنت سـرخـود زیر لحاف
24 خــرداد ماه 1387
شماره غزل620
620-2
غزل در واژه قدیم
گنـــاه محض
من تشنۀ دیدار تو مــاهم دو سه ماهی است وللّه جز این هیـچ نخواهم دو سه ماهی است
از بـس که شـدم منتــظر دیـدن رویت مانده است به درخط نگاهم دو سه ماهی است
گفتــند می آئـی و به راهت منِ ابلـــه بنشـسته ام و چشم به راهم دو سه ماهی است
گر محو جـمال تو شدن صــرف گناه است من نیز ســرا پای گنـاهم دو سه ماهی است
در پاتک چشـمان تـو از خــطّ مقـــدّ م برگشته سرا سیمه سـپاهم دو سه مـاهی است
بردی ز کـف شــیخ دل و دین و ربــودی ایمان و دل و دین مــرا هم دو سه ماهی است
در بادیــۀ روی تو وان چــاه زنخـدان من یوسف افتاده به چـاهم دو سه ماهی است
بنهـاده ام از ســادگی ام هیـمه بـر آتش چون مغبچه از ترس خد ا هم دو سه ماهی است
از ســینۀ سـودا زده ای وه که بلنـد است با نالۀ جـانسـوز من آ هم دو سه ماهی است
من شــیر بـزم را چـو شـبانی ز بــرایت بنمـوده ام از شوق فـراهم دو سه ماهی است
از چشم شهاب آن رخ چون مــاه مپوشـان هر چنـد که من روی سیاهم دو سه ماهی است
ساعت یک صبح دوشــنبه 27/3/1387
621-3
غز ل در واژه قدیم
شـــروط عاشقی
عاشق ار در کوی آن دلبـر گذر می بایدش با تمــام هم و غـم شوق خطـر می بایدش
گر چه معشوق ا ز صمیـم قلب راضی می شود لیک عاشـق جدّ و جهدی مسـتمر می بایدش
واله گشــتن هم هنر نبود در این میدان مرگ جان به کف با ید بگیرد ترک سـر می بایدش
هرکه میخواهد رسد در وصلت دلدار خویش خواهش بی حـدّ با چشـمان تر می باید ش
آن که می خواهد بیـابد راه دربــزم طرب پایکـــوبی کردن و رقص کمر می باید ش
تا وصـال نیک لیلی یک دو گامی بیش نیست لیک مجنون ای بسـا شقّ القمـر می بایدش
بی سبب عشقی به دل هـا ره نمی یابد شهاب طالب شوراست اگر سرشور و شر می با ید ش
زمســتان 1385
622- 2
غــزل در واژۀ جدید
ا د بـــا ر
عمردر محنت گذشت و خسته ام از این لحاظ خسـته از یک محنت پیوسـته ام ازاین لحاظ
چون که می خواهم نیافتم از دو چشم زنـدگی باغم و محنت خودم را بـسـته ام ازاین لحاظ
زندگی مثل قفس تنگ است ومن دراین قفـس مثل مرغی بال و پربشکسـته ام ازاین لحاظ
زندگــانی بی تعـارف هـــیچ تعـریفی نداشـــت با چنین وضعی بدان وا بسـته ام ازاین لحاظ
رشــته وابـــسـتگی را از چــنین د نیـای دون وز تـعـلق هـای آن بگسـسته ام از این لحاظ
در چنین حال و هوا حس می کنم مـثل شهـاب واقـعـا یک مهـرۀ برجســته ام از ایـن لحاظ
اســـفند ماه1386
26
623-3
غز ل در واژه جدید
فرصت عبور
دو باره ســــینه ام پر ا ز تب غــرور می شود فضـای خـا طری غـمـین پر از سـرور می شود
د و باره یک تفــرعـــن عجیب مـوج مـــــیزند مـیان ســینه ای که ممــلو از غــرور می شود
هنــوز هم پس از هـزار وچند صـد خزان غمت چه ســخت در میـان ســینه ها مـرور می شود
مــدام گفــته ام به خود خــدای مـن چه موقعی دو باره ا ین غــرورها ز ســـینه دور می شود
نشــسته ام ببـیـنم از کد ام ســـمت دهــکد ه زمیـــنه ای فـــراهـم از بـــرای نــور می شود
کــدا م فصـــل عا شـقی میـا ن شعـر هــای من دو با ره فرصـتی بـرای یک عبـور می شود
ندیده ای به مثل او چگونه شعرهای من بـرای این که دلنــشـین شــوند جـور می شود
اگر نخـواســـتی مرا ، نخـواه عزیز من مگــر که خواســتن و یا نخواســتن به زورمی شود
29 آبان مـــاه 1386
624-4
در سایت شاعران پارسی نوشته شد
در دفتر 100 غزل قدیم نوشته شد
در دفتر غزل قدیم
پرهیز
من از تــقوی گـــریزانم مــده از باده پرهــیزم که یک عمریست روزوشب بدنبال هـمین چیزم
مده پرهـیزم ای منـعم زعیش وعــشرت پنهان که قســـم خورده ام از عیش پنهانی نــپرهـیزم
مصـمم گشــته ام تا هر که محرومم کند از این بدون هــــیچ ترســـی با چــنین کــافر در آویزم
چه میگویم که باعـقلم چهل سالست روزوشب در اثــبات کـــلا مم گــاه و بیــگاهی می آمـیزم
برو بیخود شوای عاقل زشرب جرعه ای زیرا من این معجون را در کــام هـرعاقـل نمی ریزم
قـیامت هم نباشـد گر چنین وضعی بدون شـک به ماننـــد شهــاب ا زمــدفن خود بر نمی خیزم
صـــبح پنجشـــــنبه 20/4/1387
ساعت 8 تا 8/5 صبح
625-1
دردفتر منا قب و مراثی
در سایت شاعران پارسی زبان یادداشت شد
خودش بود وغـمش تا نا کجا ها بود و نخلـستا ن چه می گویم درآن جا ماجــراها بود و نخلستان
توانش صرف خیل شـکوه هایش تا سحر می شـد و اقــیانوسی از جور و جفاها بود و نخلــستان
تمــام شـکوه های قـومی از عــقل وخـرد خــا لی و یک دنیــای پــراز ادعــّاها بــود و نخلــستان
در آن جا چاه بود و یک سـکوت مـطلق و مــبهم و دردی از تــبار بـی دواهــا بــود و نخـلـستان
تمـّردها ، دو رنگی ها ،خصومت ها و آ ن جا هم نمـودی از غـم ا ین بی خداها بـود و نخلستـان
به مــثل شــیر می نالــــید آن هـــم یــکّّه و تنهـــا فقط او بود و آن چون و چراها بود و نخلستان
وی و یک کـوه تهـمت ، نا جوانمــردانه از قومی بد اندیش وپر از رنگ و ریاها بود و نخلستان
و او هـم یــکّه می نالــید و بـر جــانـش تمـام وسـعـت آن افــتراهـا بـود و نخـــلستان
اواخـــر اردی بهشت مـــاه 1387
626 -2
در دفتر غریبستان مطلق نوشته شد
در دفتر منا قب و مراثی
بر لبانت بی تعارف صد تبســـّم بود دوش ایـن تبســـّم مطمــئنـا مـال مـردم بـود دوش
دست هایت را نمی خواهم کنم ا فــشا ولی حامل یک بقـچه ای از نـان گـندم بود دوش
بـارش بی وقـــفۀ دسـتانت از روی کـرم بر کـویر تشـــنۀ مـا در تــداوم بـود دوش
اهـتزاز دست ها ازشوق واحساسی عجیب روبروی لـطف بی اندازه ات گـم بود دوش
پنج وشش اختر برایت تا سحر کف میزدند رقص باران درمیا ن ماه و انجم بود دوش
خــیل مشــتاقان دیــدار تـو تــا وقـت سـحر در حــدود آســـتانت د ر تـراکــم بـود دوش
کاش شبهـای د گر مانند دیــشب می شدند بر لبانت چونکه نقش صد تبسـّم بود دوش
دقیقه سا عت 1.5صبح سوم شعــبان 1429
مصادف با تولد حضرت امام حسین (ع
با یاد حضرت مهدی
--------------------------------------
بر لبانت بی تعارف صد تبســـّم بود دوش
ایـن تبسـّم مطمــئنـا مـال مـردم بـود دوش
دست هایت را نمی خواهم کنم افــشا ولی
حامل یک بقـچه ای از نـان گـندم بود دوش
بـارش بی وقـــفۀ دســــتانت از روی کـرم
بر کــــویر تشـــنۀ مـا در تــداوم بـود دوش
اهـتزاز دست ها از شوق و احساسی عجیب
روبروی لـطف بی اندازه ات گـم بود دوش
پنج وشش اختر برایت تا سحر کف می زدند
رقص باران درمیا ن ماه و انجم بود دوش
خــیل مشــتاقان دیــدار تـو تــا وقـت سـحر
در حــدود آســـتانت در تـراکــم بـود دوش
کاش شبهـای د گر مانند دیــشب می شدند
بر لبانت چونکه نقش صد تبسـّم بود دوش
دقیقه ساعت 1.5صبح سوم شعــبان 1429
مصادف با تولد حضرت امام حسین (ع)
999999999999999999999999999999999999999999999999999999999998888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999
هر چه می خواهی چاپ شود اول در این جا بنویس و بعد یک کپی ازآن
را ببر درآن دفتر شعری که می خواهی چاپ شود یک کپی از آن را هـم
در دفتر های یازده گانه کپی کن حسن این کار این است که:
اول می توانی آن را در اینترنت بنویسی
دوم این که اشعارت در دفتر سازمان دهی می شود
سوم این که در وقتت صرفه جوئی می شود
0000000000000(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((000
از این غزل به بعد تا 50 غزل بعدی در کتابی به نام " 50 واگویه های 50 غزل " باید نوشته
و جدا شود که برای کتاب بعدی که در دست چاپ است آماده گردد
-در بین غزلیات اگر شعری بود که قابل گنجایش در دفاتر یازده گانه بود باید
به آن دفتر ها منتقل گردد چون هنوز آن ها چاپ نشده اند
واگویه های 50 غزل
اولین واگویه
شــــعر شماره 627
غزل شماره 1 در دفتر واگویه های 50 غزل
همسایه
هیچ کس مثل تو با اعصاب من همسایه نیست ثروتی در سینه ام افزون از این سرمایه نیست
سایه ای همراهـمی امــا نمی دانــم چـرا هـیچ آثــاری از همسایـگی از سایه نیـست
بـوده ای همسایه ای در عین بی پیـرایگی گر چه میدانم که یک همسایه بی پیـرایه نیست
مهربانی می کند مادر برایم ، سـال هـاست از محبت هـای مـادر بیـش لــطف دایه نیست
من از اعماق وجودم دست این همسایه را سـخت میبوسم که دستی مثل این پرمایه نیست
دائما هم سایه ای هم آیه ای زین سان خوشم کــز بـرایـم آیه ای بهــتر از این یک آیه نیست
نوزدهم تیر ماه هشتاد و هفت
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 628
غزل شماره 2 در دفتر واگویه های 50 غزل
ارتباط
به هم پیچیده اعصاب و روان و تار و پود من تو می فهمی که مشگل هست در اینجا صعود من
تو آن جـا در کـنار او من این جا یکه و تنـها و دارد هم بـه غـارت مـی رود بـود و نبود من
تو میدانی که من اورا فراوان دوست می دارم و ایـن پیـداسـت در ذکر قــیام و در قعود من
فـقط یک خواهـشی دارم بیـا کاری بکـن شـاید که با او وا شـود یک ساعـتی گـفت و شـنود من
بیا بگذار هـمراهی را که داری پیــش روی او کــه می خـواهــم شــود تقــدیم آن آقــا درود من
بگــویم الـــسلام ای هم نــشین خوب تنــهائی به قـــربانت شــود صـــد بار ای آقــا وجــود من
دلـم می خواهـد ای آقـا سـلامت باشی و ایمـن تمـنا می شـود ایـن خواسـتن هـــا در سجود من
تو را قـسم به دسـتانی که می بارند رحمت را کــمی بگــذار ای آقا کــمی ســر در ســـرود من
و گـر نه با تمـام این تفــرعن هـای دین افکن نمـــودی تـازه مـی گــیرد جــمود مـن رکـود من
28 مرداد 1387 16 شعبان 1429
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 629
غزل شماره 3 در دفتر واگویه های 50 غزل
عاقــبت عاشقی
مـی کــشم هـر روز وشــب از سـینۀ تفــتیده آه زیــن کــه خــالـی می کــند آئیـن و دینـی را تبـاه
هـر که بر رخــسار خورشـــیدی بیـــاندازد نظر کـی شــناسد زان رخ رخــشنده راهـی را ز چــاه
در تــه چـــاهی زنخــدانی بیــافــتادن نــداشــت حــاصــلی جـز حـسرت و خذلان و احـساس گناه
با چــنین افــتادنی در یــک چـنین چــاه عــمیق کی رسی در مصر وصل ای یوسف گم کرده راه
مــا که بحـر معـرفت بودیــم و اقــیانوس عـــلم هــم خــطا کــردیم با ایـن کـّـرو فــّر هـم اشــتباه
دل در این حرمان کشیدن هیچ تقصیری نداشت ای امـان و صـد امـان ایـن روز هـا از یک نگاه
خوب رویان نا خود آگاهــانه عاشق می کــشند یافـت هـم هـر گـز نـشد در بیـن اینان خیر خواه
ای بـسا شــد روز گـار مــردمی چـون شــام تار مـثل مـن با یک نگـاه از دسـت یـک خـال سـیاه
ای بــسا زیبــا رخـی تنـها و بی لــشگر گـرفـت کــشور دل را بــدون جــنگ از صــد پــادشـــاه
چـشم خـود بر بنـد از روی نکـو رویان شـهاب کـایـن می انـدازد تـو را از بام کــّرو فــّر و جاه
ساعت 1 تا 5/1 صبح پنج شنبه 31 مرداد 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 630
در دفتر 100 غزل قدیم نوشته شد
بررسی شود که دو بار نوشته نشده باشد
غزل شماره 4 در دفتر واگویه های 50 غزل
غم تازه
خدا را شــکر می خوابیم هـر شب با غمی تازه
کــه بـا تجــدید غـــم داریـم ما هــم عـالمی تازه
مـــیان روح نـــا آرام انـسان شـکل می گـــیرد
ز حرمان و غمی بی وقفه ، حس مــبهمی تازه
چه خوشـبختند آن هـائی که می گـیرند مـثل ما
کــنار خویشــتن تـا پاسی از شب هــمدمی تازه
به غم خو کرده را باکی ز ماتم نیست ای منعم
کـه داریـم ای بســا هــمراه با خـود ماتمی تازه
کدامین دردمندی چشم پوشید از چنین وضعی
خـصوصا آن که باشـد در کـنارش محرمی تازه
سپاسی بی کران داریم از آن دستی که بگذارد
به روی زخم این دل هـای زخمی مرهـمی تازه
نمـی دانم چه دستی در هـوای سـرد می پاشـد
بـه روی بـرگ چــشم خـستۀ مــا شــبنمی تازه
کـویر گونه های خشک می گـیرند ساعـت هـا
ز بـارش هـای پنـــهانی و تــدریجی نمــی تازه
و این جــا الــتماسی بی امـان پیوسته می یابد
در اعـــماق سـکوت مـطلق شـب موسـمی تازه
در آخـر بـاز هـم روی شـهاب خــسته بالـی را
مــیان ظلـمت شـب می کــند اشــگی کــمی تازه
10 شهریور ماه 1387 ساعت 12 شب
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 631
غزل شماره 5 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید هم نوشته شد در شماره 65
برای چشمانت
خرابم می کند هر صبح و شب صـد بار چشمانت کـه با درمانده ای دارد ســر پیـکار چـشمانت
بقدری کرده ویـرانم که هر کس دید می گوید از اول دشمن من بـوده اسـت انگار چشمانت
به کشتن می دهد هر دم مرا از روی عمد اما نمی دانم چه قصدی دارد از این کار چشمانت
خودت دیدی که دارم می روم از کـف ولی حتیّ نیـاورده است رحمی بر دلم یک بار چـشمانت
نشانیده است بی تردید در شب های هـجرانی شهابی خـسته را چـون سایه بر دیوار چشمانت
رسیدن بر وصال چون توئی اصـلا میسر نیست مگـر وقتی که ایـن ره را کـند هـموار چشمانت
کـدام آئین و قانون گـفته در عین تـوانمـندی کند این گـونه بــا بیچارگـان رفـتار چشمانت
همیشه در پی این پاسخم آن جا که می باشد مـطابق با کدامــین شیوه و معـیار چشمانت
از این جا تا قیامـت نا خودآگاهـانه می سوزم که افکنده است آتـش در تنی تب دار چشمانت
نمی بخشم تو را روز قیامت هـم که می سازد مرا در پیـش چـشم دشـمـنانم خـار چشمانت
هفدهم رمضان 1429
28 شهریور 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 632
غزل شماره 6 در دفتر واگویه های 50 غزل
هم نشین خوب
هر آن که دلبرکی خوب و خوش قدم دارد
در این سرای پر از درد وغم چه کم دارد
هر آن که داده دلش را به دست ماهوشی
خوشا به حال چنین کس دگر چه غم دارد
بدون شـک مـــتلذذ نـشد ز مجـلس انــس
کــسی کـــه خــاطـر خرســند را دژم دارد
نـداده ام خــم دل را به دست مفــتی شـهر
به دســت یـار سـپردم کــه محـــترم دارد
در این سراچۀ پر درد برد زان کسی است
کــه وقــت را ز ســر عــقل مغــتنــم دارد
شهـاب در خــم گـردون بیـا و شــاد بــزی
که دور چرخ از این بیش پیـچ و خم دارد
23 مهر 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 633
غزل شماره 7 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید نیز نوشته شد شماره 66
سر نوشت چشم
وه که آورد چه هـا جور و جــفا بر سر چشم که شد اشگ از ستم حادثه هم سـنگر چشم
دارد انگار به تدریج فرو می ریــزد پیـش چشمـان بلا دیـدۀ مـن سـر درچشم
چشم خود بــاز کـن و الفـت دیـرینه ببین که نشد اشـگ کـــمی دور ز دور و بر چشم
گفته بـودنـد شـود چـشم چـو دریـاچۀ آب آنقدر گـریه نمودیم کـه شـد بــاور چشم
دل نیاسود در این یک دو سه سالی که گذشت غـیر از این گریۀ نا خواسـته در بسـتر چشم
چـشم یعقـوب شد از گریۀ بـسیار سـفید در کـفن می رود از گـریۀ خود پیکر چشم
خوش بـود گر محک تجـربه آیـد به مـیان تـا که معلوم شود بـر هـمگان جـوهر چشم
باش تا ره نشود بـسته که بی گـریه شـهاب بسته خواهد شد از این جور و جفا دفتر چشم
صبح 28 مهر ماه 1387 جاده اصفهان
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 634
غزل شماره 8 در دفتر واگویه های 50 غزل
ما و تو
ای صــفا بخـش دل غــمزده ، ای خــوب جــمال وای که پیش از هـمه در چرخ رسیدی به کـمال
ای قـد وقـامـت و بــالای تـو چــون سـرو سـهی ای بــر و دوش تـو صـافی شـده چـون آب زلال
ای رضـامــند به هـر خواسته ای بی کم و بیـش وای کـه از روز نخستین شـده ای نیک خــصال
ای که عـمرم برســیده اسـت به پنــجاه و تو هم بی کم و کاسـت برفــته است ز تو چـارده ســال
کیست آن کـس که تو را بیـند و از غــایت شوق مــوقــع دیــدنـت آن لحــظه نگـــیرد پـر و بــال
آن قــدر در دل مخلـــوق نمــودی جـــــا خــوش که برش داشته هر صـبح و شــبی فکر و خیال
برده هـــوش و خـــرد و عــقل مـرا از ســر من آن قـد وقـــآمت و ســیب زنخ و عـارض و خال
چـــشم شـهلا و کمــان ابـرو و مــــژگان خــنجر گــوئــــــیا آمــده در پهــــنۀ دل بهــــــر قـتــــال
ما که مـــشتاق وصــــالیم ولـــی صـــد افسوس نه توان مــانده بـرای تـــن درمــــانده نه حـــال
من که عمـــرم بگـــذشته است ولـــی می پرسم کی رســــاند صـــنمی مــثل تو ما را به وصــال
دل که رفته است ز دست و پس از این می بیـنم دیـــن این دلـــــشدگـان در خـــــطر اضـمحــلال
گـر نظـر کردن بر خوب رخــــان گــــشت حرام دیــــــدن روی تـــو از روز ازل بــوده حـــــلال
عــــــاشق روی تـــو پیداســت که پیـدا نکـــــند چـون تـو را در فـلک ای خوب ترین در هرحال
روزی ای لـــعبت بـی مــــثل تـو را خـواهـم دید گــــر که یـــاری کـــند آن روز خـــدای مـــتعال
کــاش آن کـــس که تو را بیـــــند و مدحت نکند قــــبل از آنـی که رســد مـرگ و فـــنا گردد لال
پرتو روی خـود افــشان به شهاب از سر لطف بعــد از عمری همه در خوف و رجا یک مثقال
مهر ماه 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 635
در دفتر 100 غزل قدیم نوشته شد
غزل شماره 9 در دفتر واگویه های 50 غزل
همراهی
منِ سادۀ خام بی عقل و هوش
که بودم ز روز ازل دین فروش
به دور از نگه های تند عسس
و پنهان ز چشمان شیخ دوش
به همراه قلبی سرا پا امید
شدم همدم می کشی باده نوش
در آن تیرگی های شب می کشید
خمی پر ز می را به سخـتی به دوش
نفهمیدم آن رند با من چه کرد
که آمد تمام وجودم به جـوش
به من حس نا خوانده ای دست داد
به مثل شهابی شدم در خروش
سخن های آن پیر فرزانه بود
برایم بسی برتر از هر سـروش
مرا برد جائی که می خواستم
نهیبم زد و گفت باشم خموش
به من گفت میخانه جای من است
همان جا که آیند می ها به جوش
در آن جا که پا می گذاری بدان
که باید فقط چشم باشی و گـوش
مگو هر چه دیدی و افشا مکن
به مثل همان داور پرده پوش
به بزم طرب تا توانی در آی
دلی را به دست آر و عیبی بپوش
به مثل شهابی در اعماق شب
به تنویر این مردم خوب کوش
13 آبان ماه 1387
---------------------------------
شــــعر شماره 636
غزل شماره 10 در دفتر واگویه های 50 غزل
چندین بار
ز دســت هجــر تو قلــبم شکست چندین بار دو دیده هم به سرشکــش نشست چندین بار
دلــت رمـــیده زمـــا و بــــر آنــم آورمـــش دلی که رفــته ز دســـتم ، به دست چندین بار
من آمـــدم که ببـــــینم تو را ز فــــرط امـید در آن شـــبی که امـــیدم گســست چـندین بار
پــــرانده ای دل مـــا را ز بـام خویــش ولی دوبـــاره بر ســـر بامـت نشـــست چندین بار
دو بـاره ســینۀ من ، دور از دیـار غـــریب مـــــیان درد ، غـــریبــانه خــست چندین بار
ز بس که زد غمت آتش بقـلب من که شـدم ز شـــور عــشق تو آتـش پـرست چندین بار
چو گفـته ای که خریدار بی خودی شده ای بدیــن بهـــانه شــدم مـست مست چندین بار
در آن شبی که شهابی خودی نمود آن شب دلــم به عــشق تو شـد پای بست چندین بار
25 آبان ماه 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 637
غزل شماره 11 در دفتر واگویه های 50 غزل
در وبلاگ دلنوشته ها وارد شد
بدون هـــــیچ ادعـا
بــه دیــده آب کــــرده ام بــدون هـــیچ ادعا چــه بی حـــساب کرده ام بدون هــیچ ادعا
ز لالای مـــادرانه ایــن هــــوای نفــــس را چو بچــّه خواب کــرده ام بدون هــیچ ادعا
دعای صـــادقانه ای در این زمینه سـال ها به شـــیخ و شاب کرده ام بدون هیچ ادعا
پیــــاله برده ام وزان نگار شوخ خواهــش ِ کــمی شــــراب کـرده ام بـدون هـــیچ ادعا
برای این کــه وصـــلتش شبی میسرم شود بــــسی شـــتاب کــرده ام بـدون هـیچ ادعا
دلـــم گـواه می دهــد که من درون سـینه ام صـــد انقــــلاب کـرده ام بدون هـــیچ ادعا
مرا بگو که هـر چه ماهرو هست در جـهان به جــد جـواب کـرده ام بــدون هــیچ ادعا
مـــلامتم مـکن که راه بازگــشت خویـش را خـودم خــراب کــرده ام بــدون هــیچ ادعا
در این مـیانه فکر یک کفن برای پوشــش ِ تــن شـــهاب کـــرده ام بــدون هـــیچ ادعا
آذر مـــاه 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 638
غزل شماره 12 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد شماره 67
چـــه می کردم
اگر با عشق خوبان سر نمی کردم چه می کردم و وضعم را از این بد تر نمی کردم چه می کردم
اگر در عشق آن هائی که آسان رفته اند از کف به اشـگ دیده رخ را تـر نمی کردم چه می کردم
حدیث مهر مهرویان عاشق پیشه را هر شب میان اشگ و آه از بـر نمی کردم چه می کردم
برای یک پـریدن تـا فراسـوی شقـایق هـا دمـادم فکر بال و پر نمی کردم چه می کردم
نمی پنـداشـتم با یک شـهاب خستۀ سوزان خودم را نا جوانمردانه هم سـنگر چه می کردم
نمی پنداشتم با یک شهاب خسته دل خود را به نا شایسته هم سـنگر نمی کردم چه می کردم
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 639 به دفتر مناسبت ها منتقل گردید
به دفتر مناسبت ها منتقــل گردید
به مـن ای عـــزیز ای خـــــداوند دل کـمی گــــوش ده تا نگــردی مضـــلّ
اگـــــر مـی تـــوانی دلـــی شــاد کــن ز خـــود تــا تــوانی نــــشانی بهــــل
چـنان نیــکوئی کن که از مـرد و زن تـــو در روز محـــشر نگردی خجــل
رفــــاقــت بــه جــای آر حـــتی اگـــر ببخــــشی چـو یـک دانۀ پوک هــــل
چــو بـستی ز دنیـــای دون چــشم را چـــه گــل روی قـبــرت ببارد چه گل
تو هـــر قدر محبوب خویـشان شوی کـنــــندت فــرامـوش بـــعد از چــهلُ
چــه بســـیار مــردم که بعـد از وفات بر احــوالــشان گـشت این مـــشتمل
ز نیـــکی شــود سـرد بـر آدمی بـــه روز جـــزا آتــــشی مشـــتعـل
اوائل دی مـــــاه 1387
به مناسبت فوت مـــادر
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 640
غزل شماره 13 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد شماره 68
در بلاگفا یادداشت گردید
بهره مــــندی
پیـوسـته دارم بر دلـم از هـجر خـوبان خار ها از درد هم نالـیده ام در کـنج عـزلـت بـار ها
از گـریۀ تکـراری ام سـودی نـشد حـاصل ولی روح و روانم خسته شد از دست این تکرار ها
ای بی خبر از عاشـقی آیـا ندیـدی کـز جـفا زخم است صد جای دلم زین تیر سان رفتار ها
خاری برون آر از دلم تا خود به چشم خویشتن بینی که خون ها مــیرود از جای آن خروار ها
خـامی بـود گـر مدعی آید بـه دنبـال خـوشی آوخ که من مردم از این بی اصل و بن پندار ها
تـرسم که در صـبح توصل مرگ خاموشم کـند مـثل شـهاب مـرده ای افـتم پـس دیوار ها
روزی اگر کردی گذر بر خاک ما حمدی بخوان شاید مفــید افـتد کمی بر حال مـا بیمار ها
22 بهمن ماه 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 641
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد شماره 69
غزل شماره 14 در دفتر واگویه های 50 غزل
تــلافی
مـیان بـوتـۀ غـم گـر بجـزغانـد دل مـا را بـرایـش بــاز بگذاریم در اعماق آن جـا را
چه دید از ما سـبکباران که با تردستی خاصی مـیان روز روشـن می کـند پنهان ، پیدا را
بـرای سـاکـن میخانه گشتن قـابلی بـایـد که راهی نیست جان من در آن هر بی سر و پا را
نمی دانم چه دستی کرده پیدا بهر جان کندن میان جـمع رسـوایان سـر گردان زلیـخا را
چه باعث شـد که در اوج تنعم بـاز نشناسـد پریشـان بـرده ای قــدر محــبت هــای مولا را
حریمی گر نپـاید مرده ای غـم نیست اما ، ما حـریمی حفظ کـردیم از همان اول مسیحا را
نکن تکذیب حـرفم را کـه نتوانی بـری بـالا پس از بگـسستن پیراهنی دیـوار حاشا را
به خاموشی گرا چون هیچکس در کسوت منعم به زنجـیری نبـندد پـای طوطی شکر خا را
شهاب این عاشقی دردیست ویرانساز و مرد افکن که خواهد کشت قبل از مردنش انسان رسوا را
26 بهمن ماه 1387
--------------------------------------------------------
شعر شماره 642
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد شماره 70
غزل شماره 15 در دفتر واگویه های 50 غزل
رضــــایت
هر جـفائی که به ما مـیرسد ازدست شماست یا کـه تقصـیر دل بی در و بی پیکر ماست
جور از یـک طـرف و بی در و پــیکر بودن هر چه بوده است به پیش خرد وعقل دو تاست
مـرده شـور دل دیـوانۀ مـا را ببـرنـــد که بـه ایـن حـد ز جـفا و ستم و جور رضاست
بـا چنین شـیوه کـه من پیـش گرفتم بخدا هـر جـــفائی که به من یا دل من رفت رواست
کس ندانست در این یکدو سه سالی که گذشت از بـرای چو منی چـرخ به جـز درد نخواست
چهرۀ شـاد من ای سـوخـته خامـت نکـند که پراز مغلطه بوده است و همه رنگ و ریاست
آن که عاشق بشود لـیک بـلا کــش نشود به مـن اورا بنـمائیـد کدام است و کجـاست
کــوه بایست بـلا در ره شـیـرین بـاشــد شکوه و نـالۀ فـرهـاد در این بـاره خطاست
شکوه از چـرخ شهاب از اثر بی خـردی است هنـر آدمیـان در گرو حـادثـه هـاست
10/12/1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 643
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد در شماره 71
غزل شماره 16 در دفتر واگویه های 50 غزل
تیـره بختی
تا شدم بی حال وبی هوش و دماغ از دست تو کــرده ام دستان خود را نقـره داغ از دست تو
دیده را هـر گز ندیدم در فـراغ آسوده حال ای امان از لحـظه ای حال و فراغ از دست تو
پیـش پایـم را نمی پایــم ز فـرط تیـرگی چون بیـافتاده است از دستم چراغ از دست تو
فرصتی باقـی نمـاند ای داد در فصـل بهار تا زنـم حــتی سـری در بــاغ و راغ از دست تو
تیـره بختی شد نصیبم چون که در این روزها گـشته روز روشـنم چـون پرّ زاغ از دست تو
زیر بار محـنتی افزون ز حـد بی هیچ شـک گـشته ام هر روز و شـب مثل الاغ از دست تو
آنقـّدَر وا مانده ام در جمع مهرویان که کس از شـهابی هــم نمی گــیرد سراغ از دست تو
27/12/1387
--------------------------------------------------------
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد در شماره 72
شــــعر شماره 644
غزل شماره 17 در دفتر واگویه های 50 غزل
سـر انجـام عـقل
خدا را شـکر دل این روز هـا عاقل نمی گردد خوشـم از ایـن که از دیوانگی غافـل نمـی گردد
ز دست دل به جـز دیوانــگی کاری نمی آید که بی دیـوانـگی انسان کـمی عـاقل نمی گردد
اگر کاری بـدست آید که آبی دارد و نانی چــو ولــگردان دگر انسان عاقل ول نمی گردد
از این فیض خـدا دادی نباید هیچ غافل شـد که بی این کسب وکار خوش کسی قابل نمی گردد
هی ام زد شیخ مستی و مداوم گفت در گوشم که بی دیوانگی دیـن کـسی کـامل نمی گردد
اگر خرمن گرفت آتش رعیت بعد از آن هر گز مـیان تـل خاکـستر پـی حــاصـل نمی گردد
بشو دست از مداوا ای طبیب خـسته زیرا دل برای من به هـیچ عنوان پس ازاین دل نمی گردد
به پــرواری بکوش ای دل در ایــن دیوانگی زیرا که پروار ار نگـردد مرغـکی بسمل نمی گردد
شهاب اشکال کار ایـن جاست پس دیوانگی باید که عـقل آدمی حلال هـر مشـگل نمی گردد
ساعت 7/5 صبح جمعه 30/12/1387
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 645
غزل شماره 18 در دفتر واگویه های 50 غزل
عیش مستدام
شــنیدی کار من امــشب تمام است شــــنیدی چـــرخ فــکر انتــقام است
شــنیدی می روم از دست و گـفتی کـه عـمــرش آفــتاب روی بام است
نگـــفـتی عاشـــق نـو رســـتۀ مــا بـرای ایـن جـــفا ها خـام خـام است
نگـــــفتی طـایر بشـــــکسته بالــی مـــــیـان پنـجه هـای بــاز رام است
نگـــــفــتی در مـــیان آســــمان ها شــهاب مـرده ای جــویای نام است
چــو خوردم غـــصۀ بسیار گـــفتی برایش این غذای صبح و شام است
به دل خون کردی و گفتی به مردم برایش عین عـــیش مـــستدام است
رخـت روشــنگر چـشمان بی ســو لـــبـت داروی بهـــــر الـــتـیام است
ولی من شـــکوه های طـول عمرم مخلص گشته در این یک کلام است
چــنین کـاری که با ما کـرده ای تو حـرام انـدر حــرام انـدر حــرام است
هفـــتم فروردین ماه 1388
--------------------------------------------------------
در دفتر 100 غزل جدید نیز یادداشت شد در شماره 73
شــــعر شماره 646
غزل شماره 19 در دفتر واگویه های 50 غزل
پای بندی
چو دستم بر ســر موی تو بنـد است نمی پرسم که غم صد من به چند است
عجب نخجــیر حسنی گشته مـویت که دل زنـجـیر در زلـفی کـمنداست
به پیشت یوسـفی با آن هـمه حسن تهـیدستی فـقـیر و مــستمند است
چو لب وا می کنی از بهــر صحـبت تمـام حـرف هــایت دل پـسند است
لـبت شیرین ، کـلامت شـهد ، گوئی کـه قـند قند قـند قـند قـند است
تمام گـفـته هایت خوب و دلچسب نصیحت هست و اندرز است و پند است
شهـابـی بـر ســرای آستـانــت بـرای حــبه قـندی غـصه مـند است
اگـر دادی هــــزاران بـار گـویم خـدا را شکر اقــبالـم بلــــند است
و گرنه حـرف هـای من در این جـا چـرند انـدر چـرند انـدر چـرند است
12 فرودین 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 647
غزل شماره 20 در دفتر واگویه های 50 غزل
خـــود کرده
در سایت شاعران پارسی نوشته شد
اگر با غـم ز خـــاطر رفع غم کرد م خــودم کردم به یــــک زنجــــیری عاشق کرم کردم خــودم کردم
اگر روحـــی که بود آرام و نا آگــــاه از هــجران ز هـــجر ماه رخـــساری دژم کـــردم خــــودم کردم
اگر مــقدار رغــبت هــــای بی انــدازۀ خـــود را به مهــــرویان خوش رخـساره کم کردم خودم کردم
اگر بی آن که مجبورم کند آن شوخ عاشـق کش قــدم را پیش او یک عـــمر خم کــــردم خودم کردم
ز روی نا جــــوانمــردی خـــودم را پیش آدم ها به عاشـــق پیـــشه بودن مـــتهم کـردم خـودم کردم
گـر از مـسجد ز بد مستی گه و بی گـــاه پایـم را به بــی وجــــدانی بی حـــد قـــلم کــردم خودم کردم
اگـــر هـم صــبح تا شب بیـرق رسوائی خـود را بــه بــام خــــانۀ قـــلبم عـــــلم کــــردم خودم کردم
اگـــــر خـاک دو عـالم را از این رسوائی بی حد بـه دسـت خود دمـادم بـر سـرم کـردم خـودم کـردم
خلاصم کن شهاب ازاین ملامت های بیش ازحد که گرعـمری به نفـس خود سـتم کردم خودم کردم
18 فروردین ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 648
غزل شماره 21 در دفتر واگویه های 50 غزل
الهی نامه
تـا کــی زنــم از هــــجر و غـــمت زار الــهی تا کــی شــــوم از عــشق تـــو بیــــــمار الهی
تا کــی بــــزنم ضـــجه و از ســـوز بجــــزغم ســـر را بـــــــــزنم بـــــر در و دیــــوار الهی
کـــرده است دو چـشم من دلخـــــستۀ غمگین از خـــوف و رجـــا گــــــریــــۀ بـــسیار الهی
کـــس نیست در ایـن شهر که قـــدری بنــماید زیــــن عاشــــــــق دلـــــسوخـته تیــمار الهی
دل بود پـر از خوف و دو صد شکر که عمری گــردیــد هــم از فــــضل تــو ســـرشــار الهی
هـــــر چـــند ســـراپــای گــــنه گــــشته ام اما تـــرســــیده ام از عاقــــــبت کـــــــــــار الهی
گـــــفــتم کـه اگــــر هـــر گــــنهی را بنــــمایم مـــــانم بـــــه تـــو دربــــست وفــــا دار الهی
مــــاننـــــد تـــو را هــــیج ندیدم که نمـــــــاید دلـــــــجوئی یـــــک فــــرد گـــنه کــــار الهی
با این هـــمه عـــصیان و گـــنه فضل تو اینجا وللــه بــــرون اســــــت ز مــــقــــدار الــهی
کس نیست بجــــز ذات تو در چــرخ جـــفا کار از بهــــــــــرمـــن دلــــــشده دلـــــــدار الهی
خـورشـــید لب بــام شــد و باز امــــیدی است تــــا بـــــاز رســـــد مـــــوســــم دیــدار الهی
پیــــدا نکــــنم در هـــمۀ دهـــــر کـــه بـاشـــد بهــــر دل ویــــــــران شـــــده دلــــــدار الهی
هــــر سال که رفـــته است تو در عمق دل من مــــحـبوب شـــــدی بیشــــتـر از پـــــار الهی
بـــی ســر نتوان زیـــست ولی بی سری ام را گـــــشته اســـت بـه ماننـــد تـو ســـالار الهی
در پوســـتت نگ ــــنجیده ام از بخت بلـــــندم هـــر چـــند شـــدم پیـش کــــسان خوار الهی
بوده است شهـــــابی و زبـان از ســــر تعظیم هـــمواره گـــــشدوده اسـت بـه اقـــرار الهی
فروردین ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 649
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 74
غزل شماره 22 در دفتر واگویه های 50 غزل
کــــار عــــمدی
تا ز رویت ای پـری صورت نقاب افکنده ای در دل بی پـیچ و تــابم پـیچ و تاب افکنده ای
انقــلابی بـود و با ابراز رخـسار از نخست شـور بـــکری در دل هـر انقلاب افکـنده ای
چشم ما را از همان روز نخـستین تا کنون بـر چـنان رخـسارۀ دور از نقـاب افکنده ای
آخر این کاری که کردی ماهرویان گفته اند پــرده را بـی شک ز روی آفـتاب افکنده ای
در دل بی حال و بی هوش و حـواس مدعی چـون دل بی دست و پای ما شتاب افکنده ای
در میان سـینه ای خالی ز جـور فـتنه ها فتنه ای بی حد و حصر و بی حساب افکنده ای
در شگفتم از چه رو با یک چنین کاری به عمد آتشی در خــرمن هر شـیخ و شاب افکنده ای
با وجــود حال سر تا پا خراب شیخ و شـاب بـس خـرابی ها به احوال خراب افکـنده ای
پرده را از روی خـود بر داشـتی و در عوض روی درس و دفـتر و بحث و کتاب افکنده ای
اقتباسی بـــا چـنین رفــتار نیـکو تا ابد در دل پـروین و مهـتاب و شهاب افکنده ای
28/فروردین ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 650
از دفتر واگویه های 50 غزل
به دفتر مناسبت ها منتقل گردید
پیـــــری
گـــر انـسان در جـوانی با طـراوت یار می گـــردد به پیری بی ثبات و خرد و بی مـقدار می گردد
چو افتاد آدمی از پا و شـــد مفـلوک و سر گـردان بـــرای آشـــنایــــان بــاعــث آزار مــی گـــردد
هــــر آن کس مــرد در دور جـــوانی با فراق خود ز افسـوس و فغان قـوم بر خوردار می گـــردد
اگــــر عیـش جـــوانی شد میســـر غم مخور زیرا که با این عـمر کم هـم بار انسان بار می گردد
توان گــر رفت از کــف آرزوی مرگ خود می کن که گـر از پا فـتادی زحمت ات بسیار می گردد
چه چـیزی می رود از دست آن وقــتی که انسانی برایــش راه مــرگ زود رس هموار می گردد
خــــدا مـــا را نیــاندازد ز پـــا در موســـم پیـــری که بـا افــتادگان از پای بد رفـــتار می گــــردد
مـــداوم از خـــدا مرگـی بخـــواه آسان و بی ذلـّت ذلـیل از آدمی شــد بی سبب سر بار می گــردد
غـــــم بـــسیار باید خــــورد بر احــوال آن پیــری که بــا دست جـوان بد عـــنق تیـــمار می گردد
خـــدایا مـرگ با عـــزّت ده از آن رو که در پیـری بروی دست انسان هـرکه باشد خوار می گردد
شــهاب از درگــه ایـزد طــلب کن مرگ با عـــزّت که پیر زنده قبل از مرگ خود مـردار می گردد
جمعه 29/1/1388 ساعت 6 تا 6/5 صــبح
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 651
غزل شماره 23 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 75
در سایت شاعران پارسی یادداشت گردید
وای چــــشم
نیک اگر بنشینی ای دور از حقایق جای چـشم زخم هـا بیــنی به چـشم خویشتن بر پای چشم
این که امروز از دو چشم اینگونه می ریزد سرشگ وای بـر حال خـراب امـشب و فـردای چشم
تـــازگی هـا از پـری رویــان نمـی گـیرد نگـاه در خور تکـفیر باشد کار کـفر آسای چـشم
بارها پیش آمد آن جائی که مـا دیـدیم بـود زیـر پـای خوبرویان جهان امـضای چشم
دل ز بـی تقـوائی چشمان مـا شـد بهـره مـند از چنین رو شـکوه ها کردیم از تقوای چشم
چون به خواهش هــا رسید و ما بدین حال خراب رنـج هـا بردیم از ایـن بســـیار لذت های چشم
تا به سـر حد جنون دنبـال خود مـا را کشید ای دو صـد نفرین بــه این رفــتار بی همتای چشم
گـوش بر فـتوای مفتی هـم به هـیچ عنوان نداد خـود مـوثق بـود بر اهـل نظـر فــتوای چشم
طبق این ضرب المثل خود کرده را تدبیـر نیست بین چهــا کرده اســت با ما دست بی پروای چشم
با چنین وضعی شـهاب از عـمق جانش زار زد وای چشم و وای چشم و وای چشم و وای چشم
اول اردی بهشت 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 652
غزل شماره 24 در دفتر واگویه های 50 غزل
خدای دو چشمت
مــرا بخوان ز طــراوت از ابتـــدای دو چشمت که گــیردم ز طـــراوت دمی جــلای دو چشمت
نگفــــته ام که نـــشد هــیچ وقـت شامل حالـــم ز دســت جـور تو ای بی وفا وفای دو چشمت
همــــیشه خواهشم این بود و آرزو هــم کردم که دل دمی بنــشاند مـــرا به جــای دو چشمت
نشانده ام دل خـود را بـــسی به سوگ عزیزی چو مـادران سـیه پوش در عــزای دو چشمت
نمــوده ام مــــژه گان را بــرای روبـــش نازت بـسان جاروی دســـتی به زیر پای دو چشمت
مـــیان غرش طـــوفان به یک فـــتاده به دریا نبـوده ذرۀ رحــــمی ز نا خـــــدای دو چـشمت
گـذشـــت عــمر عــزیز و بیــا چــند صـــباحی که بهـره مــــند نماید مرا صـــفای دو چشمت
بیــا که تا بـسپارد به گــوش جـان دل غـمگین کـــنار چـشمۀ آبی به حـــرف هـای دو چشمت
برغم این همه خذلان شهاب گفته اش این شد که جـان مـن هــمه ای جــان فدای دو چشمت
ظهر روز سوم اردی بهشت ماه 1388
از ساعت 1/5 بعداز ظهر تا 2
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 653
غزل شماره 25 در دفتر واگویه های 50 غزل
قــــناعت
هـر که شد چون دل ما نقطۀ پرگار همـه گـــشت رسوا و بــــشد یکسره سربار همه
......................................................................................
هـمه گـشتند گـرفتار به یـک عشق ولــی مـا شـدیـم از بدی بخت گـرفتار هـمه
سعی بـسیار نمودیم مـــن و دیــده و دل که در آریم شـــب و روز ســـر از کار هـمه
در نظـــر داشــته بودیم که در حیـطۀ عشق هـــمه کس دلـــبر ما گـــردد و ما یار هــمه
ســـعی کردیم که سجــــادۀ خــود آب کـــشیم غـــافل از جامــــۀ آلـــوده در انظـــار هــمه
هـــمه خـــوبنــد ولــیکن نتـوانیــم فـــروخـت دل و دیـن را هــمه دم بر ســر بازار هـــمه
مـــاه رخـــساره زیاد است ول ی طـــبق خرد نتـــوان دوخــت دمی چـشم به رخسار همه
آن قدر جــنگ طلـب هست در این شـهر زیاد که محـــآل است رود چـــشم به پیــکار همه
عـــقل نگـــذاشـت که در بادیۀ عشــق مــدام سـر بکــــوبیـم ســـراسیمه به دیــوار هـمه
عاشق آنـست که جز در ره معـشوقۀ خویش نتــوانـــــد بـبـــرد راه بـــه دیـــدار هـــــمه
یک نظــر باز در ایـن شـهر خدا بیـش نبــود جــز شهـابی که نــشد رام بـه اصــرار همه
مشهد مقـــدس 12/2/88
مصادف با روز معــــلم
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 654
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 76
غزل شماره 26 در دفتر واگویه های 50 غزل
اســــتفاضه
گرفتی دین و ایمـان را بیا بستان تو جان را هم
سـتاندی تاب و طاقـت را بیا بستان توان را هم
نه تــنها دین و ایمـان را که با ترفـند زیبـائی
به نا بـودی کـشاندی ای دریغــا دودمان را هم
پری صورت سخاوت را در این بیند که با فـتنت
رساند از جمــال خود به فـیضی دیگران را هم
معمّم بهرهمند است از چنین حسنی و میخواهم
کنی شامل به حـال مـا چنین فیض گران را هم
به خـار چشم ما بنـگر که با خواری بیش از حد
تحمل کرده ایم از درد هـجران استخوان را هم
گریزی نیست عاشق را به تنـــهائی ز رسوائی
که باید بـشنود زخـم زبــان این و آن ر ا هـم
چو در ذات تو می بینم چنین جود و سخاوت را
بیا و مسـتفیض اش کن شهابی بی نشان را هم
8و9 اردی بهشت ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 655
غزل شماره 27 در دفتر واگویه های 50 غزل
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
برای حضرت رضا (ص)
گــــفتی تو ای عـــزیز ، چـــرا دیــر کـرده ایم ما را ببخــــش جای بدی گــــیر کرده ایم
در وعـــده گـــاه حــسن تو ای رونق قــــریب خــــود نیــز واقـــفیم که تاخــیر کرده ایم
ما را ببخش از این که تو را سخت و دردناک این گــــونه بی ملاحـظه دلگـیر کرده ایم
با دست خویش ای دو صـد افسوس و درد ما خـــود را میان حـادثه در گـــیر کرده ایم
رفت عمر و کس ندید که خود را بدست خویش در گــــند زار مـــزبله هـا پیـــر کرده ایم
در یک کــــویر خـشک ز خــود باز مانده ایم پا را به دست خویش به زنجیر کرده ایم
چــون از تبـــار روشــن بــــاران نبـــوده ایم حــتما در این معـــامله تقصـیر کرده ایم
تــا انتهــــای ســـینۀ خـــود شــاد گــشته ایم خود را در عمق واقعه هـا سیر کرده ایم
کــس هـم ندیده است : بدین گـونه سال هـــا از خود در این مـــبارزه تقدیــر کرده ایم
چـــشمی بپــوش وجــرعۀ آبـــی به مـــا بده بی احتــــساب این که چــرا دیر کرده ایم
مشهد مقدس اردی بهشت ماه 1388
15/2/88
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 656
غزل شماره 28 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 77
کـَـــرَم
یک شب آخر دامـنم را پر ز غــم خواهم نمود گـرده ام را زیر با غصـــه ختـم خواهم نمود
در سرای سینه بر قلبی که محزون گشته است خــاطر آسـوده حـالی را دژم خواهــم نمود
قصۀ رسـوائی ام را با نفــیری بــس بلــند یک نفس تا گـنبد خـضرا عــلم خواهم نمود
شـر خود را بی تعـارف از فـشار غــصه ها از ســـر خــوبان جوانمردانه کــم خواهم نمود
گر چنین کـاری به نفــع خوبرویان می شود بر دل بی تاب و بی طــاقت کرم خواهـــم نمود
الـتماسی ژرف را از آن زیبـا رخ گلگون عذار از سـر کویـش گر آن شب بگذرم خواهم نمود
در کــنار زهـره و مهتاب بر حـال شـهاب با بــروز اشـگ افــشانی ها کرم خواهم نمود
اردی بهشت ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 657
غزل شماره 29 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 78
اضــــطراری
می کــنم از بـس که احساس فــراق از دست تو
طاقـت من گــشته ای مـهپاره طـاق ازدست تو
مـثل گیـسوی تو دارد می شـود چون شــام تار
بـی دروغ ای مـاه صــبح اشــتیاق از دست تو
می کـنم با وضـع موجـودی کــه بـار آورده ای
دیده و دل هـر دو را بی وقـفه عـاق از دست تو
دل زخون سرخ خود هر صبح و شب صد ها کرت
می کــند در اوج محــنت ارتــزاق از دست تو
می مـکم کنج دهــانم چو عجوزان صبح و شام
با شکیبی بی امان صـد من سـماق از دست تو
با غـل و زنجــیر در پـا مـی روم بــسیار راه
مــثل هـر زنـدانی ای دور اتــاق از دست تو
داده ام عمری است با حرمان و ماتم بی حساب
بـا کمال مـیل خـود دست وفــاق از دست تو
بـدر اقـبال شـــهابی خسته در ایـن روز هـا
می رود بی چـانه و چک در مـحاق از دست تو
28 اردی بهشت 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 658
غزل شماره 30 در دفتر واگویه های 50 غزل
بی کــــاری
دارد انگــار از کـفم اعصاب من سر می رود دارد از هـــم تار و پــود هـــکیلم در می رود
دیگ جوشــان و خروشــان من بی حوصــله دارد از بی کـــآری بســـیار مـن سر می رود
می جـــوم دائم ســــبیلم را و انگــــشتان من لا بـــلای صـــورتم با ریــش من ور می رود
دارد انگــــار از کــــفم شــــیرازه یک زندگی در هجـــوم بـی امـــان مــــردگی در می رود
پر کـشید ن های مـــرغ روحــم از دلواپــسی دارد از انـدازه هــــآی خود فــــراتر می رود
در چــــنین حال و هـــوا ته مــــاندۀ ایمان من از حصـــار دشت هـــای گـــرم باور می رود
ناگــهان می بیــنم اشگی هم به روی گونه ها بـی وجـــود اخــــتیار از دیــدۀ تـــر می رود
اردی بهشت ماه 1387
--------------------------------------------------------
شــــعر 659
به دفتر مناسبت ها منتقل گردید
به مــــناســـبت وفات مـــادر و زن عـــمو که به فاصــله دو روز از همدیگر مردند
در کـنار شــهدا دور از این جـاست دو قــبر که در آن چشم فـرو بسـته و خفته اند دو "یاد"
بین شان بیشــتر از چــند قدم فاصله نیست چون دو همسایه که هـر روز کنند از هم یاد
* * *
دورۀ زندگـــی آن دو به هــر طـور گـــذشت نگــرفـتند ز هــم در غـــم و شـادی خــبری
عمرشان طی شـد و ایکـاش هراز گاهی هم زده بـــودند به هـم از سر یک لطـف سری
* * *
این یکی در غم امروز که قرآن خوانی است یا رود روضه و از روضـــه ثوابـــی ببــرد
وان یـــــکی در غـــم فرداش که نانـــی بپزد یا کــه از بهـــر یتیـــــمان خود آبـــی ببــرد
* * *
این یکی برده فرو،سـر به گرفـتاری خویش به توســل شده پا بنـد و به یاسـین و مجـیر
دیگــــری رفـــته پی نانـــی و آبـی که کـــند بچه هـــای همه جـــا منتظر نان را ســــیر
* * *
لیکن اکنون نه غم روضه و قرآن و دعاست نه غـــم نان و غذا هسـت و غــم سیر شدن
وقـت پـــس دادن حق هــمۀ انـــسان هاست وقت کـوتاهی دست است و زمـین گیر شدن
* * *
زندگـــی مــثل قطاری است که در آن مردم کـــوپه هـا منفـــصل و دور ز واگـن هــا هم
هـــر کسی غـــصۀ خود را به دل خود دارد با خــبر نیست کـــسی از غــم و بیماری هم
* * *
آن ســـوی خـــاک اگــر خوب نظــر انـدازی همـه دلدار هــم و مونس و غم خوار هم اند
دوستان دست به مــهر از دگــری می گیرند دشـــمنان آن طـــرف خــاک به ولله کـــم اند
* * *
کاش ماننــــد دو تا " یاد " نمی گــــردیدیم بی خــــبر از هــــم و ایـــام پـــریــــشانی ها
چـون در آن جـا ندهـد سود پس از مردن ما ذره ای غــصه پس از مرگ و پــشیمانی ها
* * *
این طرف مـثل دو تا چشم که نزدیک هم اند مـــا نــدیــدیــم دمـــی خــــانۀ همــــدیگر را
آنقــــدر غـــرق گـــرفـــتاری خود می بودیم که بریدیـــم ز انگــــشت خـود انگــــشتر را
* * *
آرزو داشــــته ام کــــاش شـــود حــد اقــــل قـبر ما هــر دو در آن ناحــیه نزدیک به هم
کــه در آن بــا خــبر از دلخوشـی هم باشــیم یا کـه گــردیم شــــریک غـــم و بیماری هم
اردی بهشت ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 660
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 79
غزل شماره 31 در دفتر واگویه های 50 غزل
تکـــراری
به چشمم دیده ام یک عـمر منظر های تکراری و ثبت اش کرده ام آن را به دفـتر هـای تکراری
ز بس تکرار کـردم بـاور نا بخــــرد خـود را که دل بگــرفته از این خرده باور هـای تکراری
به قدری خـفته ام در بستر وهمم که پی در پی خیالم می کـشد هـــر لحظه باور های تکراری
دل از این شور وشر های خیالی سخت می گیرد بسا دلگـیر ازین شورم و زان شرهای تکراری
به ظاهر گفته ام بایــد بریـد از زیــور دنیا ولـی دل بـــسته ام دائـم به زیــور های تکراری
مگر در دل دو دلبر میتوان جا داد در یک آن که دل خوش کرده ام عمری به دلبرهای تکراری
خودم را کرده ام صد بار خــر با وعــده ها اما خرم کرده است دور از جانتان خرهای تکراری
به من گفتی صباحی چند حـالم میشود بهـتر نگشتم بهـــتر و مردم ز بهــتر های تکراری
نخواهد کرد دلـــتسوزی ز مادر دایه افزون تر گـریزان می شـود کـودک ز مادر های تکراری
من از این بار دیگر هـای تکــراری گـریزانم خرابم می کــند ایـن بار دیگـــر های تکراری
تمام غصه ام این است در عمری که طی کردم نگـشتم عاقبت بهـــتر از این تر های تکراری
فقط خـاکی به سر می ریزم و پیـدار می گویم خوشم ای دوستان زین خاک برسرهای تکراری
صــــبح یکشنبه 17 خــرداد 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 661
غزل شماره 32 در دفتر واگویه های 50 غزل
اگر گـــوئی که عـمری هست سر مستی نمیدانم شرابی خورده ای و مست از آن هستی نمیدانم
اگـــر گوئی که مـثل مــردمان مست روز و شب به جـــام بــاده بی انـــدازه پا بـــستی نمی دانم
اگـــر گــوئی برای می گــساری هـای پی در پی زدی پــا را بـــه کـــل کـــلۀ هــــستی نمی دانم
تو آن شخصی نبودی کـز برای مست گـشتن ها مـــیان مــــردمان مــــست بنشــستی نمی دانم
ز مــسجد پا بریدی و هـر آن میثاق و عهدی را کـه بــستی با فقـیه شهر و بشکــستی نمیدانم
وزان جا با پری رویان خوش رخساره پیمان ها نشـــستی با صـــمیم قــلب خود بـستی نمیدانم
تو آن عاشق نه ای کز هجر مهرویان رخ خود را به دست سـیل اشگ چشم خود خستی نمیدانم
برای میگـــساری چون شـهاب عاشـق بی خود ز دست مفتی و شیخ و عسس رستی نمـیدانم
اواخــر خـــرداد ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 662
غزل شماره 33 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 80
اقــــتباس
می گــذارم با وجودم بر پری رویان سپاس می کــــنم از چهرۀ پر نور ایـــشان اقتباس
بار هـا از این که یکــدم همنشین من شوند اشـگ ها بفشاندم و بنــموده ام هم التماس
نفــس را از عـمق رخـوت بار ها کردم رها با نـشستن در مـــیان دلــبران با کـــلاس
همنشینی آتشی در جانم افکنده است و من دارم از این آتش سوزنده در جانم ســـپاس
همــکلام گـلرخان مست گشتن عاقلی است بوی گل می گـیرد از با گل نشستن ها لباس
هــمتی مردانه می باید بـرد در کـــــار مرد تا توان بگـرفت از خود کار نیکان را قیاس
بی دلــــیل از شاهــراه معـرفت خارج نـشو ره دراز و شب بسی تاریک و منزل ناشناس
در دهــان شــیر باید رفت گــر مـرد رهی بی شک و بی شبهه و تردید و بی ترس و هراس
منـشا و سر چــشمۀ رشد و تعالی ای عزیز اقتباس است اقتباس است اقتباس است اقتباس
دوم تیــــرماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 663
غزل شماره 34 در دفتر واگویه های 50 غزل
بی اطلاعی
من از جـــنس کـــدام آواز می باشــــم نمی دانم ز نت هــای کدامــــین سـاز می باشــم نمی دانم
اگــر پرسی کـه من دل بـــستۀ پیـــچ و خم موی کــدامـــیـن دلـــبـر طــــناز می باشــــم نمی دانم
اگـــر پرسی مـــیان غـــمزه هــای یــار قــادر بر بیـــان جــــلوه هـــــای راز می باشـــم نمی دانم
در اســـتفهام نامـفــهوم تکــراری اگــر پــرسی بـــه درد عاشـــقی دمســـاز می باشــم نمی دانم
اگــر از مــن بپـــرسی در هــوای مهـــرخی آیـا شــــبی قـــادر به یـک پرواز می باشم نمی دانم
درون جبــهۀ عـشقی گران مـقدار و مرد افـکن علـــیه عــقل خــود ســربــاز می باشم نمی دانم
چه اسراری نهان در کار خوبان بود و من قادر بــرای پــوشـــش یـــک راز می باشـم نمی دانم
کـــشیدم آن چه از گـــردون بیامد بر سـرم امــا تـــوانــا بـــر دمـــی ابــراز می باشـــم نمی دانم
اگـــر پرســـی به مــــاننــد شهــابی بی رمق آیا مهــــیا بهـــر یــک اعجــاز می باشــم نمی دانم
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 664
غزل شماره 35 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 81
راه تکـــامل
در حضور شمع می گـفت این سخن پروانه ای از چه رو با پـاکــبازانی چــو من بیگـانه ای
من کـنارت بودم از روز نخـستین و تـو هـم بوده ای عـمری کـنار ما ولی با مــــا ، نه ای
سال ها سوزانده ای خود را ولی حس می کنم در دل خود بـا اسـاس سوخــتن بیگــانه ای
سوختن کامل شدن در کوره راه زندگی است گـر کـه جـان شـمع باشــد یا پر پـروانه ای
حیف باشــد بی هدف صاحـبدلی ماننـد تو جـان دهـد در نـاز و نعـمت گوشـه میخانه ای
نیت اش ولله می دانـم که غـیر از خیر نیست گــر تعدی می کـند در زلف یاری شـــانه ای
صـورت خـود را به هر طوری تـوانی سرخ کن گـر خوری حــتی ز محــنت سیلی جانانه ای
زود تر دانی کدام آدم بـه مقـصد می رسـد ؟ عاشـق بیچـاره ای یــا ابلـــه دیـــوانه ای
گنج ها مخفی در آن گـردیده قدرش را بدان لانه ای گــر ساخــت بومی بر سـر ویرانه ای
غم مدار از ذوب گـشتن بر سر پیـمان شهاب عاقبت روزی شـود لــبریز هــر پیــمانه ای
هفـتم تیــر ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 665
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 82
غزل شماره 36 در دفتر واگویه های 50 غزل
واهـــمه
من از بـرق نگـاهـت ای پـری رخسار می ترسـم نه یک بار و دو بار آن هـم که صد ها بار می ترسم
ز چشمان تــو سال پیــش می ترسیده ام امــا چه با من کرده چـشمانـت که بیش از پار می ترسم
به کابوسـم نکش بـا آن نگـاه آتـش افــروزت کــه از کــابوس در این روز هــا بسـیار می ترسم
چه مستی های طاقت سوز در چشمان تو می دیدم کـه از چـشمان مسـت مـردم هـشیار می ترسم
نگاهت در وجودم لرزه افکنده است از آنصـورت من از اوضـــاع موجـــود تاســف بـار می ترسم
از آن مژگان چون سوزن که زهرآگین شد و مهلک بدون هیچ شـک چـون کـودکی بیـمار می ترسم
به نام دین و دیـن داری چو کردی رخنه در دینم نپـرس از من چـرا از مــردم دیـن دار می تـرسم
عنان چشم مسـتت را بگیر ای فـتنه در دستت که من از چشم های مست خود مـختار می ترسم
چه بـد رفـتار با ما کردی و غــافــل از آن جائی که مــن از گلـرخان شـوخ بـد رفـتار می ترسم
فقط یک کار باعث شـد به هم ریـزد دل و دینم و من از آخــر و پـایـان ایـن یـک کار می ترسم
9 / تیــــر مـــاه 1399
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 666
غزل شماره 37 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شددر شماره 83
ســر زلف
گفت اگـر افشا کــنم زلف دراز خویـش را می کـنم افــشا به خـوبان امـــتیاز خویش را
نیـتم ایـن بـوده از روز نخـستین تا کـنون بـر پـری رویان نمـــایم عرضه ناز خویش را
سر این زلف سیه را هیچ می دانی که چـیست می کـنم رو خــصلت دشـمن نواز خویش را
هر کـسی باید بر آرد از چــنین زلـفی سیاه در دو روز عــمر پر محــنت نیــاز خویش را
عمر کوتاه است تا جائی که در سودای عشق نوح کــوته دیــده بود عـــمر دراز خویش را
خاک هم سری چنین را بر کـسی افشا نکرد قــرن ها دارد نهــان در سینه راز خویش را
عاشقی بیند به چشمش با چــنین احوال زار مــرگ دور از انتــظار و جانــگداز خویش را
شیخ مسجد را چه شد که در غفلت شکست بار هــا در رکـعت اول نمــاز خویش را
با چـنین زلفی چنان کردم که در آخر شـهاب کرد افـشا طـینت معـــشوقه باز خویش را
پانزدهــم تیـــرماه 1388
13 رجب 1430مصادف با تولد حضرت علی
657 --------------------------------------------------------
شــــعر شماره 667
غزل شماره 38
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 84
در دفتر واگویه های 50 غزل
روز هـــای خجـــسته
بیــا برس عزیز من کــــمی به درد جمعه ها ز حال و روز او بپـرس و رنگ زرد جمعه ها
ببــین کدام خــسته ای ز جور و درد روز ها شـده است بر خـلاف تنــد باد مـرد جمعه ها
مسیر روشن است ای خدای من ولی چـه شد که کـس نداد پاسـخی به رهــنورد جمعه ها
نیـامدی اثـاث کهنه ای عــوض کـنی ولـی گـذشت از ایـن دیــار دوره گـرد جمعه هـا
بیـا و چـارقی بپـوش و ره بیـافت جان من که بــس قریب می نمـاید ایـن نبـرد جمعه ها
بیـا ز هـرم هـمتی در این خجسته روز ها حـرارتی بــده به روزگـــار ســرد جمعه ها
27 تیــــرماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 668
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 85
غزل شماره 39 در دفتر واگویه های 50 غزل
عــصر هسته ای شدن
هـنوز در هـبوط گـرم و شبهه نـاک داغ ها گرفته ایم از گذشته هــای دور خود سراغ هـا
هـنوز هـم پـر است از تـرنـم تـرانـه هـا کـه خوانده اسـت کودکـی درون کوچه باغ هـا
به خانه میروند عصر ها ز درس و مـشق خود هـنوز هــم در عصر هـسته ای شدن کلاغ ها
فزون تر از توان خـود هـنوز بار می بـرند بـدون هـیچ گـونه مـــزد و مــنتی الاغ ها
هـنوز سوسوئی لـطیف و بکـر می دمــد درون چـشم هــایمان لطــیفۀ چـراغ هـــا
بیا کـه حالـمان گرفــته انتــظار می کــشیم ز حـالمان رمـیده است بی سبب فراغ هـا
28 / تیـــرماه 1388
مصادف با شب عید مبعـث
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 669
غزل شماره 40 در دفتر واگویه های 50 غزل
دوشـــــنبه هــا
طلوع می کـند چـو مهـر قامتت دو شـنبه ها ز شوق گل کـنم من از زیارتت دو شـنبه ها
ندانــــم عاقــبت کـدام شـــیر پاک خورده ای به شـــــعر نــاب داده عــادتت دو شـــنبه ها
مـلامـــتم مکن ولی چو وقت شـعر می رسد چه باک و تـرس دارم از ملامتت دوشنبه ها
قـــیامت آورد هــراس هــا ولـی خـــدای من چـــه حــال می دهــد قـــیامـتت دوشنبه هـــا
مـــقاومت نموده ای و بـــار هـات گفـــته ام که می رسد به پـای اسـتقامتت دو شـنبه ها
به راسـتی برای مـن وجــود تست موهــبت شهاب گل کند عجـب صداقت ات دوشنبه ها
28 / تــــیر ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 670
غزل شماره 41 در دفتر واگویه های 50 غزل
دو شـــنبه ها
اگر چه سخـت غرق در ملامتم دوشـنبه ها ولـی در انتـــظار یک کرامـتم دو شـنبه ها
اگــر تمـــآم روز های هــفته عاشـقم ولــی نکــن مرا در عاشقی مـلامتم دو شــنبه ها
به پا نمــوده قـــامتت قــیامتی و گــــفته ام کـه غــرق در نظــارۀ قــیامتم دو شـنبه ها
تو آن بلــند قامــتی کــزین دیار رفت و من هــنوز محو آن بلــند قامـــتم دو شــنبه ها
ندانـــم عاقــبت کدام شــیر پاک خورده ای به عــشق پـاک داده عـادتم دو شـــنبه ها
اگر چه میبرد سـری به دارعشق شعر من ولی بدان که کوهی از شهادتم دوشنبه ها
29 / تیــر ماه 1388
عید مبعث 1430
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 671
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 86
غزل شماره 42 در دفتر واگویه های 50 غزل
لــطف صاحب خانه
چه رمزی هست در دستت که تا وا می کنی آن را مـشامم می کند حس لحظه هائی بوی باران را
تمـاشائی است آن وقتی که در بار تو می بیـند گـدائی مثل من عـطر توان افـزای یک نان را
بروز لحظه های لـطف بی حد و حـساب ات هم نوازش می دهد با یک چنین باریـدنی جان را
قشنگ است این که می گویند می آید چنان وقتی که با دستان خود سیراب میسازی روح انسان را
چه اصراری در این داری که وقتی درد می جوشد فـرو بنـشانی از روی کـرم در جـان من آن را
در اعمـاق وجود خویش می بینم که یک شخصی تداوم می دهـد یک خواهـش مملو ز ایمان را
خـدا را شکـر می گـویم که داری یاد می گـیری حرارت بخـشی دل هـای سرد مـستمندان را
و جا دارد چنین لــطفی ز صاحبخانه ای چون تو تـشکر هـای بی حد و حساب و مرز مهمان را
اول مرداد ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 672
غزل شماره 43
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 87
در دفتر واگویه های 50 غزل
یعــــنی که چه ؟
شـهره ام بنـمودی و بی آبـرو یعـنی که چه ؟ والـه و سـر گشته کردی کو به کو یعنی که چه ؟
بیــن پیـشانی سفـیدان ابلـهی مـثل مــرا کردی ای دور از مروت جـستجو یعنی که چه ؟
آبـروئی داشـــتم در پیــش خلق امـا مـرا کـرده ای ای بـی وفـا بی آبـرو یعـنی که چه ؟
با وجـود این کــه من محـو تمـاشای تــوام بین مردم گفته ای بی چشم و رو یعنی که چه ؟
زلـف را کـردی پریـش و خاطری بیـمار را وصـل بنـمودی به این آشـفـته مو یعنی که چه ؟
کـردی از بی رحمی ات مژگان مثل نیـزه را ای بـلا بگــرفته در قـلـبم فـرو یعنی که چه ؟
قصد کــردی تا بریزی بی سـبب خون مـرا خـویش را انداخــتی در تک و پو یعـنی که چه ؟
بعد مجـبورم نمـودی با هـزاران ناز و قــهر تا بگـیرم بـا چـنین خـونی وضـو یعنی که چه ؟
عــقل را زایـل نمــودی از سـر و مـغز مرا با دو صد ترفند کردی شست و شو یعنی که چه ؟
یک دل افسرده را صدها کرت در صبح وشام با غـم و حــرمان نمــودی روبرو یعنی که چه ؟
افـسر او را کـشیدی تـا تمـنای وصــال بــردی اش تـــا انتهـای آرزو یعــنی که چه ؟
مثل شمعی وا رهاندی در پس شب هـای تار تا بسوزد ساکـت و بی هـای و هـو یعنی که چه ؟
خواستی مثل کـبوتر های عاشق صـبح وشام من بــه دنبـالت نمـایم بغـــبغو یعنی که چه ؟
ای همه جور و جفای بی حساب از بهر چیست آخر ای نامهــربان این خـلق وخو یعنی که چه ؟
12 مــــراد مــاه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 673
غزل شماره 44 در دفتر واگویه های 50 غزل
بهـــــاریه
شبی خـوش است و تجـلی ماه و فصل بهار مــدام خـاطـر مجـموع و دلــبری به کـنار
نوای تنبـک و طــنبور و کوبه و دف و سنج دف و کمانچه وعـود رباب و چنگ و سه تار
شراب سـرخ و می ناب و سـاغری به یمین وجـود مــطرب و سـاقی و دلــــبری به یسار
به لـب شـراب طـهور و به کام نقل و نبـات مـزاح و شوخــی بی حـد لـــطـیفه ای بسیار
غنوده از غـم دنیــا کـنار مـــاهـرخی نمــوده دسـت تطـــاول بـه دور گـــردن یار
در اوج شــور و طـراوت پیــاله هـا ساقی نهـد به نیــت مستی بـه کـــف هـزار هـزار
شهاب و زهره و پروین ز فـیض بیش از حد رسیده تا به نهـایت به صـبر و حلم و قــرار
به قـــول شاعر شیرین سخن که می فـرمود چه خوش بود که بـرآید بیـک کرشمه دو کار
و مـن ز روی صـداقـت در آمــدم گــفتم چه خوش بود که کند یک کرشمه چندین کار
بهــــار سال 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 674
غزل شماره 45 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 88
کار شمــــع
می خورم قسم به جان دوستان یا جان شمع کز فتوت کس نـشد در چــرخ هم پیـمان شمع
من نمی دانم کدامـین دست این را زد رقـم کـآتشی افـــتاد از روز ازل بــر جــان شمع
مرگ جانکاه است و سخت اما تعجب کردم از مردن خاموش و با آرامــش و آسان شمــع
میکند خود سوزی از روی صداقت پیش جمع میشود آرام از این خود سوختن وجدان شمع
ای دریغــا از طـبیبانی کـه در ایـن روزهـا سخت عاجز گشته اند از دارو و درمان شمع
بـر مزار مردگان هـم شمع روشن می کنند وای از آن وقتیکه خاموش است گورستان شمع
پاکبازی را تمــاشا کـن که با این سوختن هیـچ نقـــصانی نمی بینی تو در ایمـان شمع
محـفل نورانی ای دارد هـر آن عاشق که شد یک شـبی در هجرت معشوق خود مهمان شمع
هر کسی می داند این را با چنین اخلاق نیک روغن آگـین گـشته از روز نخسـتین نان شمع
رفـته ام با یک چنین وصفی به همـراه شهاب با سـرا پای وجــودم بــار هـا قربان شمـع
21 مهــــرماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 675
غزل شماره 46 در دفتر واگویه های 50 غزل
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 89
چشم امــــید
شِکــوِه هـا هـر چــند من زان ماهـرو دارم هـنوز چـشم امـیدی بـه دست گـرم او دارم هنوز
عمر من رفته است و من در سینه ام زین شکوه ها راز هـــای سر به مهـری مو به مو دارم هـنوز
گـر چه خـاموشم میان جمع امــا سال هـاست حــرف هــائی از بـرای گـفت و گو دارم هنوز
بیــن هفتاد و دو مـلت گـرچه رسوا گـشته ام پیـش خــوبان یک دو مـثقال آبــرو دارم هـنوز
خاک بــازی شیوۀ مردان عـاشــق پیـشه است خــادم خـاکــم که عشقی پیـش رو دارم هنوز
از لـبانـم خنده می بـارد چــو ابـر نـو بهـار گـــر چه بغض ریـشه داری در گــــلو دارم هنوز
چهره ای آلـوده را با دیــده هـائی پــر امیـد اشـگ گـرمی از برای شست و شـو دارم هــنوز
بـرده ازخـاطـر مـرا امــا بــدون اخـتیار خـاطرات جالـــبی زان خــلق و خــو دارم هنوز
گر چه می سوزم شبانگاهان به مـانند شهاب سـر خطی روشن ولی بی هـای و هـو دارم هــنوز
اواسط آبان مــــاه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 676
غزل شماره 47 در دفتر واگویه های 50 غزل
بی جــهت
بــس که محــو آن رخ مانند مـاهم بی جهت مــتهم هـستم که سر تا پا گـناهم بی جهـت
بس که در حـال و هـوایش می پرد مرغ دلـــم می خـزد گـاهی به عکـس او نگاهم بی جهت
می زنم بر قاب عکس اش زل بدون اختیار تا کــند آرام قـــدری زل مـــرا هـم بی جهــت
کرده ام شک زین گناهان فزون از حد خویش یا کــه من زین کار غرق اشـــتباهم بی جهت
شاید از اول چـنین کـاری گــناه مـن نبــود من که مــثل بچه های سر به راهــم بی جهت
مثل دود این کـبابی هــا به وقت ظهر و شام مــی رود از ســینۀ تفـــتیده آهـم بی جهت
با دلم بختم نشد یک دل از این رو روز و شب می کـــنم بــه بخــت رو ســیاهم بی جهت
کــاشکی مــن مــرده بودم در اوان کـــودکی تا که اورا با چنین وضعی نخواهم بی جهت
می نـشینم در پنـــاه بی پنـاهی های خویش تا شــود هــجران او پشت و پناهم بی جهت
چـــهاردهم آبان مـــاه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 677
به دفـــــتر هــزلیات منتقل گردید
در میهن بلاگ ثبت گردید
بتــــمرگ
بر سر جای خودت ای دل غــافل بتــمرگ یکدم عــاقل شو و چـون بچـۀ عاقل بتمرگ
مشگـلی نیست بیــا بر سر جایت بنشـین چون نگشته است چنین مسئله مشگل بتمرگ
اهـل دل بوده ای و هــستی و من می دانم تا نخـواهی بــشوی بی خود و بی دل بتمرگ
بر سـر جـای خود ای مرغک جاهل هشدار تا نگـردی تو در این مهــلکه بسمل بتمرگ
عمر بگـذشت به تلخی و به تندی هم رفت تا نگـردد بدتر از حـنظل و فـــلفل بتمرگ
خــواهی ای زورق افتاده به طوفان بـــلا برسـی سالم و آسـوده به سـاحل بتمــرگ
تا نسازد دهـنت را کسـی از روی جــفا دیر یــا زود پـر از زهـر هـلاهل بتمـرگ
پشت خــر بار کـج خویش مـبادا بنهـی نرسد چون کـه چنین بار به منزل بتمـرگ
مثل سعدی چو نخواهـی بگمارند شهـاب روزی ات سخـت به بیگاری در گل بتمرگ
دوم آذر ماه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 678
در دفـــتر هزلیات یادداشت شد
بــرای دخــترم
دخترم گر من گرفـتم زن تو درس ات را بخوان وصلتی راحت بـرای تـن تو درس ات را بخوان
دخـترم گـر روزگــاری شـد میسـر تا شدم در کش و قوس زن آوردن تو درس ات را بخوان
مـادرت را دوسـتت می دارم زیــاد امـا اگـر آورم در خانه مان یک زن تو درس ات را بخوان
گــر که او آمـد سر یخـچال ما در خـانه مان تا برد زان گوشت یا روغن تو درس ات را بخوان
گـر سـراغ چـند داروی گــیاهـی مـی رود تا بـرد مـقداری آویـشن تو درس ات را بخوان
شـب چو نتوانم برایـش خانه ای گـیرم ، اگـر گشت با مام تو هم مسکن تو درس ات را بخوان
در نزاع بیـن آن هـا بـر سـر هـم خوابــگی سویم آمـد پاره ای آهـن تو درس ات را بخوان
مادرت گر شست با یک اخم و تخم بی حساب از زن من شورت و پیراهن تو درس ات را بخوان
گــر برایـــش سینه ریزی را خـریداری کنم تـا بیـاندازدش در گـردن تو درس ات را بخوان
گـر خــریدم بعد از آن دور از نگــاه مـادرت از برایـش یک کت و دامن تو درس ات را بخوان
گـر جـلوی مادرت ور رفت با مو هـای خویش تا کند آن را چو یک خرمن تو درس ات را بخوان
گــر بیاید عـشوه ای وخواهـشی از من کـند از بـرای سینما رفــتن تو درس ات را بخــوان
ای زبانــم لال دخـتر جان تو خـیلی ساده ای کی شود یک زن عیال من تو درس ات را بخوان
کـی گـذارد یک پـدر آن هـم به مانند شهاب پا نهد در خانه اش دشمن تو درس ات را بخوان
14/آبان ماه/1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 679
غزل شماره 48 در دفتر واگویه های 50 غزل
انهـــزام
شکـــســت داده ای در عــــاشــقی مـــرا هـــــم و شــده است مـــنهزم در این شـکار گـه ســـپاهم و
نگـــاه تــو در آتــــشم فکــنده اســت بـی جـــهت دو چـــشم مـست مـست توشــده است سد راهم و
نــشانده ای مـــــرا در اوج تیــــره روزی خـودم به خـــاک ســـرد وخــشک و تیـــره و ســیاهم و
تـو خــود بگــو کـه بـارهــا شــکسته ای دل مـرا چه بوده اســت از این که عاشـقت شدم گــناهم و
تو را به جـان هر کـه دوسـت داری اش بمن بگو چــه بـوده اســـت در بلـــوغ عــشق اشــتـباهم و
در این مــیان فقــط بدان که هــیچ دلـــبری به جز تــو ای ســــیاه چــــشم خــــــوب رخ نگــــاهم و
بده رضایت این که خود به دست هـای لطف خود چــــو اوفـــتم در آن زنــــخ در آوری ز چــاهم و
چه می کـــنی به عاشـق تکـــیده ای به مـــثل من که بـوده اســت ســـال هــا به دست تو نگــاهم و
نخـــواه تـــا کــه دامـــن تـو را بگـــیرد عاقــــبت اگــــر که یک شــــبی رود ز ســـینه دود آهــم و
بیــا ببــین چه می کــند طلب ز دست های گرم تو که بـوده اسـت روز و شب نگـــاه خیر خواهم و
صـــبح جمــعه 22 آبان مـــآه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 680
غزل شماره 49 در دفتر واگویه های 50 غزل
ســـد راه
چــه می شود که می شـوی مــدام سـد راه من مگــر چه بوده غـیر عشق وعاشـقی گــناه من
مگــــر چه بوده در نشیب و در فـــراز زندگی جــز این که هــستم عاشقت همیشه اشتباه من
گـــرفته ای به مــرگ تا به تب رضـا دهم ولی طلــب چـه می کـــنی تــو از گذشــتۀ سـیاه من
ببـین چگونه منجمد شده است در دو دست تو بــرای رشـــحه های لطف و مرحمت نگاه من
تو گـــفته ای بخــواه که شــامل تو هـــم شود چـو دیگران در ایـن مـیان نگـاه خیر خواه من
پنـــاه من نگـــشته ای در اوج بـی پنـــاهی ام به عمـــد پـشت می کــنی به پـشت بی پناه من
مــباد تا دلــم بـــسوزی از فـــشار درد و غــم مخـــواه تــا کــه دامــــن تـو را بگـــیرد آه من
بیـــا و خــط مســـتقــیم راه را نـــــشان بـــده نـــشو به رغـــم خوب بودنـت تو ســد راه من
27 آبان مـــاه 1388
--------------------------------------------------------
شــــعر شماره 681
غزل شماره 50 در دفتر واگویه های 50 غزل
آرزوی من
فرصـت خوبی ار به من نیمه شبی دست دهد دسـت من عاقـبت به آن خرمن زلـف می رسد
در همــۀ کون و مکان کس نبود به مـثل آن ذات قــدیر و مــتعال و بی و شباهـت وصـمد
گفته ام از نهـایت بلاهــتم بــه او کـه من مخـلص سـینه چــاکم و حلقه به گوش تا ابد
داشته ام بـدون شـک رجـائ واثقـی از آن مـرحـمت موثق و عـشق و صـــفای مستند
پر شـود از کرشمه ـهای آن صـنم دو عالمی برند خوب رخـان به جـلوه هـــای او حـسد
هـر چه نظاره می کنم در همه دهر سر به سر جـیره خوران در گهـش بی شـمرند و بی عدد
چو می رود به باغ گــل تیر رود به قـلب من خـار بدسـت نــازک و ظـریف او اگـر خـلد
دو صـد هزار دیده را داشــته ام به شوق او خواسـته ام که بینـمش موقع مـرگ اگر شود
دائما آرزوی من این شده صـبح و ظهر و شب کـه بینـمش بـرابـر آینـه ای تمــام قـــد
دعا کـنم سـر نمــاز خود که بر طـرف شود از تـن مـثل بــرگ او دو صـد هزار آفـت بد
با همـه رو سیاهی ام ، ویـن هـمۀ تبـاهی ام وای به مــن اگـر ز من رشتۀ مهر بگــسلد
شهـاب از این لطـیف تر نمی رود به کــام تو توئی کـه عـشق می کـند ستارۀ تو را رصـد
27 آبان مــــاه 1388
واگویه های 50 غزل
انتخاب شده های غزل دومین واگویه
---------------------------------
682
در دفتر لطایف و حیل یاد داشت گردید
مرگ پس انداز
بـا حـقوق آخـر این بـرج در فــازی قـشنگ
شامل حالش شـده است این بار اعجازی قشنگ
باز هم حس می کــند در روزهـای مـاه بعــد
زندگــی دارد بـرای کارگـــر سـازی قشنگ
باز جو می گــیردش او را و احـساسی بلـــند
می شود همــراه آن بیـچاره بـا آزی قــشنگ
می زنـد با ایـن حـقوق آخــر مــاه خـودش
در کـــمال شـادکـامی زیـر آوازی قشــنگ
می پــرد بالا و حــس هم می کند آن را ، کمی
چون کـــبوتر بچه ای بی بال ، پروازی قـشنگ
از قــضا وقـتی که مـطرح می کند آن را کـمی
می شود خوشحال از این پاداش همرازی قشنگ
لــیک سر وا می کند در انــزوای ســینه اش
زخـــم های کهنه و پیـدار و سـر بازی قشنگ
در کـــنار صـورتی از خــرجی ایـن مــاه او
روی دست اش باز می مـیرد پس اندازی قشنگ
ساعت 6 تا 6.5 صبح پنجشنبه 25/9/88
-----------------------------
683
اولین واگویه
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 90
شکست
شـدم به صـید که انـدازمـش به دام و نشد
در این زمـینه نمودم صــد اهـتمام و نشد
بر آن شدم که کـنم در کـــمال سادگی ام
دل رمیــدۀ او را در عــشق رام و نـــشد
به لابه گـــفتم اش ای مه بیـا که مهر تو را
درون محــضر قلــبم زنـم بـه نـام و نشد
ســر گـذر بنشستم که بگـذرد چون از آن
کــنم به وی ز روی ارادت ســلام و نـشد
دل شکستۀ مـا را طبـــیب مشفق خواست
دهـد بـه زنبـق دم کـرده الـــتیام و نشد
حـیاط خلـوت دل نیـز جـای خــوبی بود
که مست می کــنمش ساعتی و خام و نشد
چه جهد هــا بنمودم که دست خود شـوید
ز خوی سرکش و عاصی و زین مـرام و نشد
به خویش گفته ام آنجا که عشق غالب شد
مـی آورم به غـم عـشق او دوام و نــشد
هـمیشه کوشـشم این شد شهاب را قدری
به صبر و حلم و شکیب اش دهم قوام و نشد
نهم دیماه 1388
------------------------------------
684
در دفتر غزل های جدید یادداشت شود
رنگ بر گشته
از آینـه چـشمانت امـروز چه دلگـــیرند
ماننـد تو آن هـا هـم از آینـه ها ســیرند
در پهـنۀ زخـسارت بنشسته هـزاران چـین
لب هــای تو خـشکیده آمـادۀ تکــفیرند
رفته است سفر شانه ، باد است و دو دستانش
آن جا که به تنـهائی با زلـف تو در گــیرند
رنگ اسـت که محـکوم است در بادیۀ رویت
پژ مـردگی و زردی در حــیطۀ تقـــدیرند
آن رنگ که هـر روزی بنشست به رخـسارت
بی هـیچ دلــیلی در دستان تو می مــیرند
یک قـرن طـراوت هم زین دوری بیش از حد
در چـهرۀ تــو گـوئی دلگــیر ز تاخــیرند
آن هـا که تو می خـواهی یکباره جوان مردند
آن هـا که تو را خواهـند ولله همگــی پیرند
صد قـطرۀ اشـگ من چون سـیل ز چشمانم
با حـزن فـزون از حــد از چـهره سرازیرند
اواسط دی ماه 1388
685
686
687
688
689
690
691
692
693
694
695
696
697
698
699
700
701
702
703
704
705
706
707
708
709
710
711
712
713
714
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
یک سیلی به خاطر یک نگاه
تاب از کف گنجشک ها گل های سنجد ایـن بار در یک صــبح روشن می ربودند
بـر بستر یک رخـوت نمناک آن جــا پروانه هــا در سـبزه ها پر می گـشودند
* * *
یک چند متری آن طرف تر بچه ای خـرد بـزغـاله هـایش را لـب جـو آب می داد
در لابــلای ســـبزه هـا آبـی گــوارا گیسوی پر پیـچ و خمـش را تاب مـیداد
* * *
مادر بزرگ گل نسـا یک بقــچه شــــبدر با قلـب بیـمار و خرابـش خـانه می برد
مل حیدر از دست جواهر ریش خودرا در زیر دندان میجوید و حرص میخورد
* * *
جواهر=نامی برای خانم ها در قدیم
من منتــظر بودم که مثل صـــبح هر روز آن دخـترک از خـانـه اش بیــرون بیـاید
در صـبح یک روز بهـاری پیش چـشمم آن دخــتر زیبـای گندمگـــون بیـــاید
* * *
می آمد و جاروی خرمائی به دســـتش تـا مـن قــد و بــالای نازش را ببـــینم
دور از نگـــاه دیگـران بـا چشم هایم از آن قـــد و بالا گــلی زیبــا بچــینم
* * *
چــشم شــما ای کاش روز بـد نبــــــیند بابای من میآمد و در دست نان داشت
بو بـرده بـود از عـشق پـاک و آتـشینی کانجـا میان ســینه مـن آشیان داشت
* * *
تا آمـــدم جـــنبم بـه خـود از دسـت بابا یک ســـیلی جانانـه ای را خـورده بودم
یـادم نمــی آیـد که سیلی خـوردم امــا مــن از خــجالت پیـش بـابا مـــرده بودم
اردی بهشت 1387
715
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
ولادت منجی موعود امم مهدی صاحب زمان بر شما خوبان مبارک باد
امید در روزگار قحطی
مرا مهمانی ام کن جان مـن از عـمق دسـتانت که می خواهم پس از عمری شوم یک بار مهـمانت
در اوج بـی قـراری هـای مـن یک بار درکم کن تـو را قسم بـه قلب مـهربـانت دیــن و ایمـانت
مرا با نیـمه راهـی بودنــم ویـن راه بـی پایان بیـا مهمانی ام کـن یک شــبی از عـمق دستانت
من امیدی دگـر دارم بــه دستانی کـه می آید بــرون در روزگـار قحـطی از چـاک گریبـــانت
بـرایـت چـارقـد مـی آورم وقتی که دسـتانم کـند بـازی بـه مـثل شــانه با زلـــف پریشانت
فدایت می کنم بز های خوب و شیری ام را هـم و یک جان را که گردیده است روز و شـب بقربانت
چه می شد گر من و شیخ تهیدست و شهابی هم نمی گشتیم بــر با دسـت خالی از سـر خـوانت
17 فروردین ماه 1390
716
717
718
اولین واگویه
اخلاص
دل ما جز به مهر عاشقان آذین نمی گردد روان تلخ جز با مهر شهد آ گین نمی گردد
به دست آرد اگر معشوق قلب عاشق خود را درون سینه اش غم اینقدر سنگین نمی گردد
دعا با زهد بی اخلاص بی معنی است ای زاهد اجابت این دعا هرگز به صد آمین نمی گردد
من از تکرار فتوای معمم نیک دانستم که فتوا های تکراری برایم دین نمی گردد
برو یک رنگ شو با مردم بی غل و غش ور نه کسی با این دو رنگی ها بدین خوش بین نمیگردد
دلی را شاد کن زیرا که می گویند قنادان فقط با گفتن حلوا دهن شیرین نمی گردد
به نطع عاشقی بگذار سر در حال بی خویشی که این خوان جز به خون عاشقان رنگین نمی گردد
به دور کعبه دل گرد اگر خواهی شوی حاجی که هر سنگ سیاهی مظهر آئین نمی گردد
به تنویر خودت پیوسته کوشش کن شبانگاهان که هر نجم بد اختر خوشۀ پروین نمی گردد
شهاب اخلاص را تا می توانی خصلت خود کن که شعرت بی خلوص نیت آهنگین نمی گردد
سوم اردی بهشت 1390
719
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
نشـــسته روی دســـــت تــو نگــاه ایـن یتـــیم ها نگــــاه ســـرد و خــــیر خـــواه ایـــن یتــــــیم ها
مـرا ببـــین که رفـــته اســت بیش از انتــظار من ز روی دســــت هــای مــن نگـــاه این یتــــیم ها
نــشد کـه دسـت من کـــند در اوج بی نیــازی اش طلــــــوعی آشـــــنا به روی مــآه ایـن یتــــیم ها
غــــرور هــــای ناشــــیانه هـــم نکــرد لحظه ای عـــــنایتـــی بـــه بخـــت روســــیاه این یتـــیم ها
چــــه می شـــود کـــه می شــود به آسـمان آرزو همــیشه پـــشت درب هـای بسته آه این یتــیم ها
مـــــگر چــه بــوده در وســـیع دشت های زندگی مــــیان ســــینه هــای مــا گـــناه ایــن یتـــیم ها
تو در عروج خـــیر خواهی شــــبانه بیش از این شـــدی بـــه اخــــتیار خود پنـــــاه این یتـــیم ها
چه میشـد ار که دست های من بمــثل دستهای تو شـــود شـــبانه روز تکــــیه گــاه این یتـــیم ها
ساعت 11/45 تا 12 شب مورخ 5/2/1390
----------------------------------------------------
720
721
722
723
724
725
726
727
--------------------------
شماره غزل 728
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره91
728- 5
آشتی
وقـتی نگاهـم روی چـشمت نور پاشــید رندی بدون وقــفه این هـنگامه را دیــد
آن روز آبـــی آه می دانـی چـه می شـد یک آشــتی در زیر گیـسو های یک بیـد
از دشت های مهـربانی هــایت این بـــار احساس خوش رنگم گل توحید می چـید
در انتـــــهای جــــاری رود نگــاهـت اشگی به روی گونه هایی خیس غـلطید
پنـدار مـن می شـد رهــا یک بار دیــگر دیوانه وار از کـوچه های شک و تردید
در گــیر و دار یــک تــلاقی بی تعــارف قلـبم نمی دانم چـرا یـک بــاره لـرزید
یـــادت می آید زآســمان داغ احـساس بـاران رحـــمت بر سـر ما هـر دو بارید
تنـها توانـستم کـنم با خـنده ای تلـخ بـی اخـتیار از بـازگــشتت سخت تمــجید
می زد بر این یکی شدن در عصر گاهی تنــها ســکوت ریــشه داری مــهر تائید
ساعت 5/8 تا 5/9
13 رجب 1432 25 خرداد 1390
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
------------------------------------
741
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
کــلاس پائین
بیا بیرون عـزیزم گر چه ایامش زمـستانی است خـروج از یک چنین بیغوله ای در اوج آسانی است
بیا از لاک خود بیرون کمی این سنگ را بشکن بیـا بیـرون ببـین سـر تا سر این دشـت بارانی است
کــمی اصــلاح کن خـود را صــفای دیگـری باید نمی دانی مـگـر در خــانه هــمسایه مـــهمانی است
خودت را جــا نکن در انزوا زیرا نمــی خواهــم بگـــوینــد آشـنایانت کـه ایـن مــظلوم زنـدانی است
عـقب افــتادنت زین کاروان را سخت می ترسـم درنگ این جا که جایز نیست پایانش پشیمانی است
می افــتی در حـصار بی خودی با ناخـود آگاهی هلاک این جا وقوعش بی تعارف حتمی و آنی است
چه می آری برون از کوله بار خالی ات ای مرد اگـر گوینـــــد ایـــــن ایــام ایــام فـــرا خــوانی است
بیــا گوســــاله را بـــشکن از آن بالا بیا پائیـــن که لطف مردی از صحرا در این بازار ارزانی است
صـــداقت را بیـــا دریاب بـا دریائــی از رحــمت که از حلـقوم یک مرد فقـیر و یک دل و جانی است
کلاســم را نخواهــم بـرد بالا به هـــیچ عـــنوان که این ماننـد صحـبت های یک طـفل دبستانی است
اردی بهشت ماه 91
-------------------------------------
742
در تلگرام یادداشت شد
مرا بیدار کن
مرا بیدار کن یک لحظه زین خواب زمستانی
تو یک خواب گران را در دو چشمی خسته می خوانی
به خوابی سخت عادت کرده ام هر ماه و می خواهم
برونم آری از تاریکی ایام چراغانی
مرا زین عادت مردانگی وا کن که می ترسم
بیافتم دور از این ایام در خوابی زمستانی
درون رخوتی نم دار می پوسم ، تو هم چون من
خودت زین نکته آگاهی و این را خوب می دانی
میان یک برودت با خودم پیدار می گویم
تو با این غصه ها یک لحظه هم تنها نمی مانی
به مثل بچه ها می ترسم از یک مشت دلگرمی
که آن را از من درمانده در این فصل بستانی
سوار ابر رویاهای خودم در آسمان هستم
و پروازی دراز و دور از این رخوت به آسانی
به دستان تو می دوزم نگاهی سرد و بی جان را
بیا گرمم کن ای بی معرفت تا هرچه بتوانی
مرا بیدار کن شاید در این حالات وانفسا
گدائی را نماید منعمی دعوت به مهمانی
22خرداد 91
743
--------------------------------
744
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 92
افـــطار رطب
یارب این مـویپریشان ز کدامـین نسـب است که دل و دست ز گـیسوی خمش جان به لب است
گفـتمش دلبری ای مــاه در این ماه ز چیست ؟ کـه زن و مـرد از آن روز و شبش در تعب است
بنـد بگشود ز زخسار و بـه جد بـا مـن گـفت رمضان گـشت و کنون موقع عـیش و طرب است
تــشنۀ لــعل لـب چـون رطـبش بود فقیه کـه در افـطار , رطـب بـر همگان مـستحب است
دسـت دل بر سر گیسوی پر از پیـچ که هـیچ شـانه هـم در خـم آن زلـف سیه ملـتهب است
بین کـفر من و آن زلف کـه صـد مـنزل بـود سر خـوش ومست از آنم که کنون یک وجب است
شـیخ سـجاده نـشین بـا هــمۀ دیـن داری در مـصاف وی و آن زلف سـیه بـو لــهب است
بـی ارادت نتــوان بـار بـه مـقصود رسانـد هـر کـه را در پـی معشوق دلـش در طلـب است
موقـع ظـهر سـر زلف بیـافکـند و شـهاب از سـر ابلــهی خـویـش گـمان کـرد شب است
26 شعبان المعظم 1433
26 تیر ماه 1391
-------------------------------
برای تلگرام ویرایش شد
افـــطار رطب
یارب این مـویپریشان ز کدامـین نسـب است
که دل و دست ز گـیسوی خمش جان به لب است
گفتمش دلبری ای ماه در این ماه ز چیست ؟
که زن و مرد از آن روز و شبش در تعب است
بند بگشود ز زخسار و بـه جد بـا مـن گـفت
رمضان گشت و کنون موقع عـیش و طرب است
تشنۀ لعل لب چون رطبش بود فقیه
کـه در افطار , رطب بر همگان مـستحب است
دسـت دل بر سر گیسوی پر از پیـچ که هـیچ
شانه هم در خم آن زلف سیه ملـتهب است
بین کفر من و آن زلف که صـد مـنزل بـود
سر خوش ومست از آنم که کنون یک وجب است
شیخ سـجاده نـشین بـا همۀ دین داری
در مصاف وی و آن زلف سـیه بو لهب است
بی ارادت نتوان بار به مقصود رسانـد
هر که را در پی معشوق دلش در طلب است
موقع ظهر سـر زلف بیافکند و شهاب
از سـر ابلهی خویش گمان کرد شب است
26 شعبان المعظم 1433
26 تیر ماه 1391
745
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 93
کار اکتر های اضافی برداشته شد
آرامــشی در یک نگاه
هر از گاهی ز چشم مست تو الهام می گیرم برای مستی ام از چشم مستت جام می گیرم
نگاهم شیر می نوشد ز چشمانت به شیرینی و با یک نوشش شیرین کمی آرام می گیرم
نگاهی دزدکی دارم به چشمانی قشنگ اما حلالم کن اگر از چشم مستت کام می گیرم
به بد نامی خود می کوشم اما مطمئن هستم که گاهی یک نگاه از مردم خوش نام می گیرم
به چشمان تو چندین قرن بی سودش بدهکارم ببین من از چه بانکی تا کجا ها وام می گیرم
تو خوبی چشم هایت خوب اما من نمی دانم چرا از چشم بعضی دلبران دشنام می گیرم
من ، آخر با تمام قدرتم روزی به نا مردی تقاصم را از این گوساله های رام می گیرم
نگاهم کن در این حالات وانفسا والا من سرابی پر رمق از پوچی اوهام می گیرم
در این یکی هفشده سال باقی هـم نگاهم را از این نامحرمان با اختیار تام می گیرم
بـه همراه شهاب بی نشانی گاه گاهی هم نهانی اقتباس از پرتو بهرام می گیرم
27 تیر ماه 1391
----------------------------------------
999999999999999999999999999999
چگونه عاشق شدم
آن دوست که خلـقش به نظرجالب و نیکوست مقــــــبـول دل غــــمزده دلـــشدگان اوســت
آنقدر خوش اخــلاق نــشان داده کـه بی شـک هم دشمن از او نیک برد بهره و هم دوست
هــر وقت کــه مـن دیـده امـش آینــه در دست مــشغول خــود آرائی و خـط لـب و ابروست
یــــا غــمز بــه ابــروی در انـــداخــته از نــاز یــا حـــالت خـــمّار در آن دیـــدۀ جــادوست
پیوســـته به هــر کـوی کـه آن شوخ گـذر کرد چـشمی که بـرد بهـرۀ بــسیار بدان سـوست
خــود نیــــز ندانـــم کــه چـرا شــیخ در آن جـا ماننــــد مـن دلـــشده ســـر گـرم تکاپــوست
دور از هـمگان از سـر شب یکـسره تا صــبح در دست دو صد دلشده آن خرمن گیسوست
خـواهــید اگـر دیـد شـهاب از چـه شد عــاشق دلــدادگی هــر دو جــهان مـن از آن روسـت
بیست و دوم خرداد ماه 1391
-----------------------------
746
747
748
749
---------------------------------------
750
اقرار
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
ولی می خواهمش خیلی
به داد من برس ای دوســت ای هــمکار پی در پی کــه دارد می رود از دســـتم آن دلـدار پی در پی
به روی خـــود نمی آرم که از کـــف می روم امـــا به خود می پیچم از رفتار او چون مار پی درپی
نمی دانی چــه با من کــرده کـز فـــرط جــفا دیدن شدم عـاصـی ز دست چرخ کــج رفتار پی در پی
گــــــناه من چه بود آخر که می جــــزغاندم روزی هزاران دفـعه زان پــس می کند تکرار پی در پی
به روی مـــردم چـــشمان مـن بنشـــسته است اما حــقیرم می کـند هـر لحــظه در انظــار پی در پی
به جـز دیوانگــی در من چه چــیزی دید ای مردم کـــه آمــد بــی مــــهابـا در پــی آزار پـی در پـی
از آن روزی کــه غـم خـوردن تمـام کار و بارم شد شـدم از بخـت بد از کــار خـود بی کار پی در پی
وی احـساس جـــدائی می کــــند با مـن اگـر حــتی مــرا گــیرد در آغوشـش هـزاران بـار پی در پی
ولی می خواهــمش خیلی شما هم خوب می دانید من این را کــرده ام جان شهاب اقرار پی در پی
نهم شهریور ماه 1391
751
752
-------------------------------
753
در شماره 59 غریبستان مطلق نوشته شد
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
مشد صفدر زنت مرده است
مـشد صـفدر زنت این تازگی مـرده اسـت انگاری و جایـش را بـه قــبرستان ده بـرده است انگـاری
کجائی؟؟!! عمر او ده روز پیــش از این بسر آمد هــنوز آب تنـش در گـل نیــافــسرده است انگاری
خودت از روی نا مـردی تر وخشکش نمی کردی دل او خـــیلی از دســت تــو آزرده اســـت انگاری
تو هم پایـت لــب گور و غـضنفر دخـترش کـوکب فـریب میش و بـز های تو را خورده است انگاری
به غـــیر از تو کسی در ده بــرای دیدن رویـــش حجاب از روی آن گل چهره نسترده است انگاری
تمــام اهــل ده پــشت سرت گــــفـتند این ناکـــس عــجب شانــسی برایــش بــاد آورده است انگاری
به نادانی نزن خود را که مرغ و جوجه هایش را کـــسی در اول پائیـــــز نــشـمرده اســـت انگاری
15 شهریور ماه 1391
------------------------------------------
754
وصیت
ضعیفه ! من هفش سالیست در این ده زمین گیرم بلائـی بر ســرم آمـد کـه از جـان خـودم سـیرم
تو این را خــوب می دانی که در این آخـر عــمری دمـــار از روزگــار مـن در آورده است تقدیرم
فـــقط پا شـو قلـمدان را بیـار از تــوی رف پائیــن کـه می خواهـم شود مکــتوب مجموع تدابیرم
تمـام بچه ها را جــمع کـن این جـا کـه مـن امـشب دو ساعت مـانده تا بانگ اذان صبح می میرم
هـزار و سـیصد و هــشتاد تومـان از مــشد جــعفر طـلــبکارم ولـی می بخــشم و از او نمـی گیرم
هـفش تا مـیش و بـز هـا را بـده در روز عاشـورا کـه بعــد از مردنم محتاج یک مـثقال تکــفیرم
در اصطلاح فقهی: هر عمل ثوابی که روی گناه را بپوشاند و گناه را از بین ببرد به آن تکفیر می گویند
ز شـیر گــاومان ســـیراب کن هـر نــو نهـــالی را نگو من بیشتر محتاج یک کـیلو از این شـیرم
زمـین پـشت مـسجد را بــده عـــباس حاج افــضل که من عمریست با او بر سراین ملک در گیرم
که بعـد از مـردنم قــدری بکـار آینـد و روزی هـم قـــبول افـــتد به درگاه خـداوند عذر تقـــصیرم
فـقط یـک خـواهـشی دارم نمـی خـواهـم برد بوئی کــسی از این که کـشت آخر مرا زخم بواسیرم
22 مهر ماه 1391
--------------------
755
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 94
التماس های یک معتاد
بیــا ای زن بیــا ای مونـس تنـهائی ام بر گـرد نکن کاری که یک مردی شود از زندگی دلسرد
نبودت را در ایــن ایــام پــائیــزی نمی دانـم چـطور و بـا کدامـین صــبر بایستی تحمل کرد
سکوت مـطلق این خانه را در عــمق شب بشکن که می میرد در این ماتم سـرا آسایش یک مرد
بیــا بنشین کنار من کـه فـقدان نفـس هـایت بــلای مهلکـی را بـر سـر خوشـبختی ام آورد
به روی روح من بنشسته این جا زخم جان داری که هـر دم می شود همراه با سـنگینی یک درد
خـودم می شویم از این پس لـباسم را و جارو هم برایت می کنم هـر صـبح و شب اما بیـا بر گرد
قناعت می کنم روزی به یک سیگار و شـاید هم زنم یک مشت محـــکم بی امان بر کلۀ این گرد
بیـا دسـتی بکـــش روی سـر فرزند دلـبندی که قبل از مردنــش مادر بزرگ گل نــسا پرورد
کمک کن تا بگیرد مـردکی بی خانمـان سـامان که دارد می شود این مردک بی خـانمان ولگرد
الــهی خـــیر از عـمرش نبیند آن کـه از اول نشـست و سـفـرۀ نا سـازگاری تـو را گـسترد
تو را مـن می ستایم بیشـتر , از قـبل مـعتادی به ایـن معتاد رحمی کـن بیا بر گـرد بیا بر گـرد
دوم آبان ماه 1391
التماس های یک معتاد
در تلگرام پست شده است
بیا ای زن , بیا ای مونس تنهائی ام بر گرد
نکن کاری که یک مردی شود از زندگی دلسرد
نبودت را در این ایام نوروزی نمی دانم
چطور و با کدامین صبر بایستی تحمل کرد
سکوت مطلق این خانه را در عمق شب بشکن
که می میرد در این ماتم سرا آسایش یک مرد
بیا بنشین کنار من که فقدان نفس هایت
بلای مهلکی را بـر سر خوشبختی ام آورد
به روی روح من بنشسته این جا زخم سربازی
که هر دم می شود همراه با سنگینی یک درد
خودم می شویم از این پس لباسم را و جارو هم
برایت می زنم هر صبح و شب امّا بیا بر گرد
قناعت می کنم روزی به یک سیگار و شاید هم
زنم یک مشت محکم بی امان بر کلۀ این گرد
بیا دستی بکش روی سر فرزند دلبندی
که قبل از مردنش مادر بزرگ گل نسا پرورد
کمک کن تا بگیرد مردکی بی خانمان سامان
که دارد می شود این مردک بی خانمان ولگرد
الهی خیر از عمرش نبیند آن که از اول
نشست و سفرۀ نا سازگاری تو را گسترد
تو را من می ستایم بیشتر -- از قبل مُعتادی
به این معتاد رحمی کن بیا بر گرد ، بیا بر گرد
دوم آبان ماه 91
@SShahab33
-----------------------------------------------
756
757
----------------------------------------------------
758
بیش از چارده سال رابطۀ پنهانی
تــو را می خــواســــتم از روز اول بـرای مـن تـو خــیلی خوب بــودی
صـفا در چـهره ات هم موج می زد چه بی آلایــش و محــجوب بــودی
* * *
به حـق با یک چــنین اخلاق خوبی به هـمدیگر تو و من ,هم رسـیدیم
گلــی را هـم که بـاب مـــیلـمان بود نشـستیم و به دست خویش چـیدیم
* * *
چه زیبــا ارتبــــاط مـا شــروع شـد پـس از آن شـد چـنین پیـوند پیـدار
تو گـــشتی عاشــــقی دیوانه و مـن شــدم عـشق تو را یک جـا خریدار
* * *
کــــلامی مخــتصر رد و بــدل شــد و صــحبت هــایمان گــردید آغـــاز
در آنجا حــــرف هائی آتــشین بود که باقی مانده تا اکـنون چویک راز
* * *
تـو را گــــفتم نمی خـواهـم بفــهمد زنــم یا بچـه هـــایم یـا کــه اقــوام
و فـــکرش را نمی کـردم کـزین کار بـه روز مــن چـه می آیـد از ایـــام
* * *
تو هم قـول شـرف دادی که هــرگز به قوم وخویش خود چیزی نگویی
فــقط غــیر از خـداوند و مـن و تـو نبـایـد کــس بـرد زیـن کـــار بـوئی
* * *
به یادت هـست آن روزی که رفتیم دو تــائی بر ســر خــاک شــهیدان
و مـــثل روز هــــای پیــش دادیــم تعــهد هــای خــوبـی را بـــه آنـان
* * *
نشــستیم و کــمی هــم گـریه کردیم چـقدر آن روز حـظ کردم از این کار
مـن و تـو تــک و تنــها در کــناری دوتا عاشـق دوتا مجـنون دوتا یار
* * *
در آن جا ,عـصر ,در زیر درخــتان بـدون هــیچ ابــا و تـرس واکــراه
نهـــادی در مــــیان دســـت هـــایـم دو دسـت گـرم خودرا نا خـود آگاه
* * *
دو تـائی صــیغه ای خواندیم با هـم زبــــان مــــا زبــان مــادری بــود
در آن جـا باز هـم در وادی اشــگ صــفا هــمراه با خوش باوری بود
* * *
به خـوبی یـاد دارم بر نیـــانگــیخت کــسی از یک چــنین رفــتارهامان
از آن تاریــخ هــم سـر در نیــاورد به هــیچ عنوان کسی ازکارهامان
* * *
و حـــــــالا ارتبــــاط مــــخــفی مـــا فـراتر رفــته است از چارده سال
کـسی هم تاکــنون بوئی نبرده است از آنروز و ازاین اوضـاع واحوال
* * *
فــقط زان روز ,ما , مــثل دو تا مرد به یک عـشق گران وابـسته بودیم
کــسی در هــیچ حالی هــم نفهـــمید کــه مـا عـقد اخــوت بـــسته بودیم
به یاد روزهای خوب هویزه - شلمچه - ذوالفقاریه - بستان - طلائیه و ......
هفتم آبان ماه 1391
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
------------------------------------------------------
759
برای گربه ام که ناگهانی غیب شد
به یاد پروین ! !......... روحش شاد
چه شـد ای گربۀ مقـــبول من کـز پیش من رفــتی کــــه آثــاری ز رفـــتار تو این جـا نیــست انگـاری
هفـشده روز رفته است و تو را این جا نمی بیــنم نه در ایوان نه در مـــطبخ نه در پستو نه انبـــاری
بـه یــادت بـوده ام ایــن مــدت دوری ولــی گــویا مــرا با یــک چــنین احـــوال در خــاطــر نمی آری
مــــیان چـــهره ات آثـــار مــشهودی نمــی دیــدم کــه حاکـی باشـد از درد و غــم و اندوه و بیــماری
تو یادت هست آن روزی که خیس خیس در باران بـه روی گـرده ات هـم بود زخمی مهلک و کاری؟
و مـن آوردمــت پیـش خـودم با مـهر بیـش از حـد هــمـین جــا درکــــنار ایـــن اجـــاق گـرم دیــواری
و یادت هســت این جا بچه ات را شـــیر می دادی بـدون غــصۀ فـــــــردا بــه آرامـی ســـبکـــباری؟
مــگر فهــمیده ای دیــگر ز مـن کـــاری نمــی آید که جا هـشتی مرا این جا مــــیان خفت و خواری؟
غــم بی کـــاری و قـهر زن و فـــرزند و بی پولی تو هم خوش کرده ای دل را به این آشــفته بازاری
تلاشـــی سـخت کردم که یـک روزی زنم خـود را ز درد دوری ات قــــدری بـه بی دردی و بیـــعاری
مــکن بـا مـن چــنین رفــتارهـــــای ناپــسندی را بیــا بـــردار دســتت را از ایـن هــمـــــسایه آزاری
نمی دانم ! خدائی مـن نمی دانـم ! کـه از پیـــشم تو جدی رفته ای یا اینکه کارت بوده سـر کاری !
سه شنبه 16 آبان ماه 1391
------------------------------------
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
760
دو همزاد
بیا خوشبختی ات را با من درمانده قــسمت کن کـمی آشـفـتگی هـا را ز دورم دور کن خــواهـر
بروی زخـم های کـهـنه ام بگــذار یک مرهــــم بیــا فـکری به حـال خواهر رنجـور کن خـواهر
* * *
به دنیــا آمـدی آن روز ســرد و بـرف و بـارانی و شـــاید ده دقـــــیقه زود تــر یا دیـر تر از من
ولی حالا به خوبی می شود معـلوم بر هـر کـس که من بشکسته ترهـستم و– یا تو پیرتر از من
* * *
من از بدو تولـــد از تـو خـــیلی شــاد تـر بـودم تو رنگـت داد می زد کز وجـودت درد می بـارد
فـک و فامــیلمان گفـــتند سـوسن زنده می ماند و ســــارا هـم دو مـاه بیـــشتر طاقـــت نمی آرد
* * *
به هــنگام ولادت فـقر در این خـانه افـزون شد فـــلاکــت مـوج می زد از در و دیـوار این خـانه
پدر از فــرط بی کـاری و بی پولـی قــدم می زد و مـادر می شــد از یک غــصۀ کــشدار دیـوانه
* * *
همین اوضـاع باعث شد که بفروشــد تو را بابا و با پولــش دهـد قـدری به این بیـچارگی پایان
بی یک مرد و زن بی بچه دادندت که بعد از آن نگــردی مایۀ حـــرص و نبــاشی باعث خـذلان
* * *
شدی باز از سر آن ها ولـیکن من چه می گویم کـه با این کارشـان آینـده ام را سخت می کردند
تو با رنج فراوان میشدی خوشبخت و آنها هـم مـرا با این هــمه ســر زندگی بد بخت می کردند
* * *
نمی دانم که دید کـلی ات نسبت به بابا چیست ؟ مــن اورا آدمـی بی کــــله و مـــنفور می بیــنم
درست است احــــترامش واجــب اما باز بابا را ز مهر و لطف و انصاف و عدالت دور می بینم
* * *
امان از ذره ای فـهم و شــعور و عقل و دانائی کز این ها یک نـشانی در وجـود سرد بابا نیست
در عرض 26 سال است می بینم به چشم خود کـه یک جو زیرکی در کــلۀ این مرد پیـدا نیست
* * *
من این جــا مرده ام از سختی کــار توان فرسا تـو آن جــا مــرده ای از کــثرت درد تن آسـائی
من این جا غــصۀ نـان شــبم را دارم و آن جــا تو فــکر لذت و عـیش و سرور وعمر فـرسائی
* * *
کـــمر دردم مرا کــشته است و میدانم دلــیل آن از این بنشــستن پیوســته روی تخـتۀ قالـــیست
تمــــام رنج هـای عــــمر ســـر تا پای بد بختی گهی از رخت شسـتن ها گهی از روی حمالیست
* * *
توهم رنگ لباست مثل کفشت هست و در فکری که کیف ات هم برنگ این دو تا باشد بهرعنوان
برای این که مقـــصودت شود حاصل مرتب هم تو را در پرسه می بیـنم از این دکان به آن دکان
* * *
بیا خوشــبختی ات را با من درمــانده قسمت کن کمی آشــــفتگی ها را ز دورم دور کن خــواهـر
بروی زخــم های کهـــنه ام بگــذار یک مرهـــم بیــا فکری به حال خــواهر رنجـور کن خـواهر
دهم آذر ماه 1391
----------------------------------------------------
761
غـمی بنشــسته بر جانم کــزآن بیــرون نخواهد شد بد احوالی است این احوال و دیگر گون نخواهد شد
عجــین با جان من گــردیده و حس می کــنم این غم به حد خود رسیده است و از آن افـزون نخواهد شد
چه می گــوئی اگر گـــویم ز دســت هر دو حــــیرانم که این خواهـد رود بیرون و آن بیرون نخواهد شد
ببـــار ای ابـر پائیـــزی که رخـــسار گـل از این پس بــرای بلـــبل بــشکــــسته دل گلـــگون نخواهد شد
به لـیلی با صراحت گو که زین پس اشگ چشمانش مـوثـر در جـــنون ســر کــــش مجـنون نخواهد شد
به تـرفــندی دگــر دل بنـد ای مـــنعم کـه ایـن بخــرد از این نا بخــردی ها بی سبب مفـــتون نخواهد شد
به دامـــان دعا چــنگی بزن یــک شب شـهاب آخــر که بی شـک بدتـر از وضـع بـد اکــنون نخواهد شد
چــه می دانــد کـسی که آه ســیه رویــان این عــالم ســحر گـاهی بلــند از قــبه گـــردون نخواهد شد !!
16 آذر ماه 1391
--------------------------------------
762
نا فرمانی
سـر نا ســـــازگـاری داری ای فــــــرزند با بـابـا ســه مـاهی هـست می بینم پی فرمان نمی آئی
نـه حــــــرفی مـــــی زنـی با مـــن نه با مــــــادر نه سریالی تو می بینی نه حتی می روی جائی
* * *
تمــــام ایــن محــــبت هــای بـابـا را نمـی دانـــم چه پیــش آمد که بعد از آن به پشیزی نیانگاری
نکـن با مـن چــنین رفــتار هـــای ناپـــسندی را کـدامــین نقشه ها را در فریب من به سـر داری
* * *
تـو می بیـنی که من دســتم کفش موئی نمی باشــد ولیکن خیره شد چشمت به زرق و برق این دنیا
از آن جائی که می بینی زمین ها شد گران خود را بــه بیــماری زدی و کــج شــدی با مـادر و بـابـا
* * *
فــــریب ارث بـابـا را نخــور ای بچۀ شـــــیطان تو باید دست خـود را بر سـر زانوی خود گـیری
تو بایــد دنده هـایت نرم گــردد زیـر سخــتی هـا کــه راحت باشی از هر گونه غم در موقع پیری
* * *
نشــستی مـــنتظر تا ایـن که من عــمرم به ســر آید و خــود را روی یـک مالی که بـاد آورده اندازی
بیافتی با یک چنین مالی که بی زحمت به دست آمد پی ســر گرمی و عیش و قمار و مستی و بازی
* * *
نمی دانم که مقصود تو از این شیطنت ها چیست به قــانون کـــدام آئیــن و دینــی معـــتقد هستی؟
اذیت می کــنی خـــیلی و من هـر گــز نفهــــمیدم خــلی ! دیوانه ای ! عاشــق شــــدی! مـــستی!؟
* * *
به مادر گـفته ای بابا دگر چـــیزی نمی فــــــهمد کر است و معده اش زخم است و چشمش آب هم دارد
از این بد تـر دو روز پیش پنـــهانی به او گــفتی مخش معــیوب گــردیده است و پیــچ و تاب هم دارد
* * *
خودت هم خوب می دانی که بابا هستی و روزی گریبــان تو را می گــیرد این گــــفتار و رفـــتارت
مــن این جــا نیـستم آن روز اما خـــوب می دانم پشــــیمان می شـــــوی در آخر این طرز افـکارت
* * *
بیا یک رنگ شو با من سـوار مرکـب خود شــو کـــمی بر دار دست ای بچه از این بچه بازی هـــا
تلاشی بی ثمـــر داری بـرغــم پخــــتگی هـــایت که من در عمر خیلی دیده ام زین صحنه سازی ها
23 آبان ماه 1391
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
--------------------------------------
763
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 95
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
یک غـــــم
مرد می آمد و در حجم خودش گم شده بود قـامتش خم شـده مـثل دم کــژدم شـده بود
آنقدر کوفته – یک عصر – سواری – ماشین بــا وی انگــار در آن شهر تـصادم شـده بود
صبح تا شام که جــائی سر کـارش ببـرند مـنتظر غــرق غــم و رنگ تلاطــم شـده بود
در سـراشـیبی یـک یاس قـدم می زد باز مـدتی بــود بـدهکار بـه مــردم شـده بــود
دست تقدیر در آن دم هوسی دیگر داشـت جگری خــون و دلـی غــرق تالــم شـده بود
بــاز مـانند پـریــروز نشد پیــدا کــار سخت این بــار بــر او کـار تجـسم شـده بود
دیدم آن مـوقع که با بخشش یک سیگاری صـورتش یـک دفـعه دریـای تبسم شده بود
بــر خــلاف هــمۀ داغ گــرفتاری هــا در غـم روسـری دخــترکش گـم شـده بود
بیست و سوم آذر1391
-------------------------------------------
764
در کتاب غریبستان مطلق نوشته شد
در شاعران پارسی زبان نوشته شد
تعهد شاعر
تو آیا می شود یک بار دیــگر باورت ؟ شاعر ! به روز من چـه آورده اســت اشعار ترت شاعر!
به یک دسـتت چراغی داده اند اما چه مـیگـویم و مشتی از غـزل را هم به دســت دیگرت شاعر!
بپر در این ســپهر نیلــگون تا هـر چه بتــوانی به یک لا حول از این زنجیر با بال و پرت شاعر!
تمــام شهر پر – از واقعــیت هـای تلـخی هست بیــانـدازی نگاهـــت را اگــر دور و بــرت شاعر!
بدست باد و طـوفان می دهی خود را و در آخـر نمی دانـــم چـه می آید ســــر خـاکــسترت شاعر!
تعـــهد را غـــم دنیـــا مـــبادا از تــو بستاند مــبادا چـــرخ بازیگر کــــند روزی خـرت شاعر!
اگــــر روزی زبانـــــم لال دیوان غــزل گـم شـد تو میریزی بدست خود چه خاکی بر سرت شاعر!
چو دست توست هر چیزی بیا و رحم کن قدری به حـــال مــردم ایـن شـهر جــان مــادرت شاعر!
بیست و پنجم آذر ماه 1391
----------------------------------------
765
----------------------------------------------------------
766
تعهد شاعر
ز آتــش بگـذر وفــکری برای نور کن شاعر کـمی بی درد بودن را ز دورت دور کن شاعر
ز حجــم بی تعــهد بودنت قــدری فـراری شو و خود را با تکـانی ذره ای مجـبور کن شاعر
تمـام گفـته هـا را حـرف ها را نکـته هایت را برای یک غزل بر خیز و با هم جورکن شاعر
برای پخش یک احساس ناب و بیغش وکاری دل زنجـــیری دیــوانـــه را مـــامور کن شاعر
تـو را ایـن درد هـا بایـد سـر پایـت نگـه دارد خودت را یک کمی با درد ها محشور کن شاعر
تعهد ! من چه می گویم ؟ تو مسئولی بیا فکری برای خاطــر شعر و شعـور و شور کن شاعر
تعفن !وای ! این تن زیر صد ها زخم می پوسد بیــا فـکری برای قــطعه ای کــافور کن شاعر
تو را احساس پاکت قطعه قطعه می کند باری کـمی خـود را مهــیای دم ســاطـور کن شاعر
دو رکعت عشق خود را هم برای شادی روحم شبی در عشرت مردانه ای منـظور کن شاعر
بیست و پنجم آذر ماه 1391
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
--------------------------------------------------
767
شکست
بغضی به حجم گریۀ او در گلو شکست صــد هـا امــید در غـــم پیـدای او شـکست
در امــتداد خـــلوت شـب بـاز بغــض او با شــستشوی اشــگ دمـادم فـرو شکست
پژواک یک سکوت عجیبی بلـند و داغ در لابـــلای بی کـسی اش در گلـو شکست
دیــدم مــیان گــریۀ پیــــدار خــــنده ای بر یک لبی که شد تهی از رنگ و بو شکست
خط لـباس مخـملی اش وای حــیف شد کز اشگ او مچـاله شد و بی رفـو شکست
شعری که زیر لب بشکایت سروده بود تـا انتــهای قـافــیه بـی گـفــتگو شــکست
خــط نگاه شــاهــد در اوج پرســه هــا در تنگنای حادثه بی های و هـو شـکست
بیشک دلش هم از غم او روی سنگفرش ول شد ز دست او و به مثل سـبو شکست
اواخر آذر ماه 1391
-----------------------------------
768
عریانیات
بشم قدری ز خود خواهی جدا شـم دمی ـــا حق پرســــتی آشــنا شم
بشم واشم کــمی از مـستی خویش فــدای پــاکـــی دســـت شـــما شم
* * *
این قرمز ها در شاعران پارسی زبان نوشته شده است
شـب هـــر جــمعه باید رفـت مـزار کــه جای وعده هست و گـاه دیدار
بدیدار شــــهیدان ساعـــتی چــــند نشست و ضجه زد خاموش بسیار
* * *
چو بگذشتم ز گورستان کم وبیش شدم گریان وهم شرمنده ازخویش
که هــر سرو چـمان خفته در گور فـــدای مــن شده عـمر و جوانیش
* * *
ز دسـت خویــش حـــالی زار دارم شـــکایت یـــا گـــله بـــسیار دارم
در آخر با خودم از پستی خویـــش اگـــر هـــم زنده مانـدم کـــار دارم
* * *
الا ای در غــمت گـردیده محـصور توئی کز یار خود گــردیده ای دور
ز چشمت تاکنون افشانده ای اشگ بــرای عاشـــقان خـــفته در گـور؟
* * *
نمی دانـم کدامـــین دســت پر زور تو را با من نمــود از هــمدگر دور
من این جا در کمال عیش و مستی تو آنجا خفــته ای در حــفرۀ گــور
* * *
غـــمم کـم کـم از اول بیــــشتر شد ز دســت چــرخ احـــوالم بدتـر شد
نمی نالـم ز دســت چــرخ کـاو هـم خــودش بازیچــۀ دســتی دگــر شد
28 آذر ماه 1391
------------------------------------------
769
ننوشته هایت
در پای نگـــاهـم غــزلت را ننــوشـتی اشــعار تـر چـون عــسلت را ننـوشتی
از پیش تو مایوس شبی رفتم و دیدی در آخــر ســر ماحـصلـت را ننــوشتی
احـوال تو بد بود ز یک فـــتنه ولی تو احــــساس بـــد مــنفعلت را ننـــوشتی
دیدم که به رغم همۀ جـنگ و جدل ها شـــکوائیـــه مــــستدلـت را ننــوشتی
یـک مشـت مـفاعـیل فـعـولن فــعلاتن دیــوانه صــفت مـفـتعـلت را ننـوشتی
در فصل بهار و بزک و یک دو سه نقطه وای آخـر ضـرب المــثلت را ننـوشتی
آنقــدر نمــودی دل و دل تا به دل مـن با دسـت خودت حرف دلت را ننوشتی
8/10/1391
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
----------------------------------------------------
770
------------------------
771
772
773
774
انتقام
نگاهت می کنم ، وان را به سرعت باز می گیرم
و از این کار پنهانی لبم را گاز می گیرم
نگاهت می کنم ، پر می شوم از غصه ، یک دریا
که چشمم را چرا از یک رخ طنّاز می گیرم
چه چشم انداز خوبی صورتت دارد ، ولی حیران
نگاهم را ز یک دنیای چشم انداز می گیرم
نگاهت حامل یک معجزاتی هست و آن جا هم
دو چشم خیس خیسم را از این اعجاز می گیرم
به قدری می شوم دیوانه از این کار پنهانی
که با ساز درونم یک دم ِ آواز می گیرم
ز پیش ات می روم ناکام و سرخط نگاهم را
بخواهی یا نخواهی از دو چشمت باز می گیرم
حواست جمع هم باشد که من تا هفتهء دیگر
از این زندان اسکندر پر پرواز می گیرم
ز چشمان تو فرصت هایشان را هم سر گوری
که می خواهد شود بر مرده ای ابراز می گیرم
و از بابای تو آن جا که محرومم نمود از تو
به سختی انتقامم را هم از آغاز می گیرم
شهاب نجف آبادی
14 آذر91
@SShahab33
___________
775
------------------------------------------------------------------------------------------
776
در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
در شاعران پارسی زبان نوشته شد
در فـصل بهار و بزک و یک دو سه نقـطه دل بهر عــلف پـر ز لک و یــک دو سه نقطه
کیک – آه- شکم- خامه – تولد - نه نه صغرا آلــوده به ایـن پـوز و پک و یک دو سه نقطه
یک چای سبک - عاقبتم کــشت مرض قند با یک دو سه خرما خرک و یک دو سه نقطه
هر چند به ظـاهر لک رو رفـت از ایـن رخ روی است پر از–وای–مک ویک دو سه نقطه
رفــتند عـزیزان هــمه - ای وای – ولـی ما مــانــدیــم مــیان الـک و یــک دو سـه نقـطه
تقـــوا چــو نداریم گــنه نیــست – نهـــانی در حــجله خوبان سـرک و یـک دو سه نقطه
جـــان نه نۀ حـــاج صـــفر سخت نگــیرید گر زد نوه اش صـد کلـک و یک دو سه نقطه
در آخـــر خــــــرداد مــن درس نخــــوانده با هفــت و یا هــشت تک و یـک دو سه نقطه
وای ,آخر کار مـس ما چیست ؟ غـضـنفر ســــنجـند اگـر بـا محک و یک دو سه نقطه
مـا بـا شــهدا مان چه بگوئیـــم چو نا گــاه بســـتند به پـامــان فلــک و یک دو سه نقطه
بگـذار بســــوزیم خـدا داور خــــوبی است افــتیم بـــــــه قـــعر درک و یـک دو سه نقطه
ساعت 6 صبح 16/10/1391
------------------------------------------------------------------------------------------
777
------------------------------------------
778
در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
در شاعران پارسی زبان نوشته شد
- به یاد پاسدارشهید سر لشگر حاج احمد کاظمی
- و به یاد استاد عزیزم شهید حجت الاسلام محمد منتظری
در سازمان اتحاد توده های جمهوری اسلامی "ساتجا"
سال1359 تهران
بیائیـد این طـرف آخ ایـن بـرادر ! ای بـرادر هـا در این جا یک شهید دیگری در خاک پیدا شد
تنـش فـرم سـپاه و ســبز، خــاک آلود ،پـژمـرده دو بــاره گریۀ تیـــم تفحــّص وای – بر پا شد
* * *
مسلم هست یک کلـّه– و– مشتی استخوان،دنده از آنها پاک کردیم آه خاک و سنگ و گل ها را
و سـیل اشـگمان این جا امان را می برید از ما که او رفته است و بنهاده است تنها ما خجل ها را
* * *
نگاهم در پی یک چـیز گم می شد در آن وسعت به دنبــــال پلاکـش لا بلای خــاک هــا گـــــشتیم
به هــمراه برادر هـای دیگر وقت را ساعت ها بـرای جـــستن آثـاری از آن لالـــه رخ هـــشتیم
* * *
چقدر آن روز سر گردان بدین سو یا بدان محور پلاکی ,خـیر– کارتی نه – و چیزی هم نشد پیدا
و من مایوس از یک زحمت بسیار و سر گردان کـزو آخــر نمی دانم چه چــیزی مانده پا بر جا
* * *
ولی ناگاه گــفـتم بچه هــا دیگر نیـــازی نیست نمی خواهم پس از این ای برادر ها پلاکـش را
شـما را جـان مـادر هــایتـان کـافی این گــشتن بدسـت آوردم ای همــسنگران نیــات پاکـش را
* * *
درون جیب او انگشتری با یک نگــین رویش بنــاگه بچـّه هــا بـر صـفحۀ انگـــشترش دیدند
کـه رویش حک شده "صد ها کرت جانم فدای آن شـهـیدانی کـــه از بهر وطــن گمــنام گردیدند"
21 آذر ماه 1391
778 از خاطرات برادر محّمد احمدیان
عزیزی که روی ماهش را تا کــنون ندیده ام
بیائیـد این طـرف آخ ایـن بـرادر ! ای بـرادر هـا در این جا یک شهید دیگری در خاک پیدا شد
تنـش فـرم سـپاه و ســبز، خــاک آلود ،پـژمـرده دو بــاره گریۀ تیـــم تفحــّص وای – بر پا شد
مسلم هست یک کلـّه– و– مشتی استخوان،دنده از آنها پاک کردیم آه خاک و سنگ و گل ها را
و سـیل اشـگمان این جا امان را می برید از ما که او رفته است و بنهاده است تنها ما خجل ها را
نگاهم در پی یک چـیز گم می شد در آن وسعت به دنبــــال پلاکـش لا بلای خــاک هــا گـــــشتیم
به هــمراه برادر هـای دیگر وقت را ساعت ها بـرای جـــستن آثـاری از آن لالـــه رخ هـــشتیم
چقدر آن روز سر گردان بدین سو یا بدان محور پلاکی ,خـیر– کارتی نه – و چیزی هم نشد پیدا
و من مایوس از یک زحمت بسیار و سر گردان کـزو آخــر نمی دانم چه چــیزی مانده پا بر جا
ولی ناگاه گــفـتم بچه هــا دیگر نیـــازی نیست نمی خواهم پس از این ای برادر ها پلاکـش را
شـما را جـان مـادر هــایتـان کـافی این گــشتن بدسـت آوردم ای همــسنگران نیــات پاکـش را
درون جیب او انگشتری با یک نگــین رویش بنــاگه بچـّه هــا بـر صـفحۀ انگـــشترش دیدند
کـه رویش حک شده "صد ها کرت جانم فدای آن شـهـیدانی کـــه از بهر وطــن گمــنام گردیدند"
21 آذر ماه 1391
از خاطرات برادر محّمد احمدیان
عزیزی که روی ماهش را تا کــنون ندیده ام
- در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
------------------------------------------------------------------------------------------
( صفر هم رفت و کل دلخوشی ها هم بسر آمد و شاید آخرین دیدار ما با کربلائی ها
خدا ما را نگه دارد ولی سخت است باور کن پس از یک فصل بارانی برای ما جدائی ها
* * *
نمی خواهم که بر سنگ مزار من پس از مرگم شود حک ای مســلمانزاده تاریخ وفات من
مـــباد آینـــدگان فــــهمند در دنیـــا نــشد پیـــدا کسی بی عُرضه تر از من در ایام حـیات من )
* * *
زندگی مثل یخی بود که یک کودک خرد
گر چه آن روز از او هیچ کسی یخ نخرید موقع عصر تمام یخ او گشت تمام
-------------------------------------------
779
در وبلاگ صحیفه حسن نوشته شد
در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
فراتر از یک عشق ........
به خاطر فریبا روشندل کهریزک تهران بیست و هفتم آذر 91
یک تصادف ! که من این بار تو را می دیدم می شدم هـول ، زبانم ، چه کنم ، بند آمد
تو به چـشمان خودت هـیچ ندیدی که چـطور مــوری آشــفـته پی حــبه ای از قــند آمد
* * *
سخـنت ! وای چـه زیبـا بـه دل من بنشــست در دلـم صــد دفـعه انگار چـراغـانی بود
نیـم ســاعت نــشد - امـا هــمه اش رویـائی حـس در آن جذبۀ شیرین تو مهمانی بود
* * *
آرزو داشـتم آن مـوقــع خـودت می دیـــدی قامـــت سرو قــدت را تــو در آئیـــنۀ من
کاش می شــد تو ببینی هـــمۀ شـــعر مـرا که چسان ذوب شد از شور تو در سینۀ من
* * *
کاش می شــد که به دسـتان غـزل تندیسی از تـو و شعـر تو سـازم وسـط مـیدان هـا
تــا به هــنگام عــبور از دل مــیدان ، آری بــه طـــواف تــو در آینــد دل انـــسان ها
28/10/91 ساعت 6 صبح
------------------------------------
780
781
782
783
784
785
خره
خر در لغت به معنای "بزرگ" مثل خروار خر پول خر مگس خر پشته
مردم دیار نون "نجف آباد " بر خلاف دیگر شهر های ایران اگر کسی را دوست داشته باشنددر صحبت
هایشان لفظ خره را برای او بکار می برند و ناخود آگاهانه این واژه را در کلامشان ساری و جاری است البته
می توان به جای ردیف خره از ردیف هائی مثل "رفیق " "گلم " ، "مدام" و ........ استفاده نمود
دوســتت دارم پری گل جـان داداشم خـره با تو می خواهم که خوشبخت دو دنیا شم خره
با تو من هستی می یابم ای تمـام هسـتی ام عاشقم اما نکن کـاری که افشـا شـم خره
دستگیرم شو که بد جوری ز پا افتاده ام لااقل قدری کمک کن تا ز جـا پا شـم خره
در کلامــم عفت بی منـتهائی جـاری است نی از اهل شوخی و نی اهـل پر خاشـم خره
عاشـــقم گـر نیستی عـیبی ندارد لا اقـل از سر راهت بگـو تا بعـد از این پا شـم خره
خــوردی آش مـادرم را و نفهـمیدی که من لوبیـا هـا و نخـود های هــمان آشـم خره
من از آن طیف جوانانی که مــیقان می شوند یا از اهـل شیشه و مـرفین نمی باشـم خره
گـوش مردم را بریـدن کــار من ولله نیست نی قلندر ، بـوده ام یا رنــد و کلاشـم خره
با عرق خونم گروهش فرق دارد سـال هاست خـادم یک مسـجدم چندیست فراشم خره
گاهـگاهی شــعر می گویم بدون فوت و فن اهل تحقـیق و جدل یا بحث و کنکاشم خره
یک کـمی دو لا شو و در زیر پا ما را ببــین تا به کی من روز و شب پیش تو دولا شم خره
غسل تعمیدم بده روحی فداک ای مه جبین ورنه می پوسـد مـیان غـصه ها لاشـم خره
گرچه بر زخم دل ریشم نمک پاشــیده ای من نمـک بر روی زخـم تو نمی پاشـم خره
اول بهمن ماه 1391
786
787
788
789
-----------------------------------------
790
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید نوشته شد درشماره 96
خــیلی بیشتر
دوستت دارم خــدائی خـیلی از جــان بیشتر خیلی از جـان خـود و بعضی عــزیزان بیشتر
بـسته ام عهدی و هستم روی آن تا انتها از ورای نقـــطه هـــای خــــط پـایــان بیشتر
می گـذارم جان خـود را از تو ای زیبای من بی برو بر گــرد بر این عهـــد و پیمان بیشتر
در ره عشق تو چـون آن عاشـق دل داده ام خیلی از مجنون که شد سر در گریبان بیشتر
در تمـام سـر زمین عـشق هـم پیدا نـشد کس در این عاشق شدن ازمن پریشان بیشتر
خـان ده هم دختری دارد قـشنگ اما تو را دوستت دارم زیــاد از دخــتر خــان بیشتر
روح من در لابـلای خرمن موئی گــم است شاید از بلـبل که گــم شد در گلستان بیشتر
باز هـم در منظر چشمم به آن موی پریـش گـل بـزن بــسیار از تیــم سـپاهان بیشتر
کاش می شد تا بفــهمی دفــتر اشعار من کرده در کـابینت از ملک سلیمان بیشتر
خواستم گردد به امداد همین یک شعر شیک ذره ای پیـوند صاحــبخانه مهمان بیشتر
لا اقل قدری بیـا با من صـــفا کن بی وفا ای صـفا در ذات تـو از باغ و بــستان بیشتر
25 / بهـــمن ماه 1391
-----------------------------------------
791
792
793
-----------------------------------------
794
- در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
خـــــیلی چیز ها
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
می کـند یک مـرد را افـسرده خـیلی چـیز ها خـاطـرش را بی ســبب آزرده خــیلی چیز ها
گر چه مرد از غـصۀ دنیا نمی پژمرده است کـرده روحـش را بسی پـژمرده خیلی چیز ها
می کند این رو به آن رو سر نوشت مرد را با دو دست خویش خـرده خرده خیلی چیز ها
رفــته اسـت از دست های او بـدون اخــتیار از هــمان سـوئی که بـاد آورده خـیلی چیز ها
داغ کـم می بیـند امـا من نمـی دانــم چــرا ؟ پیـش چـشم داغــدارش مــرده خـیلی چیز ها
گرده اش بشکسته از یک بارسنگینی و باز می شود سـر بار بـر این گـرده خیلی چیز ها
می خورد حالم به هم وا می زند ذوق مرا مـثل یک موشی که آنرا خورده خیلی چیز ها
در مـرام راسخش , دیدم که تاثیــری نکـرد گـر چه تاب و طاقـتش را بـرده خیلی چیز ها
شانزدهم بهمن ماه 1391
---------------------------------------------------
795
--------------------------------------------------------
796
--------------------------------------------------------
797
----------------------------
798
در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
الــــــتماس
مرا در حــجم بد بخـتی بیـا ای مرد ننـشانم میان زخم تهـــمت در لایه های درد ننشانم
مرا بی در کجـا ʤآواره - بی سالار بی هـمسر خــدائی در مــیان مـردم نـا مـرد ننشانم
برای با تو بودن ســال هـای گـرم من طی شد بدین خاطـر بیـا در روز هـای سـرد ننشانم
چه بی رحم است چشم مردم بی غیرت این ده مرا در معـرض چشم دو صـد ولگـرد ننشانم
دو چشمت را بکـن بـاز و کــنار سفـره آشی کـه ایـن همسایه نامرد مـا گـسترد ننشانم
اگر گلچهره ای از دست من آورده ات بیـرون بــرو امــا کــنار رز هــــای زرد ننشانم
12 بهمن ماه 91 ساعت 6 صبح
---------------------------------------
799
--------------------------------------------------------
800
--------------------------------------------------------
801
--------------------------------------------------------
802
در وبلاگ دلنوشته ها نوشته شد
سر نوشت کاظم
به شوهر می رود امشـب ,ضعیفه - دختر کـاظم نمـی گـویم کـه خــلوت می شـود دور و بـر کـاظم
زنش مرده است ,دختر مادرش را دوست میدارد نشد پـر هـم - دریغــا هــیچ , جـای هـمسر کاظم
کنار چـینه ای وا می رود در حجم یـک رخـوت مـگـر مـی آیـد ایـن وارفـــتگی در بـــاور کاظم
عروسی – مادر - ای وای آخرین دیدار- پنداری کــه می شـد پـاره از مــاتم دل غــم پـرور کاظم
بکـش روی سـر این دختر دلـمرده یـک دستی که بشـکسته است از این وضع بد بال و پر کاظم
دلش را درد مـی گـیرد, فـراوان , چـند بقـچه که هـمراه اسـت ایــن ایــام بـا چـشم تــر کاظم
پس از این می نشیند در مـیان سـینه ای صامت کـنار ایـن غـم دیرینـــه اش شــور و شــر کاظم
عزائی , می کند پر , بعـد از ین عمق وجودش را نمی دانم چــه می آیـد پـس از ایـن بـر سر کاظم
و چشمانی که محـرومند از دیدن , چه می گویم کـه فـصل تـازه ای وا می شــود در دفــتر کاظم
بیست و دوم اسفند 1391
---------------------------------------------------
803
------------------------------------
804
در وبلاگ دلنوشته های شهاب نجف آبادی نوشته شد
به لـیلی گفت مجـنون کــای دلارام زهـــجرانـت دلـــم نگـــــرفـت آرام
نمی دانی چطور از حزن و هجران بـدون چـون تـوئی طـی گــشت ایام
چه کامی از تـو بگـرفـتم که گـویم به عیشی عمرما طی شد سر انجام
نـشد بـاری کــه از دوشـم بــداری نه یک شب را زدی با عاشقت جام
سـر زلـف تـو دامی گـشت مهلک نـشد آزاد دل یـــک دم از ایـــن دام
دمـادم از چـنین وضـعی کـه دارم دهـم بر چــرخ کـج رفـــتار دشــنام
دلم درعشق توچون قلب گنجشک تو قلــبت ســنگ مــثل قلـب صـدام
تو کاری هیچ با مجــنون نکردی فــقط کــردی مــرا در عـشق بد نام
به وی لیلی بگفت از روی شفقت در عشق من تو هـم ننهاده ای گـام
الـهی مـن بـه قــربان تــو گــردم دل مـن هـم شـد از دسـت تـو نا کام
عــزیــزم درد مـا درمان نگـــردد به یک نامه و یا شـش هفت پیـغام
فدایت میکنم خود را که در عشق فدا گـشتن به من گـشته است الهام
تو را خواهـم بـرم تا وادی عشق نکن جــانم ,نکـن ایـن قـدر ابرام
بـگـفــتش پـای از زانـــو نــدارم نـــــدارم پــــای رفـــــتن ای دلارام
بگــفت این کـار آسـان اسـت یارا گـذارم فــورا - اش در دســت اقدام
خـرامـانت بــرم تــا وادی عــشق بــدون هــیچ گــــونه مـزد و انعــام
تو را هر قـدر سنگین هم که باشی به دوشم می کشم از مصر تا شام
که من عمریست مشتاق تو هـستم و از عـشق تو هم بگرفـته ام وام
بیـا تــا مـن تو را بـــر دوش گـیرم که عشق بی بغل عشقی اسـت بس خام
بـشد مجـنون ســــوار پشـت لــیلی و بـارش را بـه دســتش داد آرام
و شد سرکیف این مجنون وعقلش بــشد مغـلوبه در چـــنگال اوهام
و غرق یک هــوس گـــردید کامل
و با یک هـن وهـن بـس نفس گیر به کوی عشق بردش آن گل اندام
بــدیــن مــــنوال راه عــاشــقی را دو تائی طی نمــودندش سر انجام
به زیر آمد چون او از دوش لیلی چو یک مرغک به نرمی ازلب بام
بــشد غــافل که لــیلی چند مــنزل به دوش آورده اش با سـختی تـام
تــشکر هـم ز لیلی !!؟ هیچ اصلا نـزد حـرفی به لـــیلی لام تـا کـــام
فـقط لـیلی به او با هن وهن گفت نمودم عشق خود را بر تو اتمـام
کـه درد عاشـقان درد بغـل نیست فـقط با بوسـه بر ناید ز کـس کام
ز لــیلی عــشق را آمــوز ور نـه نمی ماند ز مجنون زین عمل نام
26/12/91
به اسکند و نیوتش بر نشد کام
----------------------------
805
برای سال تحویل 1392
با توجه به الهام پذیری از نوشته های سر کار خانم الهام فرقانی در
ترنج خاتون – انجمن ادبی مولوی نجف آباد
کـنار هــفت ســینم عـید امــسال نهـم عـکس شـما را پیش قـرآن
تو را مادر حـسابی دوست دارم فـراوان مخلصت هـستم پدر جان
* * *
به قـاب عکـستان در سـال تحـویل نهم لب بچه تان فکر تلافی است
به خود گفتم که لبهایت بر این قاب برای عــید امـسال تو کافی است
* * *
فقط در بین ما یک سال چون برق گذشـت اما نــشد دیدار حـــاصل
و مـــن در آرزوی ایـن کــه روزی شود در بین ما پـر این فــواصل
* * *
شــما پیـشم نمی آئیــد ؟؟!! بـاشـد می آید بچـه تان پیــش شــما ها
دلـم می خواهــد آرامــش بگـــیرد از این کــارم دل ریـش شــما ها
23/12/91
----------------------------------------------------
806
در وبلاگ میهن بلاگ نوشته شد
در شاعران پارسی زبان نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید نوشته شد در شماره 97
دور از وطن
آیا شده در شهر خود دور از وطن باشی ؟ دور از وطن در شهرخود مانند من باشی ؟
آیـا شده سـرشـار از یـک درد دل امـا ممـلو از بـی هـمدلی غــرق محـن باشی ؟
طعمی که غربت دارد آیا رفته در کامـت ؟ آیـا شده یـک مـدتی دور از وطـن باشی ؟
یا این کـه کـل هستی ات آتش بگیرد یا ســر گـرم در پنـدار هـــای سوخــتن باشی
هر کس که شد فرهاد عاشق نیست باید تو عاشــق شـوی دیـوانه مــثل کـوهکن باشی
پیــراهـنی ارسال شد از خـطۀ کــنعـان باید تـو هــم بوی خـوش آن پیــرهـن باشی
بگـذار بغـضت هم بخشکد مـثل فـریادت هر چند در نطق و بیان صـاحب سخن باشی
باید ببـینی خشم طـوفان را به چـشم امـا در عمق طوفان غرق در حلم الحسن باشی
جانت اگـر جایش نـشد در حـجم تن شاید بهـتر هــمین باشــد شهیدی بی کـفن باشی
2/2/1392
شهاب نجف آبادی:
بازار اندیشه هایم:تلگرامی شد
آیا شده در شهر خود دور از وطن باشی ؟
در شهر خود دور از وطن مانند من باشی ؟
آیا شده سرشار از یک درد دل اما
مملو از بی همدلی غرق محن باشی ؟
طعمی که غربت دارد آیا رفته در کامت ؟
آیا شده یک مدتی دور از وطن باشی ؟
یا این که کل هستی ات آتش بگیرد یا
سر گرم در پندار های سوختن باشی
هر کس که شد فرهاد عاشق نیست باید تو
عاشق شوی دیوانه مثل کوهکن باشی
پیراهنی ارسال شد از خطۀ کنعان
باید تو هم بوی خوش آن پیرهن باشی
بگذار بغضت هم بخشکد مثل فریادت
هر چند در نطق و بیان صاحب سخن باشی
باید ببینی خشم طـوفان را به چشم اما
در عمق طوفان غرق در حلم الحسن باشی
جانت اگر جایش نشد در حجم تن شاید
بهتر همین باشد شهیدی بی کفن باشی
دوم فرودین ماه1392
@SShahab33
-----------------------------------------
807
در شاعران پارسی یادداشت شد
در دفتر 100 غزل جدید نوشته شد درشماره 98
درد سر عشق
عشق بد است و بی جهت با همه تا نمی کند دامن سـر ســپرده را عشق رهـا نمی کند
نور دوچـشم من چـرا حرف سرت نمی شود عشق و غم و غصه او وه که چها نمی کند
یکسره داغ می کـند عاشق نــو شـکفته را رحم بــه مـوقــعیت شـاه و گـدا نمی کند
صــحبت عاشــقانه در اول آشـنا شــدن حـاجت مـستمـند را هــیچ روا نمی کـند
غصه نان بخور خره , خــربزه آب بوده است صـحبت عـاشـقانه کـه درد دوا نمی کـند
عشق فـقط نگـفتن حرف نهـفته است و بس عـقده سـر به مهر را حرف که وا نمی کند
شـمع تو دانی از چه رو عاشق واقعی شـده چون که برای سوختن هی من و ما نمیکند
سوختن است و لب به لب دوختن و دم نزدن عـاشق دلخسته الم شـنگه بـه پـا نمی کند
چانه نـزن جان دلم بـر سـر عشق با خودت پـاک فــدا شوی ولـی عشق وفـا نمی کند
سوم اردی بهشت ماه 1392
--------------------------------
808
--------------------------------------------------------
809
نگوئید نگفتم
گفتم به شماها و نگویید نگفتم ...! از چون و چرا ها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم ز چنین وضع رسد عاقبت کار شیطان به چه جاها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم که مبادا برود ثروت دنیا از دست شماها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم نگذاریدکه یک وقت بَرَد فقر یک راه به ماها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم که برای شکم خویش بگیریم زین بعد عزاها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم بگذارید که از ریشه بمیرند این بچه گدا ها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم نگذارید که یک وقت شود مار این تکه عصاها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم بدهید از کف خود ناسره ها را در دست طلاها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم بگذارید که سرسبز بماند این رنگ و ریا ها و نگوئید نگفتم ...!
گفتم جلوی شیخ بگیرید و شهاب از این نشو و نماها و نگوئید نگفتم ...!
پر شد همهء شهر و ده از عربده های این بی سر و پا ها و نگوئید نگفتم ...!
درد است و روا نیست که مکتوم بماند گفتم به شماها و نگوئید نگفتم ...!
شهاب نجف آبادی
92/2/29
--------------------------------------------------------
810
--------------------------------------------------------
811
--------------------------------------------
812
در سایت شاعران پارسی زبان یادداشت شد
گـــفتم ز بـد عـشق بپــرهــیز ، نگــــفتم !؟ با عـــــشق و غــــم عشق نیامـــیز، نگـــفتم !؟
گفتم که نشو عاشق و از عشق پس از این با قـــــدرت بــــسیار بپـــــرهـــــیز، نگــــفتم !؟
گــــفتم کــسی ار صـــحبتی از عـشق نماید بی بحـــث و جــــدل باش در آویــز، نگــــفتم !؟
عشق عاقــــبت مــرد خـدا را بکــــند لــــیز از دســـت شد آن چیز که شد لــــیز ،نگـــفتم !؟
این عشق چو "جیز " است و بسی درد میآرد چون بچه بترس از سر این "جیز"، نگــفتم !؟
هـنگام بپا خاســــتن از صــــــندلی عـــشق بپـــا نخـــورد ســـر بــه لـب مــــیز، نگــفتم !؟
گفتم به شهاب از سر این عشق جگر سوز خاک دو جـــهان را به ســرت ریـز، نگــفتم !؟
* * *
آخــر خودمانیـــم در این معـــرکه گــــیری تا چـــند غـــلط کــردی و مـن چیز ! نگــفتم !؟
28/2/ 1392 ساعت 3 بعد از ظهر
------------------------------------------------------------
813
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد در شماره 99
عشق را نپرس از من کز چه روی شیرین است غـیر هــــجر و رســوائی عـشق اثر ندارد که
عـشق درد سـر هـا دارد بـرای آدم هـا کـس خـــبر ز حــرمــان و درد سـر ندارد که
سـال هـا گذشت اما عـاقـبت نفـهمیدی عـاشق پـریـشان جـز چـشم تــر ندارد که
از تبی کـه در آن تب در شـبی تک و تنها مـثل شـمع می سـوزد کـس خــبر ندارد که
گفته ام شب عاشق یک شبی است طولانی بـا تمام خـــوبی هـایـش سـحر ندارد که
عاشـقی شر وشوری در سری است سودائی هر کـسی نـشد عاشـق شـور و شر ندارد که
گــر نرفته ای دریـا ناشـیانه می گـوئی مـوج هـای در دریا هـا خــــطر ندارد که
بچه کــبوتر کی ز اشـیان رود بیــرون آخــر ایـن زبان بــــسته بال و پر ندارد
عاشقی اگر رقصیدن برای معشوق است پس بیا و عاشق شو این ضرر ندارد که
سر سپرده ایم اما یک سریم و صد سودا بـر تن آدم عاشــق هـــیچ ســر ندارد که
با شهاب کمتر گو از چه رو نمی رقـصی بعد از این همه عـشرت او کمر ندارد که
17/12/92
814
محتاج یک فاتحه
بر سنگ مزارم ننویسید پس از من این حاجی مرحوم خدائیش پدر بود
در کاغذ ترحیم نگوئید که این مرد مقبول زن و دختر و محبوب پسر بود
کشکی ننویسید که مرحوم روانشاد بین همه بی نظران اهل نظر بود
من بعد نگوئید شهاب از نجف آباد یک شاعر فرهیخته استاد هنر بود
خوب است بدانید که این آدم بدبخت در عمر خودش بد عنق و مست و پکر بود
آنقدر بد اخلاق که یک گردن و سر هم از شمر بد اخلاق پدر سوخته سر بود
پیوسته پی مشتی از الواط عرق خوار دنبال خوشی در پی هر کوه و کمر بود
یک عربده جوی قدری بود که شب ها جایش همه در میکده تا بانگ سحر بود
القصه نگوئید دلش مملو از رحم می بود و یا منشا هر خیر و اثر بود
اما بنویسید علیرغم چنین خلق محتاج یکی فاتحه زابنای بشر بود
نهم خرداد ماه 92
--------------------------------------------------------
815
----------------------------
816
در سایت شاعرا ن پارسی زبان نوشته شد
در دفتر 100 غزل جدید یادداشت شد درشماره 100
خیسی مطلق چشمان ترم یـادت هـست !؟ رونق عاشـقی و شـور و شـرم یادت هست !؟
یادت آمد که ز عشقت به کجا می رفــتم از بـر انگیختن بــال و پرم یــادت هست !؟
وقتی آن روز مـیان چـمن پـارک شـدی تو به یک بستنی ای هـم سفرم یادت هست !؟
زین که یک ریز مدام از دل و جان می گفتی به تو و عشق تو مشتاق تـرم یادت هست !؟
هشتی آن روز سر خویش چو بر شـانۀ من کـردی از ایـن عملت مفتخرم یادت هست !؟
رقـص بابا کـرمـی را که تمــاشا کـردی در سـر و شـانه و دوش و کـمرم یادت هست !؟
والـه و مست چـو بگذاشتی آن روز مدام با دو صد دوز و کـلک سر بسرم یادت هست !؟
جملۀ " وای در آن دم کـه مرا ترک کنی کـه از ایـن کار در آیـد پدرم یــادت هست !؟
لـیک وقــتی که به آن مــرد پیامک دادی در سرت بود که من خنگ و خرم یادت هست !؟
فکر کردی که چو یک بچۀ بیهوش و حواس از تو و عاشـقی ات بــی خــبرم یادت هست !؟
موقــع کوچ از این شهر به هـمراه رقـیب آمـدم بدرقــه بـا چـشم تـرم یـادت هست !؟
زین که گفتم :" به قـیامت ز من البته نخواه که از ایــن کـار خطا در گــذرم " یادت هست !؟
21 خرداد 1392
817
ای از تو شــود حــادثه هـا دور مـــسافر ! ای راه ســفـر هــات پـر از نــور مـــسافر!
در نامــــۀ ارســــالی ات انگـــار شـــنیدم خواهی که از ایـن شهر شوی دور مسافر!
گـفتم ، نکـند حــرف بــدی را زده باشـم یا این کــه مـــرامم شـــده ناجـــور مسافر!
احســاس نمـودم که دو چــشم من ِ عاشق بوده اسـت دراین معرکه ها ، شور مسافر!
شــــاید به خـــلاف ســعۀ صــدر شـدی تو از گـــفتۀ این دل شــــده رنجـور مســـافر!
رفـــتی و رهـــا می شوی انگـار ز دسـتم از دســت یک مــــردک مــــغرور مـسافر!
امـّا نکند مکّه نصیبت شده ، این بار تـا داد زنــــم حـج تـو مـبـرورمــسافر!
هر جـا که روی دست خدا باد به همرات در ایـن هـمه جا سعی تو مـشکور مـسافر!
یادت نرود شـیخ و شهاب ، این دو گدا را در مـــوقع بــر گـشت دهی ســور، مسافر!
21/4/92
818
819
820
821
-------------------------------------------------------
822
-------------------------------------------------------
823
-------------------------------------------------------
824
-------------------------------------------------------
825
-------------------------------------------------------
826
-------------------------------------------------------
827
مــرا انگار کـن مردی و زخـمی هم به پیـشانی و حجـم ســینه ای ممـلو از درد و پریـشانی
نگاهـی منتـظر در راسـتای چـهره ای غـمگین نگـاهی آشـنا از مـردکی مـحکوم و زنــدانی
شـب از انواع یلدائی که یخ با سـنگ می چسبد هـوا بوران و سرد و منجمد آن هم زمــستانی
هـبوطی بی در و پیکر بدوش از غـصه صد بقچه تلـش در انـزوائی خـارج از حــد فـــراوانی
دل از شوق بغل وا کردن ات سرتاسرش خواهش ز شــوق همـکلامی ساعـتی گـرم و چراغانی
به آغوش تو مدیون می شوم تا صــبح محشر گر مرا دعوت کنی یک شب فقط یک شب به مهمانی
تو را جــان سکوت خالـص ایــن مـرد باور کن تمـام الـتماسم را نــزن خـود را بــه نـادانی
مـرا جــا – ده مـیان حـجم آغوشی که بتـواند مرا جـایم دهــد در خویشتنن تا هر چه بتوانی
نوزدهم تیــرماه 1392
-------------------------------------------------------
828
-------------------------------------------------------
829
پرستو دیده ای بی لا نه و بی خـانه هم باشد؟ و بالا تر از آن عـاشق شده دیوانه هم باشد؟
هوائی گشته تا د ر مـا ورا ها پر کشد ا مـّا مرّدد در هو ائی شرجی و جـانا نه هم با شد؟
سرش پیوسته مشتاق جوی از یک قرار آنهم به روی د ا منی یا سینه ا ی یا شا نه هم با شد؟
میا ن هم سفر ها بی مصاحب ،یکه و تنهـا چه می گویم که تنها تر از این بیگا نه هم باشد؟
و با خود، بین رفتن یا نرفتن همـره آن ها میان کشمکش سر گرم چکّ و چانه هم باشد؟...
به مناسبت یک چنین روزی که به دنیا آمدم
12/5/1392
ساعت یک بعد از ظهر
--------------------------------------------------------
830
می رفت زپیش ما و با چهرۀ خیس بر حاصل عمر دیده را دوخته بود
زیرا که تمام هستی اش را یک جا از بابت عشق خویش بفروخته بود
* * *
این مرد حکیم و پر صفا خاطره اش در سینۀ کهریزکــــیان پا بر جاست
نوری که مـــیان چهره اش ساطع بود هــــمراه سرور و شـــور و عشقش پیداست
* * *
این پنجره رو سمت به خورشید هنوز باز است به رغم جمـــلۀ سخـــتی ها
یک عده که عاشـــقند و بگــذشته ز خویش داده اند ببه مــــا نوید خوشــــبختی ها
* * *
مســــرور تر از همیــــشه ، فرزند شریف روح پدر از این هـــــمه آبادانی است
دســـــتان لطیف خــــانمی نیـــکو کار از بهــــر کـــویر تشنه ای بارانی است
* * *
ای جان به فدای قدمش صد ها بار هر کــــس که ادامـــه می دهـــد راهش را
دیدیـــــم مــــیان جــــملۀ قدسی ها پــــر نور تر از هــــمه رخ مـــاهش را
* * *
بر دامن خاک وی، شــــنیدم می گفت صد بار زدی رخنه که مــــا بیــــداریم
صـــد بار مـــیان سیل اشـــگم گـــفتم ای وای ! چه مــــردمان خوبی داریم
خانم نیکو کار = سرکار خانم اشرف بهادری
24/5/92
831
832
833
--------------------------
834
ضجه می زد خویش را با خانمانی سوخـته مـرده ، هـم کاشانه و هـم آشــیانی سوخته
رفــته از کـف بی امان در جویبار زندگی سـاکت از جـاری شــدن مــرد جـوانی سوخته
در کنار قامـتی پـژمـرده با حـسی رقـیق غــرق در وامـانده بــودن پاســبانی سوخته
حس یک خرمن ، درو ، برداشت در یک فصل سرد حــاصــل یک عـــمر را بـا چــــیدمانی سوخـته
موج ،دریا ،غـرش طـوفان ومردی بی وصـال در مـیان زورقـی بــا بـادبـانی ســوخــته
بی نصیب از بویشی ، بی بهره از فــصل بهار لالــه ای نشکــفته با نـــام و نشــانی سوخــته
می شــد آن دم گــم میان رشحه های بی کسی هـمسری بـا چـشم خـیس و خـانمـانی سوخـته
برای آن ها که همسرانشان در انفجار ها از دست رفته است
اوائل شهریور ماه 1392
--------------------------
835
836
837
838
839
840
841
842
843
844
845
846
847
848
سئوال می کنی مرتبا که من کــجائی ام و من چگونه می شوم از این چرا ، چرائی ام
چه بی خبر عبور می کنی ز حال و درد من من از تبار و نسل بچه های گور زائی ام
سئوال می کنی و رشـحه های درد می دود میان رگِ رگِ تنم ز زخم بی نوائی ام
مسیر عـقدۀ دو چشم خویش را مـرور کن که داد می زند مخالف است با رهائی ام
چه خوب گشته ای خلاص و خوب حس نموده ام که این مرور گفته است در پی جدائی ام
مرا غریبـه می کـند هـبوط سـرد روز ها هزار مرگ بر من و دریغ از آشنائی ام
چه داغ ها که در دلم نهـفت و من نگفـته ام به هیچ کس ، به هیچ کس علی الخصوص دائی ام
در انتـظار لحـظۀ محـبتی کـه بــوده ام همیشه فکر کرده ای که در پی گدائی ام
بده فقط به وقت رفتن ات اجازه ای که من به حال خود بمیرم و به درد بی دوائی ام
24/9/92
849
850
851
بس که در پیمان خود امروز و فردا کرده است چشمۀ اشگ مرا در چشم من وا کرده است
من نمیدانم چرا با این که محبوب وی ام سال ها در پاسخم این پا و آن پا کرده است
با وجود این که هستم عاشق آن فتنه گر او مرا افزونِ از مقدار رسوا کرده است
دل ز داغ هجر هم در سینه ای بسیار تنگ شکل یک زندانی در بند پیدا کرده است
هر که دل را در ازای قلوه ای از دست داد از نگاه مسجدی ها کار بی جا کرده است
شیخ را دیدی چرا یک سینۀ مجروح داشت ؟! بس که آه خویش را با ناله سودا کرده است
او که تا مرز شهادت پیش رفت ازدید ما در مسیر عاشقی کار مسیحا کرده است
از سَرِ این فیض جامع شد که شخصی چون شهاب خویش را مفتون آن مهتاب زیبا کرده است
18/10/1392
852
آلزایمری عاشق
مرا انگار کن مانند یک محکوم زندانی که پر بوده است عمرش را از اندوه و پریشانی
مپرس احوال این محکوم را ، آخر عزیز من تو از احوال این محکوم زندانی چه می دانی !
میان رعشه رقصان دیده ای دستان مردی را و زندان بان پیر و خسته مشغول رجز خوانی
نمی دانم چرا این جا فقط من متهم بودم به یک عشق فزون از حد ز یک رفتار پنهانی
نمی دانم جرا یکی نفهمید از مسلمانان که این عشق است در من یا شراری از هوس رانی
همین اندازه می دانم سحر بعد از اذان مردی به روی دار می رقصد به جرم بوسه درمانی
مرا با بی حواسی ها به دارم می کشد قاضی همان شخصی که داغی داشت چرکین روی پیشانی
کجا ؟ در پشت گورستان که خوابیده اند خیلی ها و آن هم کی؟ شبی یخ کرده و سرد و زمستانی
نمی آید به یادم هیچ چیزی به جز وقتی که چشمان غریب خسته ای می گشت بارانی
ولی آن شب چه چیزی بود در عمق تمنایم که بر لب های من می خواستم آن را تو بنشانی
میان یک بغل ، مستاصل ، اما غرق یک خواهش درون حجم تاریکی در ایام چراغانی
پشیمان نیستم اصلاً ولی پی دار می گویم چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
28 دی ماه 1392
17 ربیع الاول 1435
852
آلزایمری عاشق
مرا انگار کن مانند یک محکوم زندانی که پر بوده است عمرش را از اندوه و پریشانی
مپرس احوال این محکوم را ، آخر عزیز من تو از احوال این محکوم زندانی چه می دانی !
میان رعشه رقصان دیده ای دستان مردی را و زندان بان پیر و خسته مشغول رجز خوانی
نمی دانم چرا این جا فقط من متهم بودم به یک عشق فزون از حد ز یک رفتار پنهانی
همین اندازه می دانم سحر بعد از اذان مردی به روی دار می رقصد به جرم بوسه درمانی
مرا با بی حواسی ها به دارم می کشد قاضی همان شخصی که داغی داشت چرکین روی پیشانی
کجا ؟ در پشت گورستان که خوابیده اند خیلی ها و آن هم کی؟ شبی یخ کرده و سرد و زمستانی
نمی آید به یادم هیچ چیزی به جز وقتی که چشمان غریب خسته ای می گشت بارانی
ولی آن شب چه چیزی بود در عمق تمنایم که بر لب های من می خواستم آن را تو بنشانی
میان یک بغل ، مستاصل ، اما غرق یک خواهش درون حجم تاریکی در ایام چراغانی
پشیمان نیستم اصلاً ولی پی دار می گویم چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
28 دی ماه 1392
17 ربیع الاول 1435
853-
آیا به یادت اولین بر خوردمان هست؟ آن عصر پائیزی در آن جا کنج بن بست ؟
یک گفتگوی ساده اما لکنت امیز در خلوتی بین دو تا دلدادۀ مست
داغی برای اولین بار امتحان شد داغی که قلب عاشقی را تا ابد خست
در دست خود تا دست سردی را گرفتی برقی ز چشم مردکی بی خانمان جست
لبخند تلخی هم که بر لب های من بود در حیطۀ نا باوری های تو بشکست
بردی به لب دستی پس از آن و نگفتی این بوسه با دستی که دادم داشت پیوست
ای کاش دستم را نمی دادم به دستت چون دستمان راه فرار ما دو را بست
آتش گرفتم با چنین دستی که دادم آیا به آتش دیده ای عاقل زند دست
پنجاه و نه سال است می گویم خدایا آیا چو من در عاشقی دیوانه ای هست ؟ ؟ !
ششم بهمن ماه 1392
854-
855_ اولین دیدار
آیا به یادت اولین برخوردمان هست !؟ آن عصر پائیزی در آن جا ... کُنج بن بست
یک گفتگوی ساده ، امّا لکنت آمیز در خلوتی بین دو تا دلدادهء مست
داغی برای اولین بار امتحان شد داغی که قلب عاشقی را تا ابد خست
در دست خود تا دست سردی را گرفتی برقی ز چشم مردکی بی خانمان جَست
لبخند تلخی هم که بر لب های من بود در وسعت ناباوری های تو بشکست
بردی به لب دستی پس از آن و نگفتی این بوسه با دستی که دادم داشت پیوست
ای کاش دستم را نمی دادم به دستت چون دستمان راه فرار ما دو را بست
آتش گرفتم با چنین دستی که دادم آیا به آتش دیده ای عاقل زند دست !؟
پنجاه و نه سال است می گویم خدایا آیا چو من در این جهان دیوانه ای هست !؟
6 بهمن 92
856-
857
858-
در میهن بلاگ نوشته شد
ای دل عاشق ز ناز و غــنج یار اندیـشه کن در قـمار عشق از چشم خــمار اندیشه کن
خوش خط و خالی ز مه رویان نمی آید به کار نیش مار است این به جد از نیش اندیشه کن
ابلهان را نسبت عاشق شدن بس نا به جاست زینــهار از عاشــقان هوشـیار اندیشه کن
گر تعـدی می کند دست تو در گـیسوی گل حظ وافــر بر ولی از زخم خــار اندیشه کن
گر نمی خــواهی بسـوزی در شـرار داغ ها از لـهیب سـینه های داغــدار اندیشه کن
تا تو را گردون به بازی های خود نگرفته است سخت از بازیچــه های روزگـار اندیشه کن
تا نیاورده است در با غیض بی حد و حـساب روزگــار از روزگــار تو دمـار اندیشه کن
خـواهی ار یک روز بنـشیند درخت زندگی بعد از عمری خون دل خوردن ببار اندیشه کن
کار ناحق را بسـا شب زنده داران می کنـند " زینهار از مردم شب زنده دار اندیـشه کن"
میدهندت پس هر آن چیزی که دادی در عوض با چـنین اوصـاف ار پایان کار اندیـشه کن
عـقل می گوید که حتی در دل شب هـای تار قدری از خـشم شهاب بیـقرار اندیشه کن
25/1/1393
859
برای مادرم
فسرد و رفـت و پلاسید خـنده روی لبش و مرد پشت سر من دعـای صـبح و شب اش
هـنوز ذکـر زبانـم که : وای مـادر نیست هــنوز چـشم امـیدم نشـسته در طلـبش
* * *
هــنوز او ، نگــه اش را دریــغ می دارد ز من که حسرت یک جو نگاه از اویم هست
منی که در پس عزلت نشسته چشم به راه مــنی که نیـم نگــاهی وی آرزویم هست
* * *
همیشه فکر من این بوده : گریه کار کمی است برای خاطـر وصـف نبــود مـادر خـویش
کجاست تا که بگـویم به مـرگ ، تا گـیرد مرا چـو مـادر خوبم هـمیشه در بر خویش
30 فروردین 1393
860
در دفتر 100 غزل قدیم یادداشت گردید
بحر پر ز غصه
عمری همه در سوز و گداز و تعب ما از دوست چه پنهان شده لهو و لعب ما
جان سوخت ز داغی تب مبهمی اما یک ثانیه ننشست فـرو ، تاب و تب ما
یک دم نتـــــــــوانســت کـــــه آرام نـــشیند ایـن روحـــــیه در به در و مضـــطرب ما
این بحر که صیدی بجز از غصه نمیداشت یک عمر فرو رفت در آن روز و شب ما
انگــــــار بنــا بود کـــــه پوشــــیده بمــاند خـونی که فــرو می چکد از کــنج لب ما
یک شهر شــــد آگاه ولـــــیکن نـــشد آگاه از قــصۀ مـــــا دلـــــبرک محـــتجب مـا
گر رفت هــدر عـمر گرانمــایه مهم نیست بگـذار به یغـما رود اصـل و نسب ما
با چرخ جفا کار سـتم پیشه بگوئیـد دستان تو شد ناغـض عیش و طرب ما
یک روز تقاص از تو به یکباره بگیریم این داغ که هـشتی به دل ما ، طلب ما
امـّید که روزی شـکند با مـدد غیب این کاســۀ از زهـر پرِ ، لـب به لب ما
2 اردی بهشت ماه 1393 شیراز
861
862
عصیان
از اول هم تو کـودن بودی ای مـرد اسـیر عـشوۀ زن بـودی ای مـرد
اسیر خط و خـال و لـعل و گـیسو اسیر رنگ و روغن بودی ای مـرد
* * *
ز دســـتت ، داد دارم ، داد دارم هـــزاران نــاله و فــریاد دارم
ز رفـتار تو شــاید بیش از این ها به قـــلبم زخـم مـادر زاد دارم
* * *
مــرا انگـار از خـون آفــریدند از اول مــثل مجـنون آفـریدند
ندانسـتم چـرا مــثل تو ای مرد در این مخروبه ، مغبـون آفریدند
* * *
بسـاط عـشرتی می شد فـراهم تو و شـیطان و زن بنشسته با هم
کـلاهی بر سـرت هشتند این دو خـودت را در بدر کـردی مرا ، هم
* * *
بـه رغـم پنــد ها آدم نگـشتی مـیان نا کـسان مٌـفخَم نگـشتی
و از آن روز تـا اکــنون یقــینا تو از زن یا ز شیطان کـم نگـشتی
* * *
اگر کـردند افـسونت ، به من چه هـدر گـردید اگر ، خونت به من چه
اگر عصـیان نمـودی و خـدا هم ز باغـش کـرد بیـرونت بـه من چه
* * *
بدون هـیچ شرط و حـکم و ابلاغ شد از یک عشق سوزان کله ات داغ
زن و شـیطان تبـانی کرده بودند تـو را بیــرون بیــاندازنـد از بـاغ
* * *
گـمانم نیست مـردی مـرده باشـد به ســـوی نیـستی ره بـرده باشـد
و گویند ای دریغ از "سیب" مرده است و یا شـاید که "گـندم" خورده باشد
* * *
فقط تو ، با تحجر ، عقل چون سنگ بـه شـاخ قـامت یـک زن زدی چنگ
هــزاران لعـنت و نفــرین ِمن باد بر این عصیان ، بر آن افسون و نیرنگ
* * *
و دردی بـی دوا شـد بـی دوا تـر ولــی کــام زن از کامــت روا تـر
و شـیطان هم در این آشـفته بازار ز هـر دو شــادمان تـر ، با صـفا تر
* * *
مرا ای وای در این عرصه دردی است خــداوندا گــناه مـن مـگر چیست ؟!
گــناه هــر کـسی در دار دنیــا مگر بر گردن شـخص خودش نیست ! ؟
* * *
چــرا تاوان زندان ها ، قفـس هـا و تاوان تمــام ایــن هــوس هــا ؟
به دست چون منی پرداخت گردد ؟ و سر گردان مـــیان خار و خس ها ؟
* * *
پس از این ، یک تداوم ؟ ، وای بر من میان یـک هـوس ، گـم ، وای بر من
من و "سیب" و زن و شـیطان و آدم من و یک مشت "گندم" ، وای بر من
20/اردی بهشت ماه/93
به مناسبت روز مرد
شهاب نجف آبادی:
بازار اندیشه هایم:در تلگرام پست شد
آیا شده در شهر خود دور از وطن باشی ؟
در شهر خود دور از وطن مانند من باشی ؟
آیا شده سرشار از یک درد دل اما
مملو از بی همدلی غرق محن باشی ؟
طعمی که غربت دارد آیا رفته در کامت ؟
آیا شده یک مدتی دور از وطن باشی ؟
یا این که کل هستی ات آتش بگیرد یا
سر گرم در پندار های سوختن باشی
هر کس که شد فرهاد عاشق نیست باید تو
عاشق شوی دیوانه مثل کوهکن باشی
پیراهنی ارسال شد از خطۀ کنعان
باید تو هم بوی خوش آن پیرهن باشی
بگذار بغضت هم بخشکد مثل فریادت
هر چند در نطق و بیان صاحب سخن باشی
باید ببینی خشم طـوفان را به چشم اما
در عمق طوفان غرق در حلم الحسن باشی
جانت اگر جایش نشد در حجم تن شاید
بهتر همین باشد شهیدی بی کفن باشی
دوم فرودین ماه1392
@SShahab33
--------------------------------------------
863
به مناسبت روز زن
زن از هر لعبت مخمور ، بهتر
چراغ روی او از نور ، بهتر
برای من که خیلی سخت گیرم
وجودش از هزاران حور ، بهتر
نمــی دانم که جــهل مرد نامـرد چه بر شخصیت جنس زن آورد
هر آنکس گفت زن در چشم انسان ندارد رفــعتی وا لا ، غلط کرد
* * *
هـمان شیخ سـرا پا حـکمت و نور که می فرمود تا باشـم ز زن دور
خودش می خواند پنــهانی نمازی که بنشاننــد او را در بَــرِ حور
* * *
مـرا از بـاده ترسـاندند زهــّـاد حـذر دادندم از زن خـیلی افراد
نفهمــیدند این قوم ســبک مغز "که هر چه دیده بیند دل کند یاد"
* * *
مـرا زن ، از زمـین و از زمـان بـه به رَغم شـیطنت از صد جهان به
به شیطان چـیزی از زن ها نگوئید "که راز دوست از دشمن نهان به "
به مناسبت روز مرد
24/اردی بهشت/ 93
863
زن از هر لعبت مخمور ، بهتر
چراغ روی او از نور ، بهتر
برای من که خیلی سخت گیرم
وجودش از هزاران حور ، بهتر
نمی دانم که جهل مرد نامرد
چه بر شخصیت جنس زن آورد
هر آنکس گفت زن در چشم انسان
ندارد رفعتی والا ، غلط کرد
همین شیخ سرا پا حکمت و نور
که می فرمود تا باشم ز زن دور
خودش می خواند پنهانی نمازی
که بنشانند او را در بَر ِحور
مرا از زن بترساندند زُهّاد
حذر دادندم از زن خیلی افراد
نفهمیدند این قوم سبک مغز
که "هر چه دیده بیند دل کند یاد"
نفهمیدند هرچه دیده بیند
بدون شک دل از آن می کند یاد
مرا ، زن ، از زمین و از زمان به
به رَغم شیطنت از صد جهان به
به شیطان چیزی از زن ها نگوئید
"که راز دوست از دشمن نهان به"
شهاب نجف آبادی
24 اردی بهشت 93
@SShahab23
864
864 تمنا
قلمی شده است
شهابی را شرار و شور برق آسا بده آقا
به این سرگشته یک احساس بس پیدا بده آقا
به من هم مثل آن شخصی که راه از چاه نشناسد
ترحم کرده چشمی روشن و بینا بده آقا
پرم بسته است و راهم دور و شوق دیدنت بی حد
به من بال و پر پرواز تا آنجا بده آقا
کلافی با خودم آورده ام پیچیده امّا تو
میان این خریداران مرا هم جا بده آقا
بیانداز اشتباها کیل خود در ت شه ام حالا
کنار خویش این درمانده را ماوا بده آقا
تمام نمره هایم تک و من مردود _ یک نمره
بدون وعدهء امروز یا فردا بده آقا
در آخر هم به یک شعر پر از آشفتگی قدری
صفا و شور و حال و جذبه و معنا بده آقا
24 اردیبهشت ماه 92
865
866
867
868
869
870
871
872
در شاعران پارسی زبان نوشته شد
بخشش
آشنا گر نشوی با غــم پنهـــانی من کی شوی آگه از این بی سر و سامانی من
داغ غم ، درد بلا ، تیغ جفا در همه عمر میزبانی است که شد هر شبه مهمانی من
همدلی نیست که آشفته کند خواب مرا غیر از آن مغـبجۀ یکدل و یکـجانی من
من به زندان وی ام مثل زلـیخا یک عمر یوسفی نیـز به هـم بنـدی و زندانی من
گله از غـیر ندارم که بود فـتنۀ دوست مهر داغی که فرو خـورده به پیشانی من
دارم امــید که کاشـانه اش آباد شـود هر کسی سعی نموده است به ویرانی من
به خـدا کار وی و خویش نهم تا چه کند هر که شد باعث این رنج و پریشـانی من
چون گشودی لب و گفتی سخن از درد شهاب گردد از فیض سخن زنده غزلخـوانی من
دوم شهریور ماه 1393
873
874
با وی آن شب پشت آن دیوار حرفم را زدم زیر باران با تنی تب دار حرفم را زدم
او فــقط بود و من و با ما کسی آن جا نبود مخفی از چشم بدِ اغــیار حرفم را زدم
من عرق می ریختم از زور تب او بی خیال با تنی تب کرده و نمـدار حرفم را زدم
درد دل نه ، بلکه از روی غمی بی حد و مرز با شکایت های بی مقدار حرفم را زدم
حرف من تائید میشد چون میان یک سکوت خارج از اندازه و معیار حرفم را زدم
متصل ، یک ریز ، بی ترس و بدون واهمه مثل یک حاجی سر بازار حرفم را زدم
پای تا سر شعــله می بودم و می سوخــتم در میان شعــله های نار حرفم را زدم
حجم تاریکی فرو می ریخت آن جا بر سرم با سر ِبشکسته ای بسیارحرفم رازدم
گر چه من له می شـدم زیر فــشار عاشقی تا سحر در زیر آن آوار حرفم را زدم
شکوه کردم از پیامک های دور از شان او یک کرت نه بلکه صدها بار حرفم را زدم
از خودش از ریزه کاریهای پنهانش در عشق وز جفای چرخ کج رفتار حرفم را زدم
هیچ هم یادم نمی آید که او با من چه گفت لیک در آن وقت شب انگار حرفم را زدم
26 شهریور ماه 1393
877
قسم های من
به سر جـدا شدنت حـاضرم قــسم بخـورم که نیست در بدنت حاضرم قسم بخورم
فضا پر است هنوز ای سفر نموده ز خاک ز بوی پیــرهـنت حاضـرم قـسم بخورم
به تو که قـید خودت را زدی بــرای من و به خـاطر وطــنت حاضـرم قـسم بخورم
بـه روح آن پـدری کـاو غـــم شـهادت را گذاشـت در دهـنت حاضرم قسم بخورم
هـنوز هـم در و دیـوار ســخت می لــرزد ز گریه های زنت حاضـرم قسم بخورم
هـــنوز مــادرت امـن یجــیب می خــواند به شـوق آمدنت حـاضــرم قسم بخورم
گر آمدم به سـراغت دخـیل خـواهم بست به پاره هـای تنت حـاضرم قسم بخورم
هــزار مرتبـه جــانم فـدای آن ســر _ که غــنوده در کفــنت حاضـرم قسم بخورم
عصر جمعه پنجم مهر ماه 1393
ساعت 9 شب
878
879
880
در تلگرام پست شد
گرهٔ رو سری اش ، بنده خدا شُل شده بود
رُخَش از فرط حیا مثل رخ گل شده بود
باد می ریخت به هم حالت موهایش را
طُرّه اش رقص کنان جام تسلسل شده بود
سیر می خواست نگاهش بکند ، امّا نه
گوئی آن مغبچه مشغول تفأل شده بود
آن طرف هم پسرک یک دل و صد جان عاشق
از غزل پر شده یک پارچه بلبل شده بود
این صَنم گل که من از خوبی او حرف زدم
صورتش سرخ تر از چهرهٔ سنبل شده بود
گفتم از محضرتان عذر بخواهم ، امّا
پسرک با همهٔ عاقلی اش خُل شده بود
بوی شیر از دهنش باز می آمد ، امّا
با چنین خوب رُخی اهل تعامل شده بود
مادرش هیچ نفهمید و من فهمیدم
پسرم عاشق و مفتون صنم گل شده بود
شهاب نجف آبادی
25 آبان ماه 93
@SShahab33
881
882
حجاب اجباری
دختر خیابان انقلاب ...!!!!!!!
دختر شدن سخت است این ایّام بحرانی !!
باید حواس ات جمع رُژ و ریمل ات باشد !!
باید ببندی چشم و گوش ات را عزیز من !!!
چون دیگران گوش ات به فرمان دلت باشد !
باید که طاق ابروانت مرد کُش گردد !!!
مشّاطه باید زیر آن را خوب بر دارد !!!
تا هر که از ره می رسد در زیر این ایوان !!!
با نیّت پاکش نماز عشق بگذارد !!!
بگذار مو هایت کمی مغروق مِش باشد !!!
با یک ولنتاین دگر اُمُّل نمی مانی !!!
چون دختران دیگر ِ این شهر بی صاحب !!!
مانند گُل ها می شوی و خُل نمی مانی !!
بگذشت وقت مادری کردن ... بفهم این را ... !!!!
چادر حجاب برتر این نسل اصلاً نیست !!!!
این نسل را باید پی ِ نابودی اش باشی !!!!
یک دختر چادر به سر ، این روز ها زن نیست !!!!
شهاب نجف آبادی
20 آذرماه93
@SShahab33
883
884
885
886
887
کوچ
آیا شده یک کوچ به سر داشته باشی در عمق دلت قصد سفر داشته باشی
آیا شده چون مرد مــسافر شوی اما از مرگ مسافر تو خبر داشته باشی
آیا شده زین شهر ، سفر کرده ، ز مردم نومید ، امید از همه بر داشته باشی
آیا شـــده از داغ بــه جــز درد نفــهمی در سوگ خودت دیده تر داشته باشی
در یک قفس تنگ بمیری تک و تنها صد فکر ز پرواز به سر داشته باشی
یک کوه ز سودا ، ولی انگار نه انگار در وصف نیاید و تو پر داشته باشی
عمری سر تو داد کشیدند ولی تو ماتم زده بی آن که خطر داشته باشی
دختر که نه ... اما همه دردم از این است بیمار بمیری و پسر داشته باشی
27 آذر ماه 1393
887 مرگ مسافر... رسانه ای شد
آیا شده یک کوچ به سر داشته باشی!؟
در عمق دلت قصد سفر داشته باشی!؟
آیا شده چون مرد مسافر شوی اما
از مرگ مسافر تو خبر داشته باشی!؟
آیا شده زین شهر سفر کرده... ز مردم
نومید... امید از همه برداشته باشی!؟
آیا شده از. داغ به جز درد نفهمی!؟
در سوگ خودت دیدهو تر داشته باشی!؟
در یک قفس تنگ بمیری تک و تنها
صد فکر ز پرواز به سر داشته باشی!؟
یک کوه ز سودا ولی انگار نه انگار
در وصف نیاید... و تو سر داشته باشی!؟
عمری سر تو داد کشیدند ولی تو
ماتم زده بی آن که خطر داشته باشی!؟
دختر که... امّا همهء دردم از این است
بیمار بمیری و پسر داشته باشی
شهاب نجف ابادی
93/9/27
888
889
890
بدون شماره
داده ام دستت ٬ دلم را و پریشان نیستم
از چنین دل دادنی اصلاً پشیمان نیستم
گفته ای سودی پشیمانی ندارد جان من.
من پشیمان به خُدّا قسّم ٬ به قرآن ٬ نیستم
دل که چیزی نیست ای جانان من ٬ جان می طلب
آخر ای جانان من ٬ من در پی ِ جان نیستم
آمدم با کافری سازش کنم ٬ امّا مگر
در مقام کفر و دین ٬ من یک مسلمان نیستم !؟
دل بده ٬ قدری تأمل کن ٬ ببین ٬ دیوانگی است
عاشق انسان شدن ٬ امّا من انسان نیستم
دارم از این بی دلی جان می کَنم شب تا به صبح
لیکن اصلاً در پیِ دارو و درمان نیستم
تا بدان حدّی که از چشم تو مفتون گشته ام
از نگاه لولیان مست ٬ حیران نیستم
گفته بودی دختر پاک ِغزل های تو ام
من هم ای بی معرفت ٬ آلوده دامان نیستم
تحت فرمان دلم بودم ولی چون بردی اش
جز تو دیگر بعد از این اش تحت فرمان نیستم
شهاب نجف آبادی
ششم فروردین ماه 94
891
892
893
894
895
896
897
898
899
900
901
902
903
904
905
906
907
مرا بد جور خامم کرده چشم مست مخمورش امان از دست این چشم خمار و سخت مغرورش
به درگاه خـدایم می برم از شوق بیش از حد پنــاه از آن نگـاه نافـذ و چـشمان مخمورش
بدون شـک به طـوفان بلائی می شود منجر نسـیمی گر فـتد ایـن روز هـا در طـرَه بورش
به ناکامی شـدم غرق شـگفتی و نمـی دانم کدامـین دست غارتگر به قـتلم کرده مامورش
نمی دانم چرا در بیـن عاشق هـای این عالم رسـیده بــر من بیـمار و زار و ناتـوان زورش
به رغم جـهد بی پایان خـود آخر نفهمـیدم چه بود از این همه ناز و ادا و عشوه مـنظورش
در این فکرم که روزی آید با چشم خود بیند نه از بهرام آثاری به جا مانده است و نه گورش
به جان بچه ام قـسّم ، ولی پیوسته می گویم خـداوندا بدار از چشـم زخم دشـمنان دورش
24 خرداد 1394
908
واسهٔ مادر زن خوبم
پول دارد به خّدا تا این هوا ، مادر زنم خویش را هم زان نمی سازد جدا ٬ مادر زنم
لیکن از فرط زرنگی میکند آن را نهان از دو چشم کنجکاو و تیز ما مادر زنم
موقع بی پولی ما ، قبل از آخر های بُرج از برای ما نماید دست و پا ٬ مادر زنم
می شود کیفور وقتی دخترش را می دهم قول یک انگشتری را از طلا ٬ مادر زنم
بار ها با چشم خود دیدم که بعد از صرف شام از برای ما نموده پهن ٬ جا مادر زنم
میرود قربان من پیش فک و فامیل خویش یا جلوی این در و همسایه ها ٬ مادر زنم
موقع بخشیدن یک بوسه یا یک چیز خوب میگذارد قسمت من را جدا مادر زنم
گر به من گوید بمیر ٬ آنی برایش جان دهم دور از اینجا باشد و جان شما ٬ مادر زنم
گر بلای جان شود زن با هزار افسون گری گو ببارد بر سر من صد بلا مادر زنم
می نمایم هر دو را با دست خود یکباره جفت هر زمان شد کفش هایش تا به تا مادر زنم
با چنین لطفی که مادر زن کند در حق من من بفکر یک دوتا ٬ حتی سه تا مادر زنم
شهاب نجف آبادی
9/11/93
909
900
901
902
903
904
905
906
907
908
909
900
901
902
903
904
905
906
907
908
909
900
901
902
903
904
905
906
907
908
909
900
901
902
903
904
905
906
907
908
واسهٔ مادر زن خوبم
پول دارد به خّدا تا این هوا ، مادر زنم خویش را هم زان نمی سازد جدا ٬ مادر زنم
لیکن از فرط زرنگی میکند آن را نهان از دو چشم کنجکاو و تیز ما مادر زنم
موقع بی پولی ما ، قبل از آخر های بُرج از برای ما نماید دست و پا ٬ مادر زنم
می شود کیفور وقتی دخترش را می دهم قول یک انگشتری را از طلا ٬ مادر زنم
بار ها با چشم خود دیدم که بعد از صرف شام از برای ما نموده پهن ٬ جا مادر زنم
میرود قربان من پیش فک و فامیل خویش یا جلوی این در و همسایه ها ٬ مادر زنم
موقع بخشیدن یک بوسه یا یک چیز خوب می گذارد قسمت من را جدا مادر زنم
گر به من گوید بمیر ٬ آنی برایش جان دهم دور از اینجا باشد و جان شما ٬ مادر زنم
گر بلای جان شود زن با هزار افسون گری گو ببارد بر سر من صد بلا مادر زنم
می نمایم هر دو را با دست خود یکباره جفت هر زمان شد کفش هایش تا به تا مادر زنم
با چنین لطفی که مادر زن کند در حق من من بفکر یک دوتا ٬ حتی سه تا مادر زنم
93/11/9
909
910
911
912
913
914
915
آقاد و نِه نِد
به آجیم گفتم او مردی پکر و لات آقادش او کو مث گداواس و گیج و مه و مات آقادس
اونی کو صاح تا الهی شوم واسد جون می کِنِد تا تو سرفراز باشی پیشی رفیقات آقادس
اونی کو تو کارگری یه عمری یس نون خالی خورد تا تو آماده بِشِد مرغ و مُسمّات آقادس
مادِرِد نو ما فقط واس خاطرت زجر کشیدس آم او کو یه عمری یس مونده پا به مات آقادس
دخـــــدری یا پسری فرقی ندارد واسه او آ می میرد واسه ی شکلی فریبات آقادس
اونی وقتی داری را می ری از پشتی سرت قربونی تو میرد و او قد و بالات آقادس
اونی کو را نیمبرد با تنبلیت چیکار کوند صاحبا کو ساعتی ده وخ میسی از جات آقادس
اونیم کو ای بخواد جون بکند تو رختخواب تو وم این دور و ورا ، نی میشه پیدات آقادس
* * *
آم آجیم گف کو خره ای چرت و پرتا چی چی یس اونی کو خراب شدس تا ما شیم آباد نه نه بود
اونی خونی دلش اشکی چشاش شد واسه ما آ یه روز حتی نشد یخته دلش شاد نه نه بود
یاددس وقتی آقا پاواش شیکس آ رف تو گچ اولین کس کو به فِک خرجی ما آفتاد نه نه بود !؟
اونی اومد جلو سینه پسر کرد آ خودش روبروئی همهء سختیا وایساد نه نه بود
اونی کو یا نون می پخت یا رخت می شس تا بونگی شوم تو خونای این و او ، همی نجب باد نه نه بود
آقاوم را نیم برد آم حضرت عباسی او کو عمرشو جوونی شو دادس به دَس باد ، نه نه بود
حالاوم چن سالی اس رو دسمس ئی پیرمرد ام او کو رو دسّای سرد تو جون داد نه نه بود
22 فروردین 94
916
917
918
919
920
921
922
923
924
925
926
927
927 در تلگرام پست شده است
در وی از رحم و مروت اثری نیست که نیست
مثل من در غم او دربدری نیست که نیست
پشت آن چینهء کوتاه و پر از سنگ دگر
از دو دلدادهء عاشق خبری نیست که نیست
مثل آن روز که احساس خطر می کردیم
مطمئنم که در آن جا خطری نیست که نیست
قصهء یک سفر دور و دراز است ولی
با من و شوق سفر ، همسفری نیست که نیست
مثل آن سار که بال و پر پرواز نداشت
بر تن خستهء من بال و پری نیست که نیست
از سر ِ بام وی آن قدر پریدیم به سنگ
که دگر از ستم سنگ ، سری نیست که نیست
در دلی آتش یک عشق ز سردی خشکید
در سر پر شرری شور و شری نیست که نیست
بعد از این وای من و این همه دست افشانی
رقص بابا کرمی در کمری نیست که نیست
شهاب نجف آبادی
28 خرداد 94
927
در وی از رحم و مروت اثری نیست که نیست
مثل من در غم او دربدری نیست که نیست
پشت آن چینهء کوتاه و پر از سنگ دگر
از دو دلدادهء عاشق خبری نیست که نیست
مثل آن روز که احساس خطر می کردیم
مطمئنم که در آن جا خطری نیست که نیست
قصهء یک سفر دور و دراز است ولی
با من بی سر و پا همسفری نیست که نیست
از سر بام وی آن قدر پریدیم به سنگ
که دگر از ستم سنگ سری نیست که نیست
در دلی آتش یک عشق به سردی خشکید
در سر پر شرری شور و شری نیست که نیست
بعد از این وای من از این همه دست افشانی
رقص بابا کَرَمی در کمری نیست که نیست
شهاب نجف آبادی
28 خرداد 94
@SShahab33
928- وصیت
چو با دیوانه ها و ابلهان بی خِرَد جورم
ز دست مصلحت اندیشی اهل خِرَد دورم
اگر دیدی خودم را در میان جمع می گیرم
فقط پیش خودت باشد برای این که مجبورم
به رَغم ظاهری عاقل کسی اصلاً نمی داند
که من با هرکسی جز عاقلان شهر محشورم
شرابی ، گوشهء دنجی و یاری شوخ و سیمین رخ
کنار منقلی ، تریاکی و یک حُقه وافورم
به یک حس رقیقی می رسم وقتی که می بینم
میان بُله خود غرق سرور و شادی و شورم
تمام شهر میداند که اصلاً هم نمی چَربَد
به زور مور رنجور ضعیفی بی رمق زورم
در اوج ابلهی حس می کنم مانند یک مفتی
فقیهی مجتهد مغروق در دریائی از نورم
وصیت می کنم از ثلث اموالم پس از مردن
جراغانی شود با دست این نابخردان گورم
شهاب نجف آبادی
28 مرداد 94
@SShahab33
929
930
931_ عشق های زور زورکی
بابت اش با خواهرم چندیست جورم جور نیست رفت و آمد های ما هم زین سبب مقدور نیست
خانه شان آن جا سر ِ نبش است و ما هم خانه مان این طرف هست و زیاد از خانهء او دور نیست
صبح جمعه ، زنگ در ، یک نذری دور از حساب دیدم آن جا غیر از آن مهپارهء مو بور نیست
من به رَغم خامی و او با همه مستوری اش ای خدا ... رخساره اش جز تکّه ای از نور نیست !
هست با حُجب و حیا و من از آن طرز نگاه خواندم از چشمان شهلایش که بی منظور نیست
دوستش می دارم امّا من نمی دانم چرا خواهرم از دیدن رخسار او کیفور نیست
از رفیق خواهرم اصلاً ندارم دلخوشی عقل من هم تابع یک جو کلام زور نیست
بار ها با خواهرم هنگام دعوا گفته ام هیچ کس در انتخاب عشق خود مجبور نیست
باید از دست ِ زبان خواهرم باشم به دور چون که گاهی نیش گفتارش کم از زنبور نیست
احترام خواهر من جای خود دارد ولی باید این را او بداند چشم من هم کور نیست
عاشقم ، امّا چه عشقی ...! ، دختر همسایه مان عاشقی محتاج امر و نامه و دستور نیست ...
96/04/05
932
933
از چه سبب به قلب من سخت نشانه می روی
ای که بدون شبهه بی هیچ بهانه می روی
با نگهی که کرده ای صید تمام دین من
جان شهاب خود بگو با چه نشانه می روی !؟
دیده امت فراری از مردم شهر گشته ای
دور ز چشم مهلک چشم زمانه می روی
بی خبری ز درد من وای بر این گناه تو
خو به گناه کرده ای خانه به خانه می روی
از چه سبب نخورده می مست شراب گشته ای
مست به مسجد محل از چه شبانه می روی !؟
کشور دل خراب شد بس که تو ناز کرده ای
ای به فدای ناز تو چه فاتحانه می روی
می روی و خدای را در عجبم بدون من
با چه دلی تو با عدو شانه به شانه می روی
می رود از تنم توان کارد خورد به استخوان
تا تو به همره دف و رقص و ترانه می روی
من به دَرَک ، ولی تو هم حادق حال خویش شو
ای که به سوی دام او در پی دانه می روی
شهاب نجف آبادی
تیرماه 94
934 در تلگرام پست شده است
دوش تا پاسی ز شب را بنده مهمان داشتم
میهمان ساده ای شیرین تر از جان داشتم
در هوای شرجی تنهائی و بی بارشم
در کنارم دلبری از جنس باران داشتم
می شدم جو گیر و بیش از حد در آن حال و هوا
شوق بی چون و چرائی تحت فرمان داشتم
دلبر سهل الوصولی بود و من دیوانه وار
اشتیاق گفتگو با وی فراوان داشتم
حامل انبان زر ، آرام ، علی الظاهر ، ولی
مثل زرگر سینه ای مملوّ طوفان داشتم
من سراپا از نیاز و او سراپایش ز ناز
انتظاری بیش ، از آن سرو خرامان داشتم
از سَر ِ شور و خوشی پر می کشیدم تا فلک
چون نگاری نازنین زافطار مهمان داشتم
باز کل هستی ام می شد فدای عاشقی
من به این عاشق شدن بی شبهه ایمان داشتم
شهاب نجف آبادی
خرداد 95
رمضان 1436
____________________
برای کپی کردن
دست من در گردنی می رفت و گوئی تا سحر
یک ید بیضای نابی در گریبان داشتم
935
936
937
938
939
940
941
942
943
944
945
=====================================================
شعری که برای آقای دکتر حامد رستمی گفته شد
الا ای خـــیل دانـشجوی محبوب فـــهیم و پارسـا و عاقـل و خوب
شما ای چلـچراغ قـسط در دست ز شــوق خــدمت خلق خدا مست
شــــما ای رهـــروانٍ راه داوود که یزدان مــدح او بـسیار فـرمود
شـــما ای ناخـدایـــان ود و داد کـه از داد شـما گـردون شـد آباد
شـما ای بر سریر عــدل ســالار به قـرآن و به عــترت هم وفـا دار
کنار دستــتان دست خـدا هست خـدا با دست هـا تان آشـنا هست
بدانیـد ار کـسی شـد داوری پاک به پایش سـجده خواهد کرد افلاک
در این قـرن پر از آشوب و فـریاد شود مـشگل ، تمـیز داد و بیـداد
حقوق و فــقه و احـکام خـداوند شود گــر بهـر افـراد بشـر پنـد
گلستان می شـود غـمزار دل هـا رود غــم هـا ز ســر تا پای دنیـا
تمـام زندگـی هـا گــردد آبـاد شود خوشبخت هرکس گشت منقاد
شما در این هـدایت ها دلـیل اید در این روشنگری ها بی بدیــل اید
شود لـب هایتـان ممــلو لبـخند نگهــدار شــما باشـد خــداوند
******************************
سلام دکتر
چطوری حامد جان
دیشب در وبلاگم دیدم که در خواست شعر کرده بودی
بسیار خوشحال شدم و این که چرا زود تر نگفته بودی
به هر حال آن را به دیدۀ منت گذاشتم و حاصل این است که امشب شاهدش هستی
البته ناقابل است و این که :
تا چه قــبول افتد و چه در نظر آید
به هر حال موفقیت ات را از در گاه خداوند بزرگ خواستارم
اما شعری که گفته شد بر اساس آیه شریفۀ :
"یا داوود انا جعلناک خلیفه فی الارض فاحکم بین الناس ان تحکموا بالعدل و لا تتبع
الهوی فیضلک عن سبیل الله "
لغات را هم که خودتان استادید
بدرود
\ ح – [ خ - ]ه - , ع - ؛ غ - ، ف – ریال ق - ٍ ث – ٌ ص –
ً ض
" گ - : ک - » م - ـ ت- آ ا – ۀ ل – ّ ب – ِ ی –
ُ س – َ ش – ؟ / - > . - < و – ء ئ – أ د – إ ذ –
ؤ ر – ژ ز – ی ط – ة ظ
بر دامــن خاک می نـــشین با یاری مشغول شو با دلــبر خود در کاری
گـــل بـشنو و گــل بگوی تا بتوانی زان پیش کز آن خاک بر آید خاری
* * *
صــهبای مــرا ز باده کـم کــم پر کن از درد و مـــی ناب فـــــراهم پر کن
پیــمانه - شــکـسته ام بیــا در یابم این جــام شـــــکستۀ مرا هم پر کن
صـهبای مــرا ز باده کـم کم پر کن از درد و می ناب فـــراهم پر کن
پیــمانه شکـسته ام بیــا در یــابم این جــام شـکستۀ مرا هم پر کن
صـهبای مــرا ز باده کـم کم پر کن از درد و می ناب فـــراهم پر کن
پیــمانه شکـسته ام بیــا در یــابم این جــام شـکستۀ مرا هم پر کن
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید